Η βεβαιότητα της αιωνίας ανανεώσεως μέσα απο το μύθο της Ίσιδας και του Οσίριδος

"Όμως η κασέλα γλίστρησε σιγά σιγά μέχρι τη θάλασσα. Πιάστηκε στα γρανάζια των ρευμάτων της, κύλησε ατελεύτητα στις λαβυρινθώδεις γυάλινες σκάλες της, χτύπησε τις πόρτες των αναστατωμένων παλατιών, που τα εξερευνούν τα φωσφορίζοντα ψάρια, ύστερα πέρασε από χέρι σε χέρι, και την σήκωναν όλο και πιο ψηλά οι υγρές κολόνες. Και τότε μόνο έφτασε στην ακτή για να αποδοθεί ολόρθη στην ξηρά. Και η γη αναγαλλιάζει, γιατί τίποτε ποτέ πια δεν μπορεί να την βεβηλώσει. Η κασέλα είναι κει, πάντοτε το ίδιο ερμητική, και την σκεπάζουν οι κεραίες του ανάτιφου και η μακριά της χαίτη στάζει. Αλλά κάτω της πολύ γρήγορα η γη αναταράζεται: ρίζες μιας άγνωστης δυνάμεως τυλίγονται γύρω της κι αποσύρονται ώσπου φαίνονται να αναρροφούν όλο το περίσσευμα της ικμάδος των τροπικών δασών και απ’αυτές φυτρώνει στο άψε-σβήσε με πλήρη ωριμότητα το δέντρο, που του πέφτει ο κλήρος να κλείσει την κασέλα μέσα στον κορμό του, με μια έκτακτη εντολή της φύσεως. 

Αλλά αυτό το δέντρο, το αναγνωρίζω. Είναι αυτό που με έριξε κατάχαμα προ ολίγου! Έχει τώρα εντελώς κλειστεί στο μυστικό του, έτσι όπως άρχισα να το βλέπω. Στο είδος δεν διαφέρει απ’αυτά που το περιβάλλουν: είναι μόνο πιο ευγενικό από εκείνα. Να! Έρχονται άνθρωποι ντυμένοι με ελαφρά και ριγωτά υφάσματα, και κρατούν τσεκούρια. Έχουν να εκτελέσουν μια διαταγή και γι’αυτήν συζητούν ζωηρά πολλή ώρα. Πρέπει να είναι σκλάβοι. Σταματούν στο ιερό δέντρο. Είναι η εκλογή τους. Ο κορμός του δέντρου κατά γης. Οι τομές του παρουσιάζουν τις διακλαδώσεις που αποκαλύπτουν, όταν τα γυαλίσουμε, τα απολιθωμένα δέντρα. Ο κορμός του δέντρου στον γλύπτη του βασιλέως. Σε κάθε νέα επαφή η σμίλη του τσακίζεται, αλλά η κολόνα που έχει παραγγείλει ξεπηδάει ως δια μαγείας και από μόνη της θα έχει μια τεχνοτροπία που καθιερώνει μια δυναστεία. Η κολόνα υψώνεται μπροστά στο βασιλιά… 

Αλλά, στην ετοιμασία της γιορτής, ο θόρυβος εξακολουθεί να περιστρέφεται γύρω από την παρουσία μιας γυναίκας στην αυλή. Αυτή την γυναίκα, που την έχω ξαναδεί; Έχει  μια χτυπητή ομοιότητα μ’αυτήν που, γονατισμένη, κρατούσε τις κάλπες, αλλά το υπέροχο σώμα της είναι τώρα καλυμμένο μ’ένα πέπλο υφασμένο μ’άστρα και το συγκρατεί μια σελήνη στο σημείο της ενώσεως των μηρών. Τα μαλλιά της ακόμα λυμένα συγκρατούν ένα αστραφτερό διάδημα με φίδια και στάχυα και με το δεξί της χέρι κινεί ένα σείστρο, που στον ήχο του ρυθμίζεται το βήμα της, σαν από θαύμα δεν αφήνει ίχνη. Από πού και πως ήρθε κανείς δεν ξέρει. Ο γραμματικός σημείωσε μόνο ότι η είσοδός της στο παλάτι συνέπεσε με την εξαφάνιση ενός χελιδονιού που το είχαν επισημάνει από την επιμονή του να σχηματίζει γύρω από την κολόνα, ενώ την έστηναν, καμπύλες οιωνοσκοπικές, αλλά η διήγηση ξεστρατίζει και καταλήγει να της αποδίδει μια σειρά μάγια: περπατάει αδιακρίτως στη στεριά και στο νερό, αρωμάτισε τις γυναίκες της ακολουθίας φυσώντας πάνω τους, όταν δεν ήταν εκεί η νταντά, την είδαν να θηλάζει το βασιλόπουλο με το δάχτυλό της. Αλλά σήμανε κιόλας η ώρα της αναχωρήσεώς της και η μελαγχολία είναι κι αυτή μέρος της γιορτής. Το δώρο της βασίλισσας είναι ακριβώς η κολόνα, που ετοιμάζονται να την ξαπλώσουν γλυκά γλυκά με σχοινιά. Μοιάζει να την αποδίδουν τώρα στην πρώτη της φύση: θα μπορούσαμε να ξαναρχίσουμε να μετράμε τους δαχτύλιους στην ψύχα του ξύλου. Αυτή που ετοιμάζεται να το αποκτήσει βάζει τότε ένα χεράκι στις τελευταίες προετοιμασίες: περιτυλίγει με λινό τον κορμό, πιο φρεσκοκομμένο από ποτέ, και χύνει πάνω του τα μυρωδάτα βάλσαμα που οι εκκρίσεις τους απλώνονται για πάντα σ’ολόκληρη τη χώρα. 

