Η βεβαιότητα της αιωνίας ανανεώσεως μέσα απο το μύθο της Ίσιδας και του Οσίριδος

"Όμως η κασέλα γλίστρησε σιγά σιγά μέχρι τη θάλασσα. Πιάστηκε στα γρανάζια των ρευμάτων της, κύλησε ατελεύτητα στις λαβυρινθώδεις γυάλινες σκάλες της, χτύπησε τις πόρτες των αναστατωμένων παλατιών, που τα εξερευνούν τα φωσφορίζοντα ψάρια, ύστερα πέρασε από χέρι σε χέρι, και την σήκωναν όλο και πιο ψηλά οι υγρές κολόνες. Και τότε μόνο έφτασε στην ακτή για να αποδοθεί ολόρθη στην ξηρά. Και η γη αναγαλλιάζει, γιατί τίποτε ποτέ πια δεν μπορεί να την βεβηλώσει. Η κασέλα είναι κει, πάντοτε το ίδιο ερμητική, και την σκεπάζουν οι κεραίες του ανάτιφου και η μακριά της χαίτη στάζει. Αλλά κάτω της πολύ γρήγορα η γη αναταράζεται: ρίζες μιας άγνωστης δυνάμεως τυλίγονται γύρω της κι αποσύρονται ώσπου φαίνονται να αναρροφούν όλο το περίσσευμα της ικμάδος των τροπικών δασών και απ’αυτές φυτρώνει στο άψε-σβήσε με πλήρη ωριμότητα το δέντρο, που του πέφτει ο κλήρος να κλείσει την κασέλα μέσα στον κορμό του, με μια έκτακτη εντολή της φύσεως. 

Αλλά αυτό το δέντρο, το αναγνωρίζω. Είναι αυτό που με έριξε κατάχαμα προ ολίγου! Έχει τώρα εντελώς κλειστεί στο μυστικό του, έτσι όπως άρχισα να το βλέπω. Στο είδος δεν διαφέρει απ’αυτά που το περιβάλλουν: είναι μόνο πιο ευγενικό από εκείνα. Να! Έρχονται άνθρωποι ντυμένοι με ελαφρά και ριγωτά υφάσματα, και κρατούν τσεκούρια. Έχουν να εκτελέσουν μια διαταγή και γι’αυτήν συζητούν ζωηρά πολλή ώρα. Πρέπει να είναι σκλάβοι. Σταματούν στο ιερό δέντρο. Είναι η εκλογή τους. Ο κορμός του δέντρου κατά γης. Οι τομές του παρουσιάζουν τις διακλαδώσεις που αποκαλύπτουν, όταν τα γυαλίσουμε, τα απολιθωμένα δέντρα. Ο κορμός του δέντρου στον γλύπτη του βασιλέως. Σε κάθε νέα επαφή η σμίλη του τσακίζεται, αλλά η κολόνα που έχει παραγγείλει ξεπηδάει ως δια μαγείας και από μόνη της θα έχει μια τεχνοτροπία που καθιερώνει μια δυναστεία. Η κολόνα υψώνεται μπροστά στο βασιλιά… 

Αλλά, στην ετοιμασία της γιορτής, ο θόρυβος εξακολουθεί να περιστρέφεται γύρω από την παρουσία μιας γυναίκας στην αυλή. Αυτή την γυναίκα, που την έχω ξαναδεί; Έχει  μια χτυπητή ομοιότητα μ’αυτήν που, γονατισμένη, κρατούσε τις κάλπες, αλλά το υπέροχο σώμα της είναι τώρα καλυμμένο μ’ένα πέπλο υφασμένο μ’άστρα και το συγκρατεί μια σελήνη στο σημείο της ενώσεως των μηρών. Τα μαλλιά της ακόμα λυμένα συγκρατούν ένα αστραφτερό διάδημα με φίδια και στάχυα και με το δεξί της χέρι κινεί ένα σείστρο, που στον ήχο του ρυθμίζεται το βήμα της, σαν από θαύμα δεν αφήνει ίχνη. Από πού και πως ήρθε κανείς δεν ξέρει. Ο γραμματικός σημείωσε μόνο ότι η είσοδός της στο παλάτι συνέπεσε με την εξαφάνιση ενός χελιδονιού που το είχαν επισημάνει από την επιμονή του να σχηματίζει γύρω από την κολόνα, ενώ την έστηναν, καμπύλες οιωνοσκοπικές, αλλά η διήγηση ξεστρατίζει και καταλήγει να της αποδίδει μια σειρά μάγια: περπατάει αδιακρίτως στη στεριά και στο νερό, αρωμάτισε τις γυναίκες της ακολουθίας φυσώντας πάνω τους, όταν δεν ήταν εκεί η νταντά, την είδαν να θηλάζει το βασιλόπουλο με το δάχτυλό της. Αλλά σήμανε κιόλας η ώρα της αναχωρήσεώς της και η μελαγχολία είναι κι αυτή μέρος της γιορτής. Το δώρο της βασίλισσας είναι ακριβώς η κολόνα, που ετοιμάζονται να την ξαπλώσουν γλυκά γλυκά με σχοινιά. Μοιάζει να την αποδίδουν τώρα στην πρώτη της φύση: θα μπορούσαμε να ξαναρχίσουμε να μετράμε τους δαχτύλιους στην ψύχα του ξύλου. Αυτή που ετοιμάζεται να το αποκτήσει βάζει τότε ένα χεράκι στις τελευταίες προετοιμασίες: περιτυλίγει με λινό τον κορμό, πιο φρεσκοκομμένο από ποτέ, και χύνει πάνω του τα μυρωδάτα βάλσαμα που οι εκκρίσεις τους απλώνονται για πάντα σ’ολόκληρη τη χώρα. 

