Μύηση και Θάνατος (Β' Μέρος)

Το παρακάτω κείμενο είναι η συνέχεια του άρθρου του Tommy Westlund. Διαβάστε το Α' μέρος εδώ :
Μύηση και Θάνατος (Α' μέρος - ΙΑΟ κύκλοι)

Φύλακες άγγελοι και δαίμονες

Μια από τις μυστικιστικές εμπειρίες του Malkuth, της χαμηλότερης Σεφίρα του Δέντρου της Ζωής, είναι το όραμα  του Άγιου  Φύλακα Άγγελου *. Αυτό το όραμα έρχεται πολύ νωρίς στην εργασία, και προορίζεται μεταξύ άλλων, ως πηγή έμπνευσης και ως άστρο οδηγός. Καθόλου δεν είναι ένδειξη ότι κάποιος είναι στη σωστή διαδρομή. Η εμπειρία μου είναι ότι υπάρχει μια παραμελημένη πίσω πλευρά αυτής της εμπειρίας, το όραμα της σκιάς ή αλλιώς του δαίμονα.

Steven Kenny - The Shadow

Όταν το όραμα του Άγιου Φύλακα Άγγελου βιωθεί συνειδητά, η σκιά ή δαίμονας εμφανίζεται συνήθως σε ένα ασυνείδητο επίπεδο (η επαφή/σύγκρουση του εαυτού με τη σκιά). Με ψυχολογικούς όρους μπορεί να συγκριθεί με τις πρώτες επαφές μεταξύ του συνειδητού εαυτού ή «Εγώ» και του Ανώτερου Εαυτού. Κάποιοι φοβούνται τόσο πολύ με αυτή την εμπειρία ώστε απομακρύνονται αμέσως από την εργασία που τους οδήγησε εκεί. Για πολλούς άλλους όμως, η συνειδητή και θετική εμπειρία του Φύλακα Άγγελου θεωρείται ισχυρότερη ή σημαντικότερη, οπότε η εργασία μπορεί να συνεχιστεί για περισσότερο χρόνο. 

*Σημ. μτφρ. : Ο όρος «όραμα του Άγιου Φύλακα Άγγελου» εδώ, δεν αναφέρεται στην εμπειρία της Γνώσης και Επικοινωνίας με τον Άγιο Φύλακα Άγγελο που αντιστοιχεί στο Tiphareth. Η λέξη "όραμα" (vision) χρησιμοποιείται μάλλον συμβατικά και εννοεί τη λαχτάρα που αποκτά ο μυημένος για να γνωρίσει τον Άγιο Φύλακα Άγγελό του. Όπου χρησιμοποιείται η λέξη «όραμα» εδώ, καλύτερα να μην θεωρήσουμε ότι κάνει λόγο για όραμα με τη στενή έννοια του όρου. Επίσης, σχετικά με αυτό που υποστηρίζει ο συγγραφέας, ότι δηλαδή αυτό το γεγονός συμβαίνει νωρίς, θα μπορούσαμε να βάλουμε ως αντίλογο την άποψη ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, καθώς το πόσο καιρό θα πάρει στον καθένα να βγει από το Malkuth, είναι κάτι εντελώς προσωπικό. (Ευχαριστώ τους φίλους που έκαναν τις παρατηρήσεις αυτές). 