Ένα χάσμα μέσα στο όνειρο. Πρέπει να πούμε πως τίποτα δεν ξαναβρίσκεται ποτέ; Αλλά αυτή η οδυνηρή βεβαιότης προκαλεί αμέσως μιαν άλλη που την αντισταθμίζει, και μάλιστα καλύτερα, και είναι ικανή να συμφιλιώσει το πνεύμα με την πρώτη, κι αυτή η δεύτερη βεβαιότης είναι ότι τίποτα δεν είναι ποτέ χαμένο. Το ακάτιο του παπύρου παίρνει μαζί του σε όλες τις θάλασσες τη θεά. Αλλά ό,τι και να κάνει, το σώμα το λατρεμένο εκείνου που υπήρξε αδελφός της και σύζυγός της δεν θα λάμψει ποτέ πια στα μάτια της μέσα στην υπέρτατή του ισορροπία. Αυτό το σώμα που υπήρξε η έδρα της απόλυτης ομορφιάς και της απόλυτης σοφίας, καταδικάστηκε να συγκεντρώσει μόνο τα δεκατέσσερα σκόρπια κομμάτια του και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ακρωτηριασμός θα είναι πολύ πιο αδυσώπητος, αφού το όργανο που η λειτουργία του είναι η μεταβίβαση της ζωής έγινε λεία των ψαριών. Τρέμοντας, είμαι μάρτυς του θείου τεχνάσματος που μ’αυτό βρίσκει τον τρόπο να εφαρμοσθεί ο νόμος ο αινιγματικός, ο απαράγραπτος: ό,τι αποσυνετέθη σε δεκατέσσερα μέρη πρέπει να ανασυντεθεί δεκατέσσερεις φορές. 

Το κερί και τα μπαχάρια που θα χρησιμέψουν στην πολλαπλή αναδημιουργία είναι μοιρασμένα γύρω από τα θεία λείψανα που καθένα καταλαμβάνει και μια από τις γωνίες του εργαστηριού, ή ένα από τα κλαδιά των δυο υπερκειμένων άστρων, το ένα φτιαγμένο από δυο ισόπλευρα τρίγωνα, ίσα και τεμνόμενα στις παράλληλες βάσεις τους, το άλλο από δυο τετράγωνα ίσα και τεμνόμενα που το καθένα τους προσφέρει δυο παράλληλες πλευρές σε μια διαγώνιο του άλλου. Έχω συνείδηση του εγχειρήματος αλλά δεν μου επιτρέπεται να το δω να συνεχίζεται: με τα μάτια δεμένα, στέκομαι στην καρδιά του άστρου με τους διαβήτες. Μου ανακαλύπτουν τους δεκατέσσερεις θεούς που μοιάζουν απόλυτα: η θεά θα τους προπέμψει στις δεκατέσσερεις διευθύνσεις. Σε κάθε ιερέα που την περιμένει, καθένα από τα αγάλματα θωρείται μοναδικό και, με την βεβαιότητα ότι είναι το μόνο που κατέχει την αλήθεια και το μυστικό, πρέπει να ορκισθεί ότι δεν θα αποκαλύψει ποιο λείψανο μπαίνει μέσα της. Το πλήθος συγκεντρώνεται στους ναούς, γύρω από τα αντίπαλα αγάλματα. Αλλά, μέσα απ’ τους αιώνες, το βλέμμα των παιδιών το πιο διορατικό, δεν καταφέρνει να αποσπασθεί από το κεφάλι της Μέμφιδος.

Με τη σειρά μου ανοίγω τα μάτια. Η ακακία ξαναπρασίνισε κι ενσωμάτωσε την πρωτόγονη μορφή, ενώ μέσα μου ο υπέροχος μύθος ξετυλίγει λίγο λίγο τις καμπύλες της σημασίας του στην αρχή τόσο περίπλοκης στα διάφορα επίπεδα."

Isis - Osiris  (ART)

 (...) " Μέσα στην νυχτερινή εικόνα που με οδήγησε, δίνεται η λύση αυτής της διπλής αντιφάσεως υπό την προστασία του δέντρου που περικλείει τα υπολείμματα της νεκρής σοφίας, με τις ανταλλαγές που συμβαίνουν ανάμεσα στην πεταλούδα και στο λουλούδι και δυνάμει της αρχής της αδιάκοπης διαχύσεως των υγρών, που μ’αυτήν είναι συνδεδεμένη η βεβαιότητα της αιωνίας ανανεώσεως."

 ~Αντρέ Μπρετόν – ΑΡΚΑΝΑ 17~

 

Η ανάσταση του Όσιρη, από ένα σκάλισμα ανάγλυφο στο ναό του Sethos  της Αβύδου, ​​ 1300 π.Χ. Η Ίσιδα, που ορίζεται από το ιερογλυφικό που φοράει σαν στέμμα, κρατά το κεφάλι του νεκρού αδελφού της με τρυφερότητα. Με τη βοήθεια του θεού Sokar (άλλος θεός των νεκρών που, όπως Horus ,εμφανίζεται ως γεράκι), ο Όσιρις διεγείρει το φαλλό (που είναι κατεστραμένος) με το ένα χέρι, ενώ σηκώνει το άλλο σε μια χειρονομία ξυπνήματος: Ήταν νεκρός, αλλά τώρα ζει . Κάτω ο Φαραώ προσφέρει αλοιφή στους τέσσερις «γιους του Ώρου»,  τα πνεύματα που προστάτευαν τα σωθικά της μούμιας.

 

Τα αντικείμενα του Βωμού στον Γυναικείο Τεκτονισμό

Μια εργασία σε 1ο βαθμό, στον γυναικείο τεκτονισμό.

Ετυμολογικά η λέξη «Βωμός» στα λατινικά (Alt)  συνδέεται με την έννοια του ύψους. Στις αρχέγονες θρησκείες, ο βωμός ήταν η υπερυψωμένη θέση (κορυφή λόφου, κομμάτι πέτρας, κολώνα, εξέδρα) που χρησιμοποιούταν για τις θυσίες στους θεούς και την τέλεση της λατρείας τους. Ο βωμός ήταν το ιερότερο σημείο, είτε βρισκόταν σε ανοιχτό μέρος, είτε σε Ναό και ανέκαθεν είχε την κεντρική θέση στο χώρο των τελετών. Ήταν η θέση όπου τελούταν η επικοινωνία με το Θείο, καθώς το Θείο είναι το κέντρο και η πηγή ολόκληρης της δημιουργίας. Η παρουσία του βωμού στον Ελευθεροτεκτονισμό, όπως και σε πολλά άλλα εσωτερικά συστήματα, αλλά και θρησκείες, εξακολουθεί να διατηρεί αυτό το νόημα και την ιερότητα. 