Ένα χάσμα μέσα στο όνειρο. Πρέπει να πούμε πως τίποτα δεν ξαναβρίσκεται ποτέ; Αλλά αυτή η οδυνηρή βεβαιότης προκαλεί αμέσως μιαν άλλη που την αντισταθμίζει, και μάλιστα καλύτερα, και είναι ικανή να συμφιλιώσει το πνεύμα με την πρώτη, κι αυτή η δεύτερη βεβαιότης είναι ότι τίποτα δεν είναι ποτέ χαμένο. Το ακάτιο του παπύρου παίρνει μαζί του σε όλες τις θάλασσες τη θεά. Αλλά ό,τι και να κάνει, το σώμα το λατρεμένο εκείνου που υπήρξε αδελφός της και σύζυγός της δεν θα λάμψει ποτέ πια στα μάτια της μέσα στην υπέρτατή του ισορροπία. Αυτό το σώμα που υπήρξε η έδρα της απόλυτης ομορφιάς και της απόλυτης σοφίας, καταδικάστηκε να συγκεντρώσει μόνο τα δεκατέσσερα σκόρπια κομμάτια του και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ακρωτηριασμός θα είναι πολύ πιο αδυσώπητος, αφού το όργανο που η λειτουργία του είναι η μεταβίβαση της ζωής έγινε λεία των ψαριών. Τρέμοντας, είμαι μάρτυς του θείου τεχνάσματος που μ’αυτό βρίσκει τον τρόπο να εφαρμοσθεί ο νόμος ο αινιγματικός, ο απαράγραπτος: ό,τι αποσυνετέθη σε δεκατέσσερα μέρη πρέπει να ανασυντεθεί δεκατέσσερεις φορές. 

Το κερί και τα μπαχάρια που θα χρησιμέψουν στην πολλαπλή αναδημιουργία είναι μοιρασμένα γύρω από τα θεία λείψανα που καθένα καταλαμβάνει και μια από τις γωνίες του εργαστηριού, ή ένα από τα κλαδιά των δυο υπερκειμένων άστρων, το ένα φτιαγμένο από δυο ισόπλευρα τρίγωνα, ίσα και τεμνόμενα στις παράλληλες βάσεις τους, το άλλο από δυο τετράγωνα ίσα και τεμνόμενα που το καθένα τους προσφέρει δυο παράλληλες πλευρές σε μια διαγώνιο του άλλου. Έχω συνείδηση του εγχειρήματος αλλά δεν μου επιτρέπεται να το δω να συνεχίζεται: με τα μάτια δεμένα, στέκομαι στην καρδιά του άστρου με τους διαβήτες. Μου ανακαλύπτουν τους δεκατέσσερεις θεούς που μοιάζουν απόλυτα: η θεά θα τους προπέμψει στις δεκατέσσερεις διευθύνσεις. Σε κάθε ιερέα που την περιμένει, καθένα από τα αγάλματα θωρείται μοναδικό και, με την βεβαιότητα ότι είναι το μόνο που κατέχει την αλήθεια και το μυστικό, πρέπει να ορκισθεί ότι δεν θα αποκαλύψει ποιο λείψανο μπαίνει μέσα της. Το πλήθος συγκεντρώνεται στους ναούς, γύρω από τα αντίπαλα αγάλματα. Αλλά, μέσα απ’ τους αιώνες, το βλέμμα των παιδιών το πιο διορατικό, δεν καταφέρνει να αποσπασθεί από το κεφάλι της Μέμφιδος.

Με τη σειρά μου ανοίγω τα μάτια. Η ακακία ξαναπρασίνισε κι ενσωμάτωσε την πρωτόγονη μορφή, ενώ μέσα μου ο υπέροχος μύθος ξετυλίγει λίγο λίγο τις καμπύλες της σημασίας του στην αρχή τόσο περίπλοκης στα διάφορα επίπεδα."