Όταν αυτά τα οράματα έχουν εμφανιστεί, συνειδητά ή ασυνείδητα, ο μυημένος τείνει να προβάλει τις εμπειρίες αυτές στο περιβάλλον. Έτσι, η θετική εμπειρία συχνά προβάλλεται στην παράδοση συνολικά ή σε μια ή περισσότερες αρχές μέσα στο Τάγμα (για παράδειγμα τον Ιεροφάντη του Ναού). Η αρνητική εμπειρία τείνει να προβληθεί εξωτερικά, είτε σε άλλες παραδόσεις ή κοινωνίες, είτε σε μέλη και φίλους που θεωρεί τυφλούς ή ανίδεους με διαφορετικούς τρόπους. Κατά συνέπεια, ο μυημένος ενδυναμώνεται με τη δημιουργία ενός εξωτερικού εχθρού και το κοινό στοιχείο αυτών των εχθρών είναι ότι δεν ακολουθούν τον «αληθινό» ή «σωστό» τρόπο, δεν υπακούνε στο σωστό θεό, δεν έχουν το σωστό ήθος κλπ. Αυτές οι τάσεις είναι αρκετά εύκολο να παρατηρηθούν μέσα στον κόσμο συνολικά, αλλά είναι εξίσου πραγματικές μέσα στις ομάδες και στα άτομα που θεωρούν τους εαυτούς τους στο δρόμο προς την ολική αυτογνωσία.  Στον απόκρυφο κόσμο, οι αποκαλούμενες «λευκές» και «μαύρες» κοινωνίες ή ομάδες έχουν χρησιμοποιήσει  σε όλη τη διάρκεια των εποχών τέτοιου είδους προβολές οι μεν πάνω στους δε. Σε αυτή τη φάση, η ομάδα ή η παράδοση που ανήκει κάποιος θεωρείται «πάντα» ότι είναι αυτή που πραγματικά καταλαβαίνει τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα και αυτή που έχει πρόσβαση στην πραγματική δύναμη και σοφία (άσχετα αν αυτά θεωρούνται ότι προέρχονται από το Θεό ή το Σατανά, την υψηλότερη συνείδηση ή το ασυνείδητο, το φως ή το σκοτάδι κλπ) ενώ η άλλη πλευρά τυφλώνεται από το δικό της σκοτάδι και είναι αρκετά ή εντελώς χαμένη.

Αυτές οι «μαύρες» ή «σκοτεινές» ομάδες λοιπόν, τείνουν να μετατοπίζουν το συμβολισμό και να επικεντρώνουν όλη τη συνειδητή δύναμη στη σκιά ή  δαίμονα, ενώ το όραμα του φύλακα αγγέλου καταστέλλεται σε ένα ασυνείδητο επίπεδο. Κατά αυτό τον τρόπο, και στις δυο περιπτώσεις το ασυνείδητο κυβερνά και ελέγχει. 

Αναπαράσταση της συνολικής ψυχής κατά τον Jung

Όσο περισσότερο κάποιος εργάζεται, ώστε να αποκτήσει συνειδητή και καθαρή επαφή με οποιοδήποτε από αυτά τα αντίθετα, τόσο πιο αναπόφευκτη είναι η προσέγγιση της συνάντησης με την άλλη πλευρά. Αυτή η συνάντηση τείνει να κλιμακωθεί κατά τη διάρκεια των ΙΑΟ αρχών και αργά ή γρήγορα καταλήγει στη «Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής» και στη συνάντηση με τον Φύλακα του Κατωφλιού. Έπειτα, αυτό το στάδιο πρέπει να περάσει, προκειμένου να φθάσει στο Tiphareth  ή Ηλιακή συνείδηση. Στην κλασσική εργασία του Αbra-Melin, στην οποία ο εξασκών προσπαθεί να επιτύχει την πλήρη επαφή και συνομιλία με τον Άγιο Φύλακα Άγγελό του/της μέσα σε έξι μήνες, αυτή η ευχάριστη επαφή συνεπάγεται με το να μείνει κανείς μόνος και να καλέσει τις σκοτεινές δυνάμεις μέσα και έξω από αυτόν, κατά συνέπεια να μπορέσει να συναντήσει, να αποδεχθεί και να ενσωματώσει «την άλλη πλευρά του νομίσματος». Όπως και στον βέβηλο κόσμο, ακόμη και τα απόκρυφα δυνατά φώτα ρίχνουν μεγάλες σκιές. 