«Ο βωμός βρίσκεται στο κέντρο του Ναού. Ο Ναός είναι αναπαράσταση του Σύμπαντος αλλά και του ανθρώπου. Το σύμπαν αλλά και ο άνθρωπος αποτυπώνονται και στο Καββαλιστικό δένδρο. Το σημείο που βρίσκεται ο βωμός αντιστοιχεί στην σφαίρα Τίφαρετ που αντιπροσωπεύει την καρδιά. Η Τίφαρετ βρίσκεται στο κέντρο της μεσαίας στήλης του Καββαλιστικού δένδρου, που είναι η στήλη της ισορροπίας. Ο μυημένος/η οφείλει να ισορροπήσει το έλεος και την αυστηρότητα μέσα του που αντιπροσωπεύονται από τις εκατέρωθεν στήλες. Η Τίφαρετ στο επίπεδο του μικρόκοσμου αντιστοιχεί  στο στήθος. Όλη η εσωτερική εργασία ξεκινά από εκεί. Ο ικέτης της μύησης είναι κατ’αρχήν ένας άνθρωπος της επιθυμίας. Ο Τεκτονισμός ονομάζεται και «δρόμος καρδιακός». Ο βέβηλος/η που ζητά την μύηση νοιώθει ότι κάτι λείπει μέσα του και επιθυμεί να το καλύψει. Η επιθυμία αυτή δεν είναι εξωτερική αλλά εσωτερική. Είναι η απαραίτητη λειτουργία που τον ώθησε να κρούσει την θύρα του Ναού». (Παναγιώτης Λιβιεράτος)

Πάνω στο βωμό, δεσπόζει η Λυχνία με τα επτά κεριά. Το σύμβολο της Επτάφωτης Λυχνίας (Μενοράχ) συναντάται αρχικά στην Αρχαία Μεσοποταμία, ως σύμβολο των επτά πλανητών της αρχαιότητας (Ήλιος, Αφροδίτη, Άρης, Ερμής, Ζεύς, Σελήνη, Κρόνος). Από εκεί μεταφέρθηκε στην Εβραϊκή μυστικιστική παράδοση. Η σημαντική θέση της Επτάφωτης Λυχνίας στον Ελευθεροτεκτονισμό έχει τις ρίζες της στα Αρχαία Μυστήρια (Ιουδαϊκά, Αιγυπτιακά, Ελληνικά, Βαβυλωνιακά).

Η εσωτερική παράδοση διδάσκει ότι κάθε πλανήτης έχει ως πεδίο δράσης μια ορισμένη περιοχή σωματικής, συναισθηματικής ή διανοητικής φύσης είτε στον άνθρωπο είτε στα ζώα, τα φυτά ή τα ορυκτά δηλαδή και στα τέσσερα βασίλεια. Οι επιδράσεις αυτές δεν είναι μόνο ακτινοβολίες αλλά τέλειες συνειδητές εκπορεύσεις.

Αυτός είναι και ο λόγος που η αφή της Επτάφωτης Λυχνίας – η κορύφωση της τεκτονικής μυσταγωγίας – γίνεται με συγκεκριμένη σειρά, καθώς με συγκεκριμένη σειρά πρέπει να ενεργοποιηθούν και τα 7 ψυχικά κέντρα, οι δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν οι 7 πλανήτες.

Τοποθετημένο πάνω στο βωμό είναι επίσης το Ιερό Βιβλίο. Το Ιερό Βιβλίο είναι η αποτύπωση της Αλήθειας, όπως έχει μεταδοθεί στη χώρα που συνεδριάζει η Στοά.  Δεν σχετίζεται με τη θρησκεία, τουλάχιστον όχι με την έννοια που αντιλαμβάνεται ο περισσότερος κόσμος, αλλά με την αναζήτηση της Αλήθειας και από αυτό πηγάζει η ιερότητά του. Βάση αυτού του σκεπτικού, ορκίζονται πάνω σε αυτό το βιβλίο κατά τη μύησή τους, οι Τέκτονες/ίδες.

Πάνω από το Ιερό Βιβλίο βρίσκονται ο Γνώμονας και ο Διαβήτης, δύο από τα σημαντικότερα εργαλεία – σύμβολα του Ελευθεροτεκτονισμού.  Ο Γνώμονας και ο Διαβήτης ήταν εργαλεία απαραίτητα για την οικοδόμηση σταθερών κτιρίων, καθώς η χρήση τους ήταν η χάραξη ευθειών και κύκλων. Κατά αναλογία λοιπόν, αποτελούν σύμβολα των αρετών που οδηγούν στην πνευματική τελειότητα.  Όπως ο κτίστης κτίζει τέλεια οικοδομήματα, έτσι και ο Τέκτονας/ίδα κτίζει τον εαυτό του έτσι ώστε να γίνει τέλειος. 

Ο Γνώμονας θεωρείται όργανο «μέτρησης» του φυσικού - υλικού κόσμου, επειδή μετρά τα τετράγωνα. Το σχήμα του τετραγώνου αναπαριστά το δημιουργημένο Σύμπαν και συμβολίζει τη Γη και τα τέσσερα στοιχεία: φωτιά, νερό, γη, αέρα. Το τετράγωνο σχήμα δείχνει επίσης τα όρια, τα σύνορα αλλά και τη σταθερότητα. Για το λόγο αυτό οι βωμοί έχουν τετράγωνο σχήμα. Για τον μυημένο ο Γνώμονας αποτελεί σύμβολο του Ηθικού Νόμου. Είναι η ειλικρίνεια, η ευθύτητα και η δικαιοσύνη που καλούμαστε να έχουμε στις σκέψεις, στα λόγια, στις αποφάσεις και στις πράξεις μας. 