Isis - Osiris  (ART)

 (...) " Μέσα στην νυχτερινή εικόνα που με οδήγησε, δίνεται η λύση αυτής της διπλής αντιφάσεως υπό την προστασία του δέντρου που περικλείει τα υπολείμματα της νεκρής σοφίας, με τις ανταλλαγές που συμβαίνουν ανάμεσα στην πεταλούδα και στο λουλούδι και δυνάμει της αρχής της αδιάκοπης διαχύσεως των υγρών, που μ’αυτήν είναι συνδεδεμένη η βεβαιότητα της αιωνίας ανανεώσεως."

 ~Αντρέ Μπρετόν – ΑΡΚΑΝΑ 17~

 

Η ανάσταση του Όσιρη, από ένα σκάλισμα ανάγλυφο στο ναό του Sethos  της Αβύδου, ​​ 1300 π.Χ. Η Ίσιδα, που ορίζεται από το ιερογλυφικό που φοράει σαν στέμμα, κρατά το κεφάλι του νεκρού αδελφού της με τρυφερότητα. Με τη βοήθεια του θεού Sokar (άλλος θεός των νεκρών που, όπως Horus ,εμφανίζεται ως γεράκι), ο Όσιρις διεγείρει το φαλλό (που είναι κατεστραμένος) με το ένα χέρι, ενώ σηκώνει το άλλο σε μια χειρονομία ξυπνήματος: Ήταν νεκρός, αλλά τώρα ζει . Κάτω ο Φαραώ προσφέρει αλοιφή στους τέσσερις «γιους του Ώρου»,  τα πνεύματα που προστάτευαν τα σωθικά της μούμιας.

 

Η Χρυσή Χαθωρ, η έλξη και το κέντρο της γέφυρας

"Η Χρυσή Χάθωρ απεικονίστηκε έντονα από κάποιον από τους σύγχρονους συγγραφείς μας να θέλγει όλους αυτούς που την ακούν από τη θέση της στο κέντρο του Πύργου του Πυλώνα. Καθώς πλησίαζε κανείς τον Ναό, νόμιζε ότι αυτοί οι ογκώδεις Πύργοι που υψώνονταν σε ύψος εβδομήντα ποδών από τη γη, δεν είχαν καμμία οροφή, καμμία σχέση. Ήσαν απλώς η είσοδος προς τον προθάλαμο του ναού. Όταν όμως εισερχόταν κανείς στον ίδιο τον ναό, έβλεπε πως αυτοί οι πύργοι ήσαν ενωμένοι με μια πέτρινη γέφυρα που όριζε την ένωση των δυο σε ένα, ή την Δυαδική Μονάδα. Οποιοσδήποτε μπορούσε να σταθεί στο κέντρο αυτής της γέφυρας, είχε αναπτύξει και τις δυο φύσεις και κρατούσε τον κόσμο δια της μαγνητικής γοητείας τους. Η Χάθωρ ήταν η Μαρία Μαγδαληνή της Αιγυπτιακής Θρησκείας, όταν δε τραγουδούσε προς το λαό της, από το κέντρο αυτής της γέφυρας, κανείς δεν μπορούσε να της αντισταθεί.

Οι άντρες εγκατέλειπαν τις οικογένειές τους, όλες οι σχέσεις της γης λησμονούνταν, καθώς ο λαός συνέρεε κατά μάζες από κάθε μέρος του βασιλείου για να φθάσει ως αυτήν. Αν οι άνθρωποι αυτοί ήταν ανώριμοι, ήταν βέβαιο πως θα συναντούσαν τον θάνατο. Το όλο σκηνικό αποτελεί μια από τις ωραιότερες περιγραφές που έχουν δοθεί ποτέ για μια ψυχή που έχει ενώσει το Ανώτερο Θηλυκό με το Κατώτερο, το Ανώτερο Εγώ με το Κατώτερο, το ανθρώπινο με το Θείο. Σήμερα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο όταν μπαίνει κανείς να μιλήσει για τον Λόγο από αυτό το εσώτερο κέντρο του είναι του. Τότε μπορεί να έλξει, να κρατήσει, να επηρεάσει και να θεραπεύσει, και κανείς δεν θα μπορέσει να ανακαλύψει το μυστικό της ισχύος του."

Margaret B. Peeke – H Καββαλιστική τεχνική των γραμμάτων και των αριθμών

Η Σφίγγα, ως μυθολογική παραλλαγή του μητρικού συμπλέγματος.

«Η φιλοσοφική ερώτηση σε ακατάλληλη στιγμή, το τέχνασμα του άνιμους της μητέρας που καταβροχθίζει. Αργότερα, όταν ο άνδρας έχει ανεξαρτητοποιηθεί, ένα τέχνασμα του μητρικού συμπλέγματος είναι να του θέτει ένα φιλοσοφικό πρόβλημα, ακριβώς όταν απαιτείται δράση.»