Η Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής   

Όσες περισσότερες φορές βιώνονται οι ΙΑΟ αρχές, τόσο πιο κοντά φτάνει κανείς στην αναπόφευκτη και τρομακτική κατάσταση που λέγεται Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής. Κατά τη διάρκεια των φάσεων του Άποφι, μπορεί κανείς να πάρει μια γεύση αυτής της κατάστασης, αλλά η διαφορά είναι τόσο ακραία και γιγάντια ώστε είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει ή να αποδεχθεί κανείς ότι αυτό είναι ένα μέρος της διαδικασίας. Η νύχτα μπορεί να βιωθεί ως ένα κενό, όπου όλα -  με έμφαση στο όλα - που έχουν βιωθεί και γίνει αισθητά ως σημαντικά μέχρι τώρα, έχουν χάσει εντελώς το νόημά τους. Δεν υπάρχει φως πουθενά, τίποτα που να ελκύει, τίποτα που να ενδιαφέρει και τίποτα που να σημαίνει οτιδήποτε. Είναι τόσο άνευ νοήματος το να πεθάνει κανείς, όπως και το να ζει (το να ζει ίσως δεν είναι μια ταιριαστή περιγραφή εδώ παρόλα αυτά). Όσο περισσότερο η νύχτα προχωρά, τόσο πιο πεπεισμένος είναι κάποιος ότι η κατάσταση δεν θα αλλάξει ποτέ. 

Η κατάσταση μοιάζει σαν να είναι κανείς ένα ζόμπι που προσπαθεί μηχανικά να διατηρήσει μερικές πτυχές της ζωής του, όπου ο φόβος έχει αντικαταστήσει την σφοδρή επιθυμία και τη θέληση. Με ψυχολογικούς όρους μπορεί να συγκριθεί με την αντιστροφή των ιεραρχιών του Maslow και εκεί που κάποιος πριν εργαζόταν με την ανάγκη για αυτοπραγμάτωση και υπερβατικότητα, τώρα ξαφνικά βρίσκεται να εργάζεται με τις πιο βασικές φυσιολογικές ανάγκες. 

Μια μεγάλη διαφορά μεταξύ αυτής της κατάστασης και της προηγούμενης φάσης του Άποφι είναι επίσης ο βαθμός και η έκταση που ο κόσμος γύρω επηρεάζεται. Υπάρχει όχι μόνο μια υποκειμενική διαδικασία, η οποία σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσε να εξηγηθεί και αγνοηθεί, αλλά και μια αντικειμενική διαδικασία. Αυτή μπορεί να εκδηλωθεί για παράδειγμα με το να ληστευθεί ή να χτυπηθεί κάποιος, να χάσει τη δουλειά του ή το διαμέρισμά του, να έχει κάποιο σωματικό ατύχημα (αυτοκινητιστικό, πτώση κλπ) ή διαφορετικές ασθένειες ή οι σημαντικές σχέσεις του ξαφνικά και απότομα να λάβουν τέλος, συχνά με μάχες και σκληρά συναισθήματα. Είναι σαν ολόκληρο το περιβάλλον και ο κόσμος του μυημένου να φροντίζει, ώστε αυτός να μην μπορεί να δραπετεύσει από την αναζήτηση της ενδόμυχης ψυχής. Όσο περισσότερο κάποιος προσπαθεί να δραπετεύσει από την διαδικασία σε αυτό το στάδιο (με τη βοήθεια φανταστικών ενδιαφερόντων, ναρκωτικών, ταξιδιών κλπ) τόσο περισσότερο το συναίσθημα της ολικής έλλειψης νοήματος ροκανίζει από το εσώτατο προς το εξώτατο της ύπαρξής του, έως ότου είναι τόσο άνευ νοήματος να συνεχίσει να δραπετεύει, όσο επίσης και το να σταματήσει και να εγκαταλείψει. Γιατί αυτή η μάχη δεν μπορεί ποτέ να κερδηθεί μέσω της διαφυγής ή της βίας, ανεξάρτητα από το πώς αυτά εκδηλώνονται. Και οι δυο πλευρές της μάχης είναι ο εαυτός του. Ο πειρασμός να χρησιμοποιηθούν διαφορετικές μορφές βίας δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί, καθώς τελικά είναι κανείς έτοιμος να κάνει οτιδήποτε για να σταματήσει την πίεση που τον καταστρέφει. Πράγματα που «κανονικά» κάποιος ποτέ δεν θα σκεφτόταν, σε αυτές τις συνθήκες όχι μόνο τα σκέφτεται αλλά είναι και σαδιστικά εμπνευστικά. Η διαδικασία εδώ προβάλλεται στο περιβάλλον. Έπειτα πονάει τόσο πολύ να καταλάβει κανείς ότι όλη η προσπάθεια και η εργασία να γνωρίσει τον εαυτό του, τον κόσμο και την πραγματικότητα (ή οποιοδήποτε μοτίβο μπορεί να έχει ή είχε) έχει φέρει εμπρός αυτή την κρίση.  