Ο Διαβήτης θεωρείται όργανο «μέτρησης» του Θείου κόσμου, επειδή μετρά τον κύκλο. Ο κύκλος συμβολίζει τη Μονάδα αλλά και το στοιχείο του Αιθέρα. Κατά το Ερμητικό Αξίωμα «Ο Θεός είναι ένας κύκλος που το κέντρο του είναι παντού και η περιφέρειά του πουθενά». Ο κύκλος είναι το τέλειο σχήμα, δίχως αρχή και τέλος. Είναι η τελειότητα και η αιωνιότητα.  Για τον μυημένο ο Διαβήτης αποτελεί σύμβολο της ψυχής και της συνείδησης. Είναι η εκτίμηση των επιρροών και των συνεπειών των πράξεών μας.

Στο βαθμό της Αιγυπτίας Μαθήτριας ο Γνώμονας είναι τοποθετημένος πάνω από το Διαβήτη, γιατί η ύλη επικαλύπτει το πνεύμα. 

Ένας άλλος συμβολισμός του Γνώμονα και του Διαβήτη είναι η θηλυκή και η αρσενική αρχή. 

Στον Γυναικείο Τεκτονισμό είναι παρόντα στο βωμό μόνο η Σφύρα και η Σμίλη. Τα υπόλοιπα εργαλεία απουσιάζουν. Η Σφύρα και η Σμίλη είναι εργαλεία με τα οποία σμιλεύουμε τα σκληρά υλικά. Καθώς η ακατέργαστη λίθος είναι ο εαυτός μας, τα δυο αυτά εργαλεία συμβολίζουν τη διαδικασία της τελειοποίησης του εαυτού μας, της ανθρώπινης φύσης μας, προκειμένου η ακατέργαστη λίθος να μετατραπεί σε τέλεια, λεία και κυβική. Η ακατέργαστη και η κυβική λίθος βρίσκονται δεξιά και αριστερά του βωμού.

Η Σφύρα συμβολίζει τη δύναμη της συνείδησης, τη θέληση αλλά και το Λόγο. Εκπροσωπεί τη διαδικασία της συγκράτησης και της υποταγής των μάταιων σκέψεων, αισθημάτων και πράξεων στην καθημερινότητά μας.  Η Σμίλη συμβολίζει τη διάκριση, την υπομονή αλλά και τη Νόηση.  Εκπροσωπεί τη διαδικασία του εξευγενισμού και της εκλέπτυνσης του εαυτού μας.

Στο βαθμό της Αιγύπτιας Μαθήτριας, καλούμαστε να κατανοήσουμε τον εαυτό μας, να καταπολεμήσουμε τα πάθη μας και τα ελαττώματά μας. Η εργασία μας αφορά τον εσωτερικό εξαγνισμό. Τα δυο αυτά εργαλεία, η Σφύρα και η Σμίλη μας υπενθυμίζουν ότι η ακατέργαστη λίθος πρέπει να λειανθεί και ο εαυτός μας πρέπει να ελευθερωθεί από τις σκουριές, που δεν είναι άλλο από τις προκαταλήψεις, τα ελαττώματα και τα πάθη μας.  

«Ο εξαγνισμός είναι το μυστήριο της Κάθαρσης που είναι η επανόρθωση όλων αυτών που είναι διαστρεβλωμένα στον εσωτερικό μας κόσμο, ως επακόλουθο του συσσωρευμένου Κάρμα κατά τη διάρκεια των γενεών.» (Sebastiano Caracciolo ­ - Η γυναικεία μύηση στον Τεκτονισμό). 

Ο εσωτερικός εξαγνισμός είναι απαραίτητος, προκειμένου να απελευθερωθούν οι δυνάμεις και οι αρετές μας, αλλά και να μετασχηματιστούν τα ελαττώματά μας. Η μύηση θέτει σε δόνηση τα λεπτά πεδία. Εμείς είμαστε αγωγοί μέσω των οποίων ρέουν αυτές οι δυνάμεις. Αποκαθιστώντας την εσωτερική μας αρμονία και την πνευματική μας ισορροπία μπορούμε να απελευθερωθούμε από τους δεσμούς των χαμηλών κραδασμών. Οι εσωτερικές συγκρούσεις θα είναι πάντα παρούσες σε αυτή τη δύσκολη διαδικασία και είναι ακριβώς αυτά τα δυο σύμβολα της Σφύρας και της Σμίλης που μας υπενθυμίζουν τη συνεργασία της θέλησης και της διάκρισης μέσα μας, προκειμένου να επανακτήσουμε την πνευματική ισορροπία και να λειάνουμε την ακατέργαστη  λίθο μας. 

Πίσω από τον βωμό, το δέντρο, το φίδι και το μήλο «το υπέρτατο μυστικό που αναζητά η Τεκτονίδα από τη μύησή της και μετά.  Ή θα το κατανοήσει και θα το διαχειρισθεί μυητικά, ελέγχοντας την γνώση του καλού και του κακού που συμβολίζει, ή θα χρησιμοποιήσει την γνώση του καλού και του κακού που απορρέει από αυτό προς ίδιον όφελος». (Παναγιώτης Λιβιεράτος)

Κατά την ιστορία της Βίβλου, στον Παράδεισο υπήρχαν δύο δέντρα, το δέντρο της ζωής και το δέντρο της γνώσης. Το δέντρο της ζωής είναι αυτό που διατηρεί τον κόσμο σε αρμονία και συμβολίζει την αλήθεια. Το δέντρο της γνώσης είναι ο πειρασμός των γήινων πραγμάτων και του διχασμού. Έχουμε λοιπόν την δυαδικότητα ως  αρμονία – δυσαρμονία, «καλό» - «κακό».  