(…) «Αυτό το τρικ απαντάται συχνά στην πραγματική ζωή, όταν λόγου χάρη ένας νεαρός θέλει να πάει για σκι ή  να βγει με τους φίλους του. Είναι γεμάτος με τη ζωτική ενέργεια της νιότης, που τον τραβάει έξω από τη φωλιά. (…) Ο νεαρός ανακοινώνει στη μάνα του τι σχεδιάζει να κάνει. Πρόκειται απλώς για νεανικό ενθουσιασμό, αλλά η μάνα του ανησυχεί για τη φυγή του από το σπίτι. Το αγόρι ζει και μαθαίνει τη ζωή με φυσικό τρόπο, μόνο όταν η μάνα του δεν είναι προσκολλημένη πάνω του. Γιατί όταν είναι, αρχίζει: «Πρέπει να το κάνεις αυτό; Δε νομίζω πως είναι σωστό. Δε θέλω βέβαια να σε εμποδίσω. Συμφωνώ πως είναι πολύ καλό να ενδιαφέρεσαι για τα σπορ, αλλά έχω τη γνώμη ότι δεν θα έπρεπε να πας τούτη τη στιγμή!» Και ποτέ δεν είναι «τούτη η στιγμή» κατάλληλη. Γιατί πρώτα πρέπει να ξανασκεφτεί κανείς τα πάντα – αυτό είναι το αγαπημένο τέχνασμα του άνιμους της μάνας που καταβροχθίζει. Όλα πρέπει πρώτα να εξεταστούν.»

«Κάθε φορά που θέλει να κάνει κάτι, η σκιά θα διαφωνεί λέγοντάς του ότι δεν θα πρέπει να δράσει, προτού μελετήσει πολύ καλά το πράγμα. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τη στάση αυτή νευρωτική φιλοσοφία, φιλοσοφία την ακατάλληλη στιγμή, όταν απαιτείται δράση. Αυτό είναι το τέχνασμα πίσω από το αίνιγμα της Σφίγγας.»

«Μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι για τους αρσενικούς ανθρώπους είναι απαραίτητο να έχουν το αίσθημα της ελευθερίας, του αυτοσεβασμού και της τιμής, και μαζί με αυτά μια δόση επιθετικότητας και ικανότητας προς αυτοάμυνα. Αυτά συνιστούν τη ζωτικότητα του άνδρα και αν καταστραφούν από τη μητέρα, τότε εκείνος γίνεται εύκολο θύμα του άνιμους της μητέρας.»

Τα αποσπάσματα είναι από τη σειρά διαλέξεων της Marie-Louise Von Franz «O αιώνιος έφηβος».

http://amethystosebooks.blogspot.gr/2011/03/marie-louise-von-franz-puer-aeternus.html

Μετάφραση : Πετρος Χαραλάμπους 

Ένα πείραμα και οι γυναίκες ψάρια

Πρόλογος

Το βιβλίο τούτο προτείνει στον άνθρωπο να πειραματιστεί με τα βάθη του για να τα γνωρίσει. Και όχι μοναχά να τα γνωρίσει, αλλά να τα φέρει στο φως, να τα ενσωματώσει στο συνειδητό του και να πλουτίσει έτσι την ύπαρξή του.

Είναι σαν να του λέει ότι στο χωράφι του κρύβεται ένας αμύθητος θησαυρός που αν κάνει τον κόπο να σκάψει, να τον βρει, να τον φέρει στην επιφάνεια και ύστερα να τον χρησιμοποιήσει, η ζωή του θα αλλάξει ριζικά και μάλιστα προς το καλλίτερο.

Το σκάψιμο όμως στη γη, ιδιαίτερα αν προχωρήσει σε βάθος, γίνεται προοδευτικά πιο δύσκολο και αυτός που σκάβει αφήνει προσωρινά το φως της ημέρας και δέχεται να κατέβει στο σκοτάδι. Βοηθό του έχει τη σκαπάνη, ένα ειδικό φανάρι, ίσως μία μάσκα για τα αέρια, ίσως μια στολή από αμίαντο, μια σκάλα, ένα σχοινί, ένα σακούλι, και ότι άλλο θα μπορούσε να του φανεί χρήσιμο στην κατάδυσή του.