Το μόνο που θέλει κανείς όταν είναι παρών στη νύχτα είναι να αλλάξει το κενό μέσα και έξω από αυτόν σε κάτι που να επαναφέρει την ουσία στη ζωή του ξανά. Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι, αν αυτό πετύχει, είναι μια διαφυγή, γιατί ο στόχος εδώ είναι να εξερευνηθεί αυτό το κενό και να αποκρυσταλλωθεί. Αφού επιτευχθεί αυτό, μπορεί ο μυημένος σιγά σιγά να αρχίσει να σηκώνεται, χωρίς να δραπετεύει από τον εαυτό του και χωρίς να πέφτει πάλι κάτω μέσα στη δίνη.

Αυτή η αποκρυστάλλωση είναι κάτι που πρέπει να καταλάβει και να αντιληφθεί ο ίδιος ο μυημένος, ακόμα και αν όλη η ύπαρξή του κραυγάζει προς τα έξω για βοήθεια από το περιβάλλον. Μια συμβολική περιγραφή μπορεί να το επεξηγήσει αυτό. Στη δική μου εμπειρία αυτού του σταδίου έβλεπα τον εαυτό μου να περπατά σε ένα λόφο ενός βουνού, εκτεθειμένος σε καιρικές δυνάμεις, οι οποίες κυριολεκτικά με απειλούσαν και προσπάθησαν να με ρίξουν από το βουνό. Όλη η ενέργειά μου διοχετευόταν απελπισμένα στο να προσπαθήσω να σταθώ στο στενό λόφο και ούτε έβλεπα ούτε με ενδιέφερε αν προχωρούσα προς τα εμπρός ή προς τα πίσω. Σε αυτές τις στιγμές, που ο άνεμος αυξανόταν σε δύναμη τυφώνα γύρω μου, έψαχνα και δεν ήθελα τίποτε άλλο περισσότερο, από την ανακούφιση από ένα στενό φίλο, έτσι ώστε όχι μόνο να μπορέσω να αποφύγω την πτώση από το βάραθρο, αλλά και να πάρω μια αναβολή από την εσωτερική και εξωτερική πίεση που συνέτριβε την ύπαρξή μου. Εντούτοις, κάθε τέτοια προσπάθεια να σύρω κάποιον άλλο μέσα και λίγο ή πολύ να κρατηθώ απεγνωσμένα από αυτό το πρόσωπο, οδήγησε μόνο στο ότι σύντομα εκτέθηκα σε μια ακόμα βαρύτερη θύελλα και ένιωσα ακόμα πιο μόνος από ότι πριν. Βίωσα πως η κατάστασή μου τρόμαξε συγκεκριμένους ανθρώπους του περιβάλλοντός μου και η βοήθεια που προσπάθησαν να μου δώσουν με συνέτριψε ακόμα περισσότερο. Μετά από ακόμα περισσότερη θλίψη και οδύνη κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να αποδώσω την ευθύνη σε κάποιον άλλο, καθώς αυτό το γεγονός σήμαινε διαφυγή από τον εαυτό μου και τη διαδικασία που ήταν δικό μου θέμα να τη διαχειριστώ και να την υπομείνω. Επιστρέφοντας στον οπτικό συμβολισμό, κατάλαβα τη διαφορά μεταξύ της υποστήριξης και της προσκόλλησης στο περιβάλλον μου. Όταν το τελευταίο έγινε μια συμπεριφορά διαφυγής, το πρώτο ήταν σε θέση να με βοηθήσει όταν ο άνεμος ήταν στην αιχμή του. Έτσι, μετατόπισα την εστίαση από το περιβάλλον στην εσώτατη ύπαρξή μου και το τρομακτικό κενό που την γέμιζε. Με το να κάνω αυτό, το κενό μπορούσε να διερευνηθεί, να γίνει καλύτερα κατανοητό και σιγά σιγά να αποκρυσταλλωθεί.