Το φίδι ως σύμβολο το συναντάμε σχεδόν σε όλες τις παραδόσεις και τους μύθους. Κατά τον Joseph Campbell το ελισσόμενο φίδι αποτελεί μια αρχαία αναπαράσταση της κουνταλίνι. Είναι επίσης συνδεδεμένο με την αναγέννηση, επειδή το φίδι έχει την ιδιότητα να αποβάλλει το παλιό του δέρμα καθώς μεγαλώνει. Μεταφορικά λοιπόν, αντιπροσωπεύει την αποβολή των παλαιών τρόπων σκέψης και πράξης στην καθημερινή μας ζωή, τον εξαγνισμό και τη νέα αρχή, την αναγέννηση. Το φίδι έχει συνδεθεί επίσης με την δυαδικότητα, το αρνητικό και το θετικό, κάτι που φαίνεται άλλωστε και στην ιστορία του Αδάμ και της Εύας. Είναι όμως μέσα από το φίδι που ο άνθρωπος – γυναίκα έχει τη δύναμη της επιλογής. Είναι το σύμβολο που φέρνει στην επιφάνεια την εσωτερική μας δύναμη, προκειμένου να εγερθούμε από τον υλικό κόσμο σε εκείνον της υψηλής γνώσης.

Αξίζει εδώ να σημειώσουμε μερικές ενδιαφέρουσες περιπτώσεις από την εσωτερική παράδοση,  όπου το φίδι συνοδεύει και συνδέεται με την θηλυκή ενέργεια :

Στον Γνωστικισμό το φίδι είναι η ενσάρκωση της υψηλής σοφίας που μεταδόθηκε στην Σοφία, τη θεά των Γνωστικών.

Στην Αιγυπτιακή μυθολογία, η θεά Wadjet, προστάτιδα της χώρας και των Φαραώ, είναι η θεά φίδι, που απεικονιζόταν ως κόμπρα ή ως γυναίκα με κεφάλι κόμπρας. Απεικονιζόταν επίσης ως αυτοκρατορικός ουραίος, το αιγυπτιακό σύμβολο της βασιλικής εξουσίας των Φαραώ.

Στην Ελληνική μυθολογία το ιερό ερπετό Λάδων ήταν ο φύλακας του δέντρου με τα χρυσά μήλα, γνωστά ως χρυσά μήλα των Εσπερίδων. Τα μήλα αυτά ήταν το γαμήλιο δώρο στον Δία και την Ήρα από τη Γαία. Ήταν αυτό το τρομακτικό ερπετό το οποίο έβαλε η ίδια η Ήρα να φυλάει το δέντρο της Ζωής, στον Κήπο των Θεών. Και ήταν μόνο ο Ηρακλής, ο μυημένος, αυτός που κατόρθωσε να τα πάρει από αυτόν τον Κήπο. Αν και τα παρέδωσε στον Ευρυσθέα, εκείνος του τα ξανάδωσε πίσω ως δώρο. Ο Ηρακλής όμως τα παρέδωσε στην Αθηνά, τη θεά της Σοφίας. Και εκείνη τα επέστρεψε στον Κήπο, εκεί όπου ανήκουν. 

Mύηση και Μύητρα

Το παρακάτω άρθρο είναι του Παναγιώτη Λιβιεράτου, επικεφαλής του Τεκτονικού Τάγματος του Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου των Μισραϊμ και Μέμφις (Α.Α.Α.Τ.Μ). 

Mύηση και Μύητρα

Με την εισδοχή μας σε ένα Τάγμα Μυητικό, αλλά και μετά, κατά την πορεία μας μέσα σ’αυτό, περνάμε διαδικασίες μύησης. Πόσοι γνωρίζουμε, και κατά πόσον οι συνθήκες μας έχουν επιτρέψει να ενστερνισθούμε, οτι η ουσιαστική εργασία που λαμβάνει χώρα κατά την μύηση, δεν είναι απλά αυτό που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας.

Η μύηση είναι μία διαδικασία που ξεκινά από το άνω προκειμένου να επηρεάσει την γήϊνη ζωή μας. Αυτή η «κάθοδος» της ενέργειας εκ των άνω, προϋποθέτει μία αντίστοιχη δική μας «άνοδο».  Αυτή η ΑΝΟΔΟΣ, δεν είναι άλλη από μία άϋλη θυσία του κατώτερου εγώ μας, έναντι της ανάδειξης του ανώτερου.

Εάν δεν συμβεί αυτό, τότε, όπως γράφει και ο Renee Guenon, αντί για πραγματική μύηση θα έχουμε έναν απλό «πιθηκισμό».

Είναι δυνατόν, επομένως, η μύηση να αποτιμάται με κάποιο συγκεκριμένο ποσό; Αν θέλαμε να την αποτιμήσουμε με κάποιο ποσό, τότε δεν θα έφταναν όλα τα πλούτη της γης, αλλά και αυτό ακόμη θα μετέτρεπε την άϋλη θυσία του μυούμενου σε υλική. Κάποιοι θα πούν ότι ένα Τάγμα έχει έξοδα. Κάποιος άλλος θα ρωτήσει όμως, κατά πόσον τα έξοδα αυτά συνεισφέρουν στο Μεγάλο Εργο, που είναι η προσωπική μας μύηση. Πέραν των εξόδων λειτουργίας, τί άλλο απαιτείται για την εσωτερική μας πραγμάτωση? Μάλλον τίποτα! Τα υλικά αγαθά απαιτούν υλική ανταμοιβή. Τα πνευματική απαιτούν πνευματική!

Κατά την γνώμη μου, ένας Τεκτονικός Οργανισμός οφείλει να σέβεται και να δίνει πραγματική αξία σε αυτό που προσφέρει.

Ας δούμε τί είναι αυτό που παίρνουμε από μία μύηση, για να δούμε τι πρέπει ίσως να δώσουμε.