Αν έχει γνώσεις γεωλογίας, τόσο το καλλίτερο γι' αυτόν. Γιατί θα μπορεί τότε να ξεχωρίζει τα διάφορα πετρώματα, τα διάφορα κοιτάσματα, από μέταλλα και δεν θα ξεγελαστεί νομίζοντας πως αυτά είναι ο θησαυρός που ζητάει. Αν ξέρει τον τρόπο να τα υποβάλει σε εξέταση, να τα ξεχωρίσει από τα σύμμεικτα τους στοιχεία, θα έχει περισσότερες πιθανότητες να μην σταματήσει το σκάψιμο του στη μέση, νομίζοντας πως έφτασε στο τέρμα. Μπορεί στην κάθοδό του να συναντήσει αρουραίους, τυφλοπόντικες, φίδια, σκουλήκια, μερμηγκοφωλιές, ρίζες δέντρων, αργότερα, σε μεγαλύτερο βάθος ,γαλαρίες από παλιά ορυχεία και απανθρακωμένα προαιώνια δέντρα. Ίσως να περιπλανηθεί μέσα στις γαλαρίες, ίσως δυσκολευτεί να  βρει μιαν έξοδο, αλλά αν δεν δειλιάσει, θα προχωρήσει βαθύτερα. Πιο πέρα μπορεί να συναντήσει υπόγεια νερά, αναθυμιάσεις, βραχώδη ή πορώδη πετρώματα με θαλασσινά όστρακα κολλημένα επάνω τους και χίλια δυο άλλα παράξενα πράγματα. Αν είναι έξυπνος θα έχει φροντίσει  ώστε το σχοινί του να είναι πολύ μακρύ και η μια του άκρη γερά δεμένη στην επιφάνεια της γης για να μπορέσει να το χρησιμοποιήσει αργότερα σαν μίτο για το ταξίδι της επιστροφής.

Η κατάδυση στο εσωτερικό μας είναι ένα ταξίδι πολύ πιο δύσκολο, πολύ πιο επικίνδυνο, πολύ πιο περιπετειώδες και απρόβλεπτο απ' ότι πιο τολμηρή κατάδυση στα έγκατα της γης ή της θάλασσας, ακόμα κι' από την πιο τολμηρή αστροναυτική εκστρατεία. Γιατί δεν συναντάμε απλώς αντικείμενα ή μερικά σχετικά ακίνδυνα ζώα, όπως οι αρουραίοι και οι τυφλοπόντικες που ζουν κοντά στην επιφάνεια της γης, αλλά όσο προχωρούμε στα βάθη του είναι μας, συναντούμε ζωντανές υπάρξεις που ποτέ πριν δεν είχαμε υποπτευτεί ότι υπήρχαν μέσα μας.

Οι οντότητες αυτές άλλοτε είναι τρομαχτικές, άλλοτε σαγηνευτικές, άλλοτε και τα δύο μαζί. Έχουν όλη τη γοητεία του παράδοξου, του υπερφυσικού και του μυθικού. Δίνουν στη ζωή μιαν άλλη διάσταση. Αλλά το κύριο γνώρισμά τους είναι ότι έχουν την τάση να χρησιμοποιούν, για τους δικούς τους σκοπούς, τον αφελή και ανύποπτο "δύτη" που εισχωρεί στην περιοχή τους απροετοίμαστος. Αλίμονο σ΄ εκείνον που δεν ακολουθεί τη σοφή τακτική του πανούργου Οδυσσέα που ζήτησε να τον δέσουν στο κατάρτι για να ακούει και να βλέπει τις ξελογιάστρες Σειρήνες αλλά να μην τις πλησιάσει για να μην γίνει βορά τους. Έτσι, αποκόμισε μια πολύτιμη εμπειρία από το ταξίδι του στον εσωτερικό του χώρο. Πήρε ότι καλλίτερο είχαν να του δώσουν οι Σειρήνες, τη μαγική και θεία μουσικότητα της φωνής τους που άγγιξε κοιμισμένες χορδές μέσα του και του φανέρωσε την ύπαρξη άλλων διαστάσεων.

Χάρηκε επίσης, από μακριά, τη σαγηνευτική ομορφιά τους που κι' αυτή του άνοιξε νέους κόσμους μέσα του, αλλά δεν πήγε κοντά τους, δεν έκανε έρωτα μαζί τους, δηλ. δεν ταυτίστηκε με αυτές, κι' έτσι διατήρησε ακέραια την οντότητά του. Όχι μονάχα δεν έχασε την οντότητά του, δεν καταβροχθίστηκε δηλ. από τις Σειρήνες, αλλά την διεύρυνε και την πλούτισε σε μεγάλο βαθμό, όπως δεν θα μπορούσε με τίποτα να την είχε διευρύνει αν δεν είχε κάνει την κατάδυση στα βάθη του.

Γιατί καμιά γυναίκα δεν θα μπορούσε να του χαρίσει, αυτό που του χάρισαν οι Σειρήνες, οι ζωντανές οντότητες του εσωτερικού βυθού και καμιά γυναίκα δεν θα αποτελούσε θανάσιμο κίνδυνο όσο αυτές οι υπάρξεις, παρά μόνο αν είχε προβάλει σε μια σάρκινη γυναίκα τις Σειρήνες, τις Νεράιδες, τις Λάμιες, και τις Γοργόνες που κάθε άνδρας κλείνει στα βάθη του.