David Scott - Night

Ο Φύλακας του Κατωφλιού

Εντούτοις, για να είναι κάποιος σε θέση να φθάσει σε εκείνο το σημείο, σε μια διαδικασία όπως αυτή, πρέπει εκτός από την προαναφερθείσα ολική κατάθλιψη, να υπομείνει τη συνάντηση με τον Φύλακα του Κατωφλιού. Αυτές οι συναντήσεις, που είναι κατά γενική ομολογία περισσότερες από μια, μπορούν μερικές φορές να εισάγουν τη σκοτεινή νύχτα και μερικές φορές μπορούν να είναι αυτό που σταματά την απερίσκεπτη πτώση και φέρνουν κάποιο είδος εδάφους κάτω από τα πόδια. Ο Φύλακας μπορεί να ειπωθεί ότι συνοψίζει όλους τους φόβους, τους ενδοιασμούς και τις κατασταλμένες διαδικασίες που ούτε θέλει κανείς, ούτε είναι σε θέση να αναγνωρίσει ούτε να αποδεχτεί. Επομένως η συνάντηση μπορεί να βιωθεί ως πολύ τρομακτική και να εκπλήξει. Όπως στη σκοτεινή νύχτα της ψυχής, ο Φύλακας είναι σε θέση να ενοχλήσει το αντικειμενικό περιβάλλον – επομένως τα υποκειμενικά όρια πάλι υπερβαίνονται. Δεδομένου ότι ο Φύλακας είναι μια προσωπική δημιουργία (γεγονός που επίσης υπαινίσσεται το κλειδί για να υπερνικηθεί), κάθε φύλακας και η μορφή που παίρνει, όπως και η συνάντηση με αυτόν είναι εντελώς μοναδικά. Προσωπικά, έμεινα έκπληκτος από το πόσο αντικειμενική και πραγματική ήταν η μορφή του Φύλακά μου αλλά επίσης και ότι, σε μεγάλο βαθμό «έπαιξε» πάνω στο συμβολισμό της παράδοσης που είχα ακολουθήσει για πολλά χρόνια. Ωστόσο πιστεύω ότι μια λεπτομερής έκθεση αυτών των συναντήσεων δεν εξυπηρετεί κανένα σκοπό. Επιπλέον, υπάρχει ο κίνδυνος να δημιουργήσει κανείς μια εικόνα αυτού που πιστεύει ότι είναι ο Φύλακας και με αυτόν τον τρόπο να περιορίσει την προσωπική εμπειρία του ίδιου πράγματος. Όταν η συνάντηση συμβαίνει, είναι τόσο έντονη ώστε, κατά γενική ομολογία, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για το τι έχει συμβεί, δεδομένου όμως ότι δεν τρομάζει κανείς τόσο, ώστε να γυρίσει πίσω ολόκληρη την εργασία. 