Μία μύηση, διαδραματίζεται προκειμένου να μας μεταδώσει μία κατάσταση η οποία δεν δύναται να μεταδοθεί ούτε λεκτικά, ούτε σαν αντικείμενο. Μας μεταφέρει σε μία κατάσταση συνείδησης. Μας συνδέει με μία κατάσταση την οποία δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε χωρίς τον απαραίτητο μεταφραστή/διερμηνέα που είναι το Τυπικό. Για να είναι πραγματική πρέπει να απονέμεται από κάτοχο χρίσματος, με συγκεκριμένο έγκυρο Τυπικό, σε μυούμενο που επιθυμεί την μύησή του. Είναι επομένως μία υπέρτατη διαδικασία μεταβολής συνειδητότητας, και μεταφοράς μας σε μία κατάσταση από την οποία το ανθρώπινο είδος έχει εκπέσει εδώ και αιώνες.

Γι’αυτόν τον λόγο τα Τάγματα επιλέγουν (και οφείλουν να το κάνουν αυστηρά) τα μέλη που θα δεχθούν, και να επιλέξουν ακόμη αυστηρότερα αυτά στα οποία θα απονείμουν παραπέρα μυήσεις. Εκπτώσεις δεν πρέπει να γίνονται σε αυτό. Κάθε έκπτωση από την διαδικασία αυτή, μετατρέπει τον μυητικό οργανισμό σε σύλλογο κοινών ενδιαφερόντων.

Επομένως, ο μυούμενος, πράγματι ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ να δώσει προκειμένου να λάβει το υπέρτατο αυτό αγαθό. Με την διαφορά ότι αυτό που καλείται να δώσει δεν είναι υλικό. Υποχρεούται να κατανοήσει καλά την σημασία του βαθμού που κατέχει για να ανέλθει σε υψηλότερα σκαλοπάτια. Αυτή είναι η μόνη και αυθεντική υποχρέωσή του.

Υποχρεούται να κάνει πράξη τις αρχές και τις διδασκαλίες που έμαθε για να καταστεί άξιος για την μύησή του. Υποχρεούται να «δώσει» την αρνητική πλευρά του εαυτού του, για να επιτρέψει να αναδυθεί η ανώτερη.  Αυτό είναι το πραγματικό μύητρο.

Ο Μυούμενος οφείλει πράγματι να νοιώθει οτι σε κάποιον χρωστά. Χρωστά,  όμως, στον εαυτόν του τον μετασχηματισμό του. Χρωστά στον εαυτόν του την θυσία του κατώτερου εαυτού του. Δεν χρωστά σε κανέναν προσωπικά, ούτε σε κάποιον οργανισμό τίποτα απολύτως. Ολοι αυτοί, απλά μεσολαβούν... για να δώσουν κάτι που έλαβαν με τον ίδιο τρόπο, και το οποίο δεν είναι αυτού του κόσμου.

Κι’αν κάποιοι αναρωτηθούν για το πώς θα βγούν τα έξοδα συνεστιάσεων, δεξιώσεων, ταξιδίων, προβολής κλπ., τότε απλά θα τους θυμίσουμε ότι αυτά ΔΕΝ συμπεριλαμβάνονται σε κανένα αυθεντικό Τυπικό.

Τα έβαλαν κάποιοι εδώ και χρόνια από άγνοια ίσως, για να δώσουν αξία σε πράγματα που δεν γνωρίζουν οτι έχουν από μόνα τους αξία... Είναι οι γνωστοί άγνωστοι που όταν τους ρωτά κανείς «τί συμβολίζει αυτό ή εκείνο» απαντούν «αυτό δεν είναι του βαθμού σου» ή «αυτά είναι συμβολικά» ή «εγώ ασχολούμαι με ανώτερα θέματα»

Όταν θα αναρωτηθούμε, λοιπόν, την επόμενη φορά «τι χρωστάμε» για την μύηση που πήραμε, η απάντηση θα πρέπει να είναι «χρωστώ τα πάντα, αλλά τα χρωστώ στην πορεία που έχω επιλέξει. Χρωστώ το να καταστώ άξιος της τιμής που έλαβα». 

Ανδρική και γυναικεία μύηση στον Ελευθεροτεκτονισμό

Μικτό ή Αμιγές (ανδρικό/γυναικείο);

Το παρακάτω άρθρο είναι του Παναγιώτη Λιβιεράτου, επικεφαλής του Τεκτονικού Τάγματος του Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου των Μισραιμ και Μέμφις (Α.Α.Α.Τ.Μ.Μ).

Υπάρχει ά-φυλη μύηση στον Τεκτονισμό; Η ανδρική μύηση είναι ηλιακή, ενώ η γυναικεία σεληνιακή. Μπορεί η ισότητα να αντικατασταθεί από την ομοιότητα; Μήπως η ομοιότητα ευτελίζει την Γυναίκα, αφού της αφαιρεί ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει;

Η μύηση, είναι μία λειτουργία που ΔΕΝ πραγματοποιείται στο υλικό πεδίο. Εχει την ανταπόκρισή της στον αόρατο κόσμο και εμείς συνδεόμαστε με αυτόν μέσω του Τυπικού και της Παράδοσης. Και όταν λέμε Παράδοση δεν εννοούμε το παρελθόν αλλά μία γνώση του υψηλού, έναν ρυθμικό κραδασμό του ατόμου σε αρμονία με τον ρυθμικό κραδασμό του σύμπαντος.

Ενα Τεκτονικό Τάγμα που δεν θεωρεί την γυναίκα κατώτερη, ούτε σύμβολο του σκότους, οφείλει να σεβαστεί την διαφορετικότητά της.

Ρίχνοντας μια ματιά στα Τεκτονικά Τάγματα που λειτουργούν σήμερα αλλά και παλαιότερα, παρατηρεί κανείς, οτι άλλα μεν υπεραμύνονται της αποκλειστικής ανδρικής συμμετοχής, άλλα δε  της μικτής με ταυτόχρονη όμως παρουσία ανδρών και γυναικών, με το ίδιο Τυπικό στην ίδια Στοά. Ελάχιστα έχουν επιλέξει να λειτουργούν με ανδρικές και γυναικείες ξεχωριστές Στοές, με διαφορετικά, κατά περίπτωση Τυπικά.