Αυτή η τελευταία παρατήρηση, μας οδηγεί σ' ένα γεγονός που το αγνοούν γενικά οι άνθρωποι. Αγνοούν δηλαδή ότι στο βάθος του ο άνδρας κλείνει μια γυναίκα και η γυναίκα έναν άνδρα. Κατά κανόνα, ο άνδρας το χει κρυφό καμάρι να είναι πολύ άνδρας, και η γυναίκα χαίρεται να πιστεύει ότι είναι πολύ θηλυκιά. Αυτά, όμως ισχύουν για την επίπεδη επιφάνεια, που σ' αυτήν κινείται η πλειονότητα των ανθρώπων. Πολύ σύντομα αν ο άνδρας επιχειρήσει μια κατάδυση στα βάθη του, ανακαλύπτει τη θηλυκιά πλευρά του, ενώ η γυναίκα αντίστοιχα, έναν πλήρη άνδρα μέσα της.

Αυτή η γυναίκα μέσα στον άνδρα, είναι ένα παράξενο, μυστηριώδες πλάσμα. Δεν έχει ηλικία, κινείται μέσα στο άχρονο στοιχείο. Είναι αυτή που πάντα υπήρχε και θα υπάρχει, ένα πλάσμα διφορούμενο, αινιγματικό, σαγηνευτικό, και επικίνδυνο, που τραβάει τον άνδρα σαν μαγνήτη και τον δένει χειροπόδαρα. Αυτή την εσωτερική γυναίκα μέσα στον άνδρα, που φοράει χίλια προσωπεία και παίρνει χιλιάδες μορφές, ο Γιούνγκ την ονόμασε «άνιμα». Τον άνδρα μέσα στη γυναίκα, «άνιμους».

Άπειρη είναι η ποικιλία και των δύο αυτών εσωτερικών οντοτήτων. Ανεξάντλητος ο πλούτος τους και χαρά στον άνδρα ή στη γυναίκα που κατορθώνει να αποσπάσει, απ' αυτή τη μορφή, ένα - ένα, όλα τα χαρίσματά της και να τα αφομοιώσει, εξουδετερώνοντας ταυτόχρονα όλο της το φαρμάκι. Αλίμονο τους, πάλι, αν "ερωτευτούν" αυτή τη μορφή και της παραδώσουν την οντότητά τους. Σε λίγο θα τους έχει "ξεκοκαλίσει" ψυχολογικά και πνευματικά.

Μία, λοιπόν, από τις οντότητες που συναντά κανείς όταν καταδυθεί στα βάθη του, είναι η εσωτερική γυναίκα ή ο εσωτερικός άνδρας. Πριν, όμως, απ' αυτή τη συνάντηση, που αποτελεί σταθμό, συναντά κάτι άλλο που του είναι μάλλον γνώριμο, αν είναι οξυδερκής και  ειλικρινής με τον εαυτό του. Αυτό το κάτι που πρωτοσυναντά είναι ο άσχημος εαυτός του, ή "σκιά" του. Για την ακρίβεια, η "σκιά" είναι ο φρουρός που φυλάει το μυστικό άνοιγμα που οδηγεί στο βάθος. Και αν δεν γνωρίσει κανείς πρώτα τη σκιά του και να την αφομοιώσει, η κατάσταση μπορεί να αποδειχτεί ιδιαίτερα επικίνδυνη.

Αν όλα πάνε καλά, αφομοιώσει πρώτα τη σκιά, κάνει την κατάδυση και γνωριστεί με το έτερο φύλο μέσα του, τότε κάνουν την εμφάνισή τους, άλλες οντότητες, ο «Γέρο-Σοφός» στους άνδρες, και η «Μεγάλη Μητέρα» στις γυναίκες. Υπάρχει επίσης και το θαυματουργό «παιδί» και άλλες μορφές. Όλες αυτές οι μορφές του βυθού, ο Γιούνγκ τις ονομάζει «αρχέτυπα» και όλες τους χαρακτηρίζονται από ένα στοιχείο άχρονο, αιώνιο, που μόλις το αγγίξει ή χωροχρονική μας υπόσταση νιώθει να διευρύνεται ως τα πέρατα του χρόνου και του χώρου και να γεύεται την αθανασία μέσα σ' ένα φθαρτό σώμα που κάθε μέρα της ζωής τους το φέρνει πιο κοντά στο τέλος του.