Η συνάντηση με το Φύλακα τείνει να εμφανιστεί κατά τη διάρκεια μιας περιόδου τριών έως εννέα με δεκαοκτώ μήνες (και πάλι ανάλογα με την ατομική συμπεριφορά και τις ατομικές διαφορές). Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, το άτομο είναι ακόμα παρών μέσα στη σκοτεινή νύχτα, η οποία περιέχει βαθμιαία και ταυτόχρονα τόσο τις λάμψεις του φωτός όσο και της ελπίδας, αρχικά μόνο μερικές, έπειτα ακόμα περισσότερες, γεγονός που δείχνει ότι η Χρυσή Αυγή πλησιάζει. Παράλληλα με τις συγκρούσεις με τον Φύλακα του Κατωφλιού, η επαφή με τον Άγιο Φύλακα Άγγελο (Ανώτερο Εαυτό) μπορεί να ενταθεί και μπορεί κανείς κυριολεκτικά να βιώσει τη ρίψη μεταξύ φωτός και σκοταδιού, ελπίδας και απελπισίας. Πολλές φορές μπορεί κανείς να πιστέψει ότι έχει περάσει μέσα από τη νύχτα και έχει εισέλθει στην αυγή, μόνο για να ανακαλύψει το επόμενο λεπτό ότι βρίσκεται μέσα στη σκοτεινή νύχτα και πάλι. 

Αυτή η φάση μπορεί να γίνει ευκολότερη με κάποια απομόνωση από τον έξω κόσμο. Χωρίς αμφιβολία βιώνεται μια πολύ σκληρή περίοδος και αν κάποιος έχει ταυτόχρονα κοινωνικές απαιτήσεις να εκπληρώσει, εργασία ή σπουδές για να συγκεντρωθεί, οικογένεια να φροντίσει κλπ, μαζί με όλα τα άλλα που αποτελούν μια «κανονική» ζωή, η πίεση πάνω στο ερμητικό δοχείο, μέσα στο οποίο πραγματοποιείται η διαδικασία, ίσως να είναι τόσο έντονη που το δοχείο κυριολεκτικά να ραγίσει. 

Η κοινωνία μας προφανώς δεν είναι κατασκευασμένη ώστε να κάνει αυτή τη διαδικασία ευκολότερη, αλλά μπορεί να είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα, στο βαθμό που είναι δυνατό, ώστε να περιοριστεί ο κόσμος σε ρυθμό με την εντατικοποίηση της διαδικασίας. Ας σημειωθεί ωστόσο, ότι η ένταση της εργασίας δεν είναι διαρκής. Περίοδοι δυνατής θερμότητας μπορούν να ακολουθηθούν από περιόδους ανάρρωσης, προτού να είναι η ώρα ξανά να αυξηθεί πάλι η πίεση στο δοχείο. 

Περαιτέρω, αν παραχθεί υπερβολική ένταση και θερμότητα κατά τη διάρκεια της συνάντησης ή της νύχτας γενικά, ο κίνδυνος είναι να καεί κυριολεκτικά κανείς. Και πάλι είναι μεγάλης σπουδαιότητας να δοθεί προσοχή τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή και να επιδιώξει να προσαρμόσει τις εξωτερικές περιστάσεις σύμφωνά με την εσωτερική διαδικασία. 

Αν κάποιος δεν αντέξει τη συνάντηση με το φύλακα, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αρχίζει και πάλι από την αρχή σε αυτή την παρούσα ζωή. Σε περιπτώσεις που κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό, η υπόλοιπη ζωή μετατρέπεται σε μια διαφυγή από τον εαυτό, όπου οι εσωτερικές διαδικασίες συνεχώς προβάλλονται εξωτερικά. Αυτή η κατάσταση μπορεί δίχως υπερβολή να περιγραφεί σαν να είναι κανείς σκλάβος της σκιάς του. 