Είναι κοινωνική οργάνωση, όμως ο Τεκτονισμός, ή Μυητική;

O Τεκτονισμός, ιδρύθηκε σε μία εποχή κατ’εξοχήν Ανδροκρατούμενη. Οι διδαχές του δομήθηκαν με βάση τον οικοδομικό συμβολισμό (μυστρί, αλφάδι, γνώμονας, διαβήτης, στάθμη, σφύρα κλπ), δηλαδή με εργαλεία ενός ανδρικού επαγγέλματος. Ακόμα και ο όρος «Αδελφότητα» ουσιαστικά αναφερόταν σε άνδρες. Οι λέξεις Brotherhood, Fraternity, Fraternitè, Fratellanza, είναι λέξεις που αναφέρονται σε άνδρες Αδελφούς. (Μόνον στα Ελληνικά αυτή η λέξη αφορά και τα δύο φύλα)

Οταν ο Τέκτων ανυψωνόταν στους ανώτερους βαθμούς συναντούσε την έννοια της Ιπποσύνης (ιππέας, αναβάτης), δηλαδή... άλλη μία ανδρική ιδιότητα.

Οταν η γυναίκα απέκτησε (δικαίως) ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες, ο Ελευθεροτεκτονισμός δυστυχώς δεν της προσέφερε το ανάλογο σύστημα που θα ανταποκρινόταν στην θηλυκή ενέργεια και προσωπικότητα δηλαδή στην θηλυκότητα. Την ενέταξε στις ανδρικές Στοές, κάνοντάς τες μικτές, λές και με την προσφερόμενη ομοιότητα η γυναίκα, θα ισοφάριζε τα χαμένα για δεκαετίες δικαιώματά της...

Ετσι, αντί η γυναικεία μύηση να βρεί τον γυναικείο δρόμο της, (με γυναικεία Τυπικά και συμβολισμούς) προτιμήθηκε η... επανάληψη της ανδρικής υπόθεσης, δηλαδή η είσοδος των γυναικών στις ανδρικές Στοές όπου ήσαν μέλη άντρες και λειτουργούσαν ανδρικά Τυπικά.

Αργότερα, κάποια αμιγώς Γυναικεία Τάγματα που ιδρύθηκαν, ναι μεν είχαν αμιγείς γυναικείες Στοές, όμως (αλίμονο) λειτούργησαν με τα ανδρικά Τυπικά. Το ίδιο δηλαδή σενάριο, στο οποίο απλά... δεν συμμετείχαν άνδρες.

Συμπερασματικά, όλες αυτές οι προσπάθειες δεν έλαβαν καθόλου, δυστυχώς, υπόψη τους την διαφορετικότητα του γυναικείου φύλου, την διαφορετική του μυητική συμπεριφορά. Οι δε συμμετέχουσες γυναίκες, έπεσαν στην παγίδα της εξομοίωσης με τους άνδρες, αντί να δημιουργήσουν το δικό τους έργο με τον δικό τους θηλυκό τρόπο.

Κι’όμως: Η ανδρική μύηση είναι Ηλιακή, ενώ η γυναικεία Σεληνιακή. Οι νόμοι αυτοί, δεν υπόκεινται σε τροποποίηση κατά το δοκούν...

Στην μύηση δεν μπορούν τα φύλα να αναμιχθούν όπως γίνεται στην επαγγελματική και κοινωνική ζωή.

Μπορεί πράγματι, στην κοινωνία, σε ορισμένες ίσως περιπτώσεις, ή την εργασία, η ανάληψη ανδρικών θέσεων από την γυναίκα να αποτελεί στοιχείο ισότητας, όμως στην μύηση ισχύουν διαφορετικά πράγματα. Η μύηση δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο...

Αυτά τα διαφορετικά πράγματα, κάθε Μυητικός Οργανισμός, οφείλει να τα σέβεται αυστηρά.

Η μύηση είναι μία διαδικασία η οποία γονιμοποιεί τον μυούμενο βάζοντάς τον σε μία ατραπό στην οποία, μέσα από την κατάκτηση ανώτερων επιπέδων συνείδησης έρχεται στην γνώση του εαυτού του του Θεού και του Σύμπαντος, δίνοντας απαντήσεις στα πανάρχαια ερωτήματα «ποιός είμαι, από πού έρχομαι και πού πάω».

Στην μύηση, οφείλουμε να σεβαστούμε το γεγονός ότι η γυναίκα έχει την δική της εντελέχεια. Είναι διακριτό πλάσμα της δημιουργίας.

Το ότι τα δύο φύλα έχουν και πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα δεν σημαίνει οτι είναι όμοια (ίδια). Η ενεργειακή τους συμπεριφορά, δηλαδή η μυητική τους συμπεριφορά είναι διαφορετική. Από την «πτώση» του ανθρώπινου όντος και μετά (βλέπε διδασκαλία 3^ου βαθμού), τα δύο φύλα οφείλουν να αλληλοσυμπληρώνουν το ένα το άλλο, εκκινούμενα, όμως, από το διαφορετικό τους σημείο εκκίνησης το κάθε ένα και προχωρώντας δια μέσου της μυήσεως, με σεβασμό στην διαφορετικότητα του ανδρισμού και της θηλυκότητας.

Οι μικτές Στοές, (δηλαδή ουσιαστικά οι ανδρικές Στοές, με ανδρικό Τυπικό, στις οποίες εισέρχονται και γυναίκες), εξυπηρετούν το εξωτερικό ψυχολογικό μέρος των εντυπώσεων που προκαλούνται στην γυναίκα, οτι δήθεν εξισώθηκε με τον άνδρα κάνοντας όμοια πράγματα με αυτόν... Αλίμονο...!!!

Επιπλέον δε, ικανοποιούν την κοινωνική δομή των Ταγμάτων, όπου κανείς πηγαίνει απλά για να... ξεχαστεί από τα προβλήματά του, και όχι να βρεί απαντήσεις στους πνευματικούς του προβληματισμούς.