Αργότερα, οι ανθρωπομορφικές μορφές δίνουν τη θέση τους σε άλλα αρχέτυπα γεωμετρικής φύσης. Το πιο χαρακτηριστικό και το πιο καίριο απ' αυτά προσδιορίζει το κέντρο του ανθρώπου, εκεί που απολήγουν όλες του οι ακτίνες. Αυτό το ενδόμυχο κέντρο ο Γιούνγκ το ονόμασε «Ταυτό», για να τονίσει την απρόσωπη φύση του. Με  λίγα λόγια το «Ταυτό» είναι ένα αρχέτυπο που μεταμορφώνει τον άνθρωπο πολύ περισσότερο από όλα τ' άλλα και με πολύ διαφορετικό τρόπο. Όταν ο άνθρωπος το αφομοιώσει, αποκτά ιδιότητες που δεν τις είχε πριν. Πρώτα απ' όλα παύει να είναι εγωκεντρικός, αυστηρά "προσωπικός" - γι' αυτό το «Ταυτό» είναι απρόσωπο - και αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μέσα του χώρος για τους άλλους. Και όχι μονάχα για τους άλλους ανθρώπους, αλλά για κάθε τι το Άλλο που μας περιβάλλει ή που μας διαπερνά, από τα ζώα, τα φυτά, τις πέτρες, τους πλανήτες, ως τις ακτινοβολίες και τις επήρειες που δεχόμαστε από άλλους κόσμους. Μ' άλλα λόγια, η συνείδησή μας, από εγωκεντρική, γίνεται παγκόσμια ή συμπαντική.

Όλα αυτά μπορεί να τα πετύχει ο άνθρωπος με την κατάδυση στα βάθη του.

Την πορεία αυτή από την επιφάνεια στο βάθος και πάλι στην επιφάνεια (μαζί με το θησαυρό), από τον εγωκεντρισμό στη συμπαντική συνείδηση, ο Γιουνγκ την αποκαλεί "Πορεία της εξατομίκευσης".

Γιατί βαθμιαία ο άνθρωπος αρχίζει να διαπιστώνει ότι είναι "άτομο" αφού περιέχει τόσες οντότητες μέσα του, που άλλοτε είναι φιλικές και άλλοτε είναι εχθρικές αναμεταξύ τους και σ' αυτόν τον ίδιο, αφού είναι, μ' άλλα λόγια, μια πολλαπλότητα. Όταν όμως αφομοιώσει ότι καλλίτερο έχουν να δώσουν οι διάφορες αυτές υπάρξεις του βυθού και αποβάλει τα άσχημα στοιχεία τους, τότε η πολλαπλότητα μεταβάλλεται σε ενότητα και ο άνθρωπος γίνεται "άτομο", δηλαδή άτμητος, αδιαίρετος, πέρα από κάθε διχασμό.

«Και τότε όταν ο οφθαλμός σου είναι ενιαίος, το σώμα σου γεμίζει φως», για να θυμηθούμε τον αρχαίο τρόπο έκφρασης, που οι αιώνες έχουν θαμπώσει το νόημά του.

Το "Ένα Πείραμα σε Βάθος" περιγράφει με λεπτομέρειες την κατάδυση στο βυθό και την επιστροφή στην επιφάνεια. Προσφέρει, μ' άλλα λόγια, τον απαραίτητο μίτο, το μακρύ σχοινί που χωρίς αυτό  κάθε κατάδυση είναι καταδικασμένη. Περιγράφει τους κινδύνους, τα οφέλη, τους σκοπέλους, τις συνέπειες, με συναρπαστικά παραδείγματα, δανεισμένα από τη ζωή, με όνειρα, με την ερμηνεία τους, με παραδείγματα από τη λογοτεχνία και από τη θρησκεία.

Και το κυριότερο, επιχειρεί μια σύνθεση όχι μονάχα ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του ανθρώπου, αλλά και στις εξωτερικές εκφράσεις του ανθρώπινου πνεύματος, όπως είναι η επιστήμη, η θρησκεία, η τέχνη και η φιλοσοφία. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναφορά του συγγραφέα στο κοινωνικό πρόβλημα, δηλαδή στα αρχέτυπα που βρίσκονται πίσω από τα πολιτικά καθεστώτα και που κινδυνεύουν να "ξεκοκαλίσουν" το συνειδητό για να ζήσουν ελεύθερα, ακολουθώντας τους δικούς τους καταστρεπτικούς σκοπούς. Καταστρεπτικούς γιατί δεν υπάρχει κανείς που να τα ελέγξει, να αποβάλλει το δηλητήριό τους και να αφομοιώσει τα καλά τους στοιχεία.

Ο "Οδυσσέας" σ' αυτή τη περίπτωση, ξεγελάστηκε από το σαγηνευτικό τραγούδι των πολιτικών ιδεολογιών, λύθηκε, πήγε κοντά τους, τις αγκάλιασε και καταβροχθίστηκε από αυτές.

Παρ' όλα αυτά, υπάρχει μια μικρή ελπίδα σωτηρίας μέσα στην τυφλή και ανεξέλεγκτη κυριαρχία των ιδεολογικών αρχετύπων που τόσες φορές αιματοκύλισαν τον κόσμο και που τώρα τον απειλούν για άλλη μια φορά με τον καταστρεπτικότερο πόλεμο που είδε ποτέ η ανθρωπότητα.