Αλχημεία - Το ερμητικό δοχείο 

Μια Χρυσή Αυγή

Μέσα στη σκοτεινή νύχτα της ψυχής όλα όσα έχει βιώσει ή πιστέψει κανείς επαναξιολογούνται. Οι σχέσεις, η θέση κάποιου μέσα στον κόσμο, από το πιο μικρό και πιο ασήμαντο μέχρι το πιο μεγάλο και το πιο σημαντικό. Όλη η προσωπική εργασία έχει έτσι οδηγήσει προς την καταστροφή εκείνων των μασκών και αυταπατών που κάποιος έχει χρησιμοποιήσει προς τον εαυτό του και το περιβάλλον. Η εργασία που σταδιακά ακολουθείται, είναι να χτίσει κανείς τον εαυτό του ξανά, ως ένα άτομο που έχει αντιμετωπίσει το θάνατο μέσα στη ζωή και έχει αναγεννηθεί. Η κρίσιμη καμπή μπορεί να εμφανιστεί αφότου κανείς έχει πετύχει τον καλπασμό μέσα στη διαδικασία του προσωπικού σύμπαντος  και με αυτό τον τρόπο να έχει ανακαλύψει και αποτελέσει το κέντρο του κόσμου ως παγκόσμιος ομφαλός, ως axis mundi. Από αυτό το σημείο συμβαίνει η αναδημιουργία και η επαναοικοδόμηση του κόσμου, του σύμπαντος και η επόμενη διαδικασία εμφανίζεται. Έχει επισκεφτεί και βρει το εσωτερικό της Γης και με την κάθαρση έχει βρει το Γκράαλ, το οποίο επιστρέφεται πίσω στον κόσμο πάλι. 

Οι πρώτοι υπαινιγμοί ότι η διαδικασία πρόκειται να αφήσει τη νύχτα είναι συχνά το γεγονός ότι ο υποψήφιος τολμά να ξανακοιτάξει μπροστά. Με τη γνωριμία εκείνων των κομματιών του εαυτού, τα οποία νωρίτερα ήταν αδιανόητο να υπάρξουν, αυτό το συνειδητό φως μπορεί να βοηθήσει στην εμφάνιση του φωτός στο τούνελ, και με αυτό τον τρόπο να βοηθήσει προς μια νέα αυτοπεποίθηση. Η λεπτή πρόκληση είναι έπειτα το να δημιουργήσει και να διαμορφώσει τον εαυτό και πάλι, καθώς και το να μην επαναλάβει τα πρότυπα που ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια της νύχτας. 

Επιστρέφοντας στην ιεραρχία των αναγκών του Maslow, μπορεί κανείς εδώ, βήμα βήμα, να οικοδομήσει μια νέα βάση για την πλήρη ύπαρξη, από την οποία (βάση) στηρίζεται και αρχίζει η εργασία που ακολουθεί. Δεδομένου ότι τα περισσότερα πράγματα στη ζωή έχουν επαναξιολογηθεί κατά τη διάρκεια της διαδικασίας και κατά τη διάρκεια της νύχτας, η εργασία εδώ είναι το να τολμήσουν αυτές οι αλλαγές να φανερωθούν στη ζωή κάποιου.  Μπορεί να επιδιώξει με διαφορετικούς τρόπους να συνδυάσει τα άκρα που λαμβάνουν τη μορφή του πνεύματος και της ύλης, τα οποία έχουν κάνει τη μάχη τους στα διαφορετικά στρώματα της συνείδησης και βάσει αυτής της σοφίας που προέρχεται από μια βαθιά, διαισθητική και πεπειραμένη κατανόηση, να εργαστεί στο να πνευματικοποιήσει το σώμα και να υλικοποιήσει το πνεύμα. Κάνοντας αυτό, η εργασία αυξάνεται προς το επίπεδο της δημιουργίας της Λίθου των Σοφών και την επίτευξη της Αληθινής Σοφίας, του Υπέρτατου Αγαθού (Summum Bonum). 

Άντε, τα καταφέραμε!