Ο μύθος της Εύας, του κήπου της Εδέμ, της Ισιδας, το σύμβολο του δένδρου, του κυπέλλου είναι μερικά από τα στοιχεία που οφείλει να περιλαμβάνει ένα ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΤΥΠΙΚΟ, τα οποία, μαζί και σε συνδυασμό με τα κοινά για τα δύο σύμβολα, θα λειτουργήσουν προκειμένου να συντονίσουν την γυναίκα με την δική της γραμμή μύησης, και όχι να την βάζουν να αντιγράφει τον διαφορετικό ανδρικό δρόμο.

Πολλοί αναρωτιούνται. Γιατί τότε, ο Μαρτινισμός (μία άλλη Μυητική σχολή) λειτουργεί με μικτές Στοές; Αυτός δεν έχει μπερδέψει την ισότητα με την ομοιότητα;

Ο Μαρτινισμός, λειτουργεί σε ένα υψηλότερο (από τον Τεκτονισμό) επίπεδο ενεργειών, όπου οι δύο πόλοι (τα δύο φύλα) έχουν πλέον εξισορροπηθεί. Ετσι λειτουργεί ως Μυστικισμός κυρίως (στόχευση κατ’ευθείαν στην Μονάδα, στο Άτμαν), όπου τα δύο φύλα, εξισορροπημένα πλέον δεν υφίστανται.

Ο Ελευθεροτεκτονισμός αντίθετα, λειτουργεί σε ένα επίπεδο ενεργειών στο οποίο  οι πολικότητες είναι απαραίτητες. Εκεί δηλαδή, όπου τα δύο φύλα είναι απαραίτητο να λειτουργήσουν με την διαφορετικότητά τους, προκειμένου να υπάρχουν ως διαφορετικοί πόλοι που πρέπει να εναρμονισθούν.

Το γεγονός οτι σε άλλα πεδία του ανθρώπου είναι ανώτερη η  γυναίκα και σε άλλα είναι ανώτερος ο άνδρας, αποδεικνύει με τον πλέον κατάλληλο τρόπο το γεγονός οτι πρόκειται για δύο όντα διαφορετικά στην μυητική τους συμπεριφορά. Εξ’αιτίας αυτού, η μύηση οφείλει να σέβεται τις διαφορετικές λειτουργίες των δύο φύλων.

• Στο υλικό πεδίο υπερισχύει ο Ανδρας.
• Στο Αστρικό η Γυναίκα.
• Στο κατώτερο νοητικό ο Ανδρας, και
• στο Ανώτερο Νοητικό (Ενόραση) η Γυναίκα.

Βλέπουμε λοιπόν, οτι μέσω της διαφορετικότητας, η αρμονία (σε δύο υπερισχύει ο άνδρας, σε δύο υπερισχύει η γυναίκα) φέρει την ισορροπία.

Η μύηση γενικά, μετατοπίζει το κέντρο των αποφάσεων του ανθρώπου από το ασυνείδητο και υποσυνείδητο, στο βουλητικό του μέρος. Δηλαδή, μυημένος σημαίνει, ενεργώ με βάση την βούλησή μου και όχι παρορμητικά ή αντανακλαστικά.

Η πλήρης εξισορρόπηση της αρσενικής και θηλυκής φύσης όλων των ανθρώπων, είναι στους πρωταρχικούς σκοπούς της μύησης. Τα αποτελέσματα της μη-εξισορρόπησης τα βιώνει η σημερινή εποχή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Οι περισσότερες γυναίκες, στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν την ζωή ανδροποιήθηκαν, και πολλοί άνδρες, μη αναγνωρίζοντας την επέμβαση αυτή στον χώρο τους, θηλυπρεπίζουν. Στις δε παλαιότερες εποχές δε, είχαμε τα ακριβώς αντίθετα επίσης ακραία γεγονότα. Υπήρχε ο υπερ-άντρας και η γυναίκα-δούλα.

Το μέτρο (παν μέτρον άριστον) που οι αρχαίοι είχαν ως πρότυπο, είναι απαραίτητο και εδώ, όπως και σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής.

Η ανθρωπότητα στη Γη εκδηλώνεται ΔΙΠΟΛΙΚΑ (οι γνωστές μας δύο στήλες...). Αλλιώς θα εκδηλωνόταν ΜΟΝΟΠΟΛΙΚΑ, όπως στο ζωϊκό βασίλειο, όπου υπάρχουν ανδρόγυνα-μικτά ζώα, ζωύφια και έντομα κλπ. (π.χ. Σκαραβαίος) Επομένως, θα πρέπει η εξέλιξη και οι μέθοδοί της, μυητικές ή μη, να το λάβουν υπόψη τους. Η εναρμόνιση, είναι η αναζήτηση του τρίτου πόλου (Ανατολή)

Ο Ελευθεροτεκτονισμός λειτουργώντας στο επίπεδο στο οποίο οι πολικότητες είναι απαραίτητες οφείλει να λειτουργεί με διαφορετικά ανδρικά και γυναικεία Τυπικά εφαρμοζόμενα σε  διαφορετικές αμιγείς ανδρικές και αμιγείς γυναικείες Στοές εάν σέβεται τον σκοπό του και το έργο του, σεβόμενο αυτές τις πολικότητες προκειμένου το κάθε φύλο να βρεί την δική του μυητική πορεία με βάση την διαφορετικότητά του.

Από αυτή την διαφορετικότητα είναι που θα προκύψει η επιζητούμενη αρμονία. Οι δύο εναλασσόμενοι πόλοι είναι που ισορροπημένοι επιτυγχάνουν την αρμονία. Αλλά για να εξισορροπηθούν οφείλουν να προχωρήσουν σύμφωνα με τις επί μέρους τους ιδιαιτερότητες, στην μυητική διαδικασία.

Αυτή η εσωτερική, μυητική αρμονία είναι που λείπει στις μέρες μας η οποία, εάν υπήρχε, αντανακλώμενη στο υλικό πεδίο θα επηρέαζε κάθε εκδήλωση της ζωής του ανθρώπου-άνδρας και του ανθρώπου-γυναίκα, οι οποίοι υποφέρουν σήμερα στις μεταξύ τους σχέσεις πληρώνοντας το τίμημα της ομοιότητας και της μη ενεργειακής εναρμόνισης.