Αυτή η ελπίδα μοιάζει με την τρεμάμενη φλόγα ενός καντηλιού, αλλά το καλό είναι ότι ο άγριος ιδεολογικός - αρχετυπικός άνεμος που φυσά δεν κατόρθωσε ακόμα να σβήσει. Είναι όμως ανίσχυρη.

Γι' αυτό χρειάζεται ενίσχυση. Όσοι δεν έχουν γίνει ακόμα βορά των Ιδεολογικών Σειρήνων, όσοι συναισθάνονται την ευθύνη τους απέναντι στον εαυτό τους και στο σύνολο, δεν έχουν παρά να δοκιμάσουν «το Πείραμα σε Βάθος», το πείραμα που εξατομικεύει τον άνθρωπο, που τον διευρύνει έτσι ώστε να χωρέσει τις αντιθέσεις και να πάψει έτσι να μισεί και να μάχεται κάποιον αντίπαλο.

Ο δρόμος υπάρχει. Και αρκετοί συνάνθρωποί μας τον ακολούθησαν.

Ένας από αυτούς είναι και ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου που συμβάλλει με τα γραφόμενά του στη διατήρηση της φλόγας του κανδηλιού. Σ' εμάς, τους αναγνώστες του, εναπόκειται η ενίσχυση της φλόγας.

Αθήνα 1973 - Σοφία Ζ. Αντζάκα

Από τον Πρόλογο του βιβλίου: «ΕΝΑ ΠΕΙΡΑΜΑ ΣΕ ΒΑΘΟΣ»

του Π.Ο.ΜΑΡΤΙΝ

(Μία μελέτη των Έργων του Γιούνγκ, του 'Ελιοτ και του Τόϋνμπη.)

Σειρήνες και γοργόνες

Αυτά τα μυθολογικά πλάσματα, μισά ψάρια, μισά γυναίκες, θεωρούνται ως αυτοερωτικά. Κατακτούν τους άνδρες όχι για την αγάπη, αλλά επειδή θέλουν να τους εξουσιάσουν. Δεν μπορούν να αγαπούν, μόνο να επιθυμούν. Είναι ψυχρά πλάσματα, δίχως ανθρώπινα συναισθήματα. Ας μην ξεχνάμε ότι το κάτω μέρος τους είναι ψάρι και όχι γυναίκα.

Αυτές οι γυναίκες παίζουν το ρόλο της άνιμα για τους άνδρες.

Αν ο άνδρας είναι ανώριμος όσο αφορά στην συναισθηματική του ανάπτυξη θα πέσει θύμα της. Μόνο με το να δημιουργήσει μια σχέση με τη θηλυκή αρχή μπορεί να μάθει να ξεχωρίζει μεταξύ της ψεύτικης και της αληθινής στάσης μιας γυναίκας απέναντί του.

Η γυναίκα αυτού του είδους δεν έχει επαφή με το ένστικτό της. Η θηλυκότητά της «υπάρχει» μόνο στην παρουσία ανδρών – θαυμαστών.  Η σεξουαλικότητά της υπάρχει μόνο για την υπηρεσία του εγώ της και λειτουργεί ως μέρος της επιθυμίας της για εξουσία. Αυτή η γυναίκα δεν έχει δικό της πάθος. Δεν έχει προσωπική επαφή με την αρχή του Ερωτα (Eros).

Αυτή η πλευρά της θηλυκής φύσης εκπροσωπείται από τη σκοτεινή σελήνη.

Σημειώσεις από το βιβλίο της Esther Harding – Woman’s mysteries (the inner life of women revealed in religious myth and ritual)

Αποσυμβολισμός της Αθηνάς μέσα απο το πρίσμα της γιόγκα

Το παρακάτω άρθρο της Σουάμι Σιβαμούρτι Σαρασουάτι έχει δημοσιευτεί στο YOGA magazine και στο περιοδικό της ομάδας γυναικών του Κέντρου της Γιόγκα Σατυανάντασραμ. Θεωρώ ότι αποτελεί ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο, διότι περιέχει τον αποσυμβολισμό της θεάς Αθηνάς μέσα από το πρίσμα της γιόγκα, δίνοντας με μοναδικό τρόπο την περιγραφή της ποιότητας της θηλυκής ενέργειας την οποία η Αθηνά αντιπροσωπεύει.

Η θεά Αθηνά αντιστοιχεί στη σεφίρα Χόχμα (Σοφία) του δέντρου της Καμπάλα. Η σεφίρα Χόχμα είναι μια δυναμική σεφίρα που ρέει ακατάπαυστα με απεριόριστη ενέργεια, είναι το κανάλι διοχέτευσης της δύναμης του Κέτερ (Στέμμα). Αντιστοιχεί στο Άτζνα τσάκρα και στην αριστερή πλευρά του εγκεφάλου. Πόσο ταιριαστό με το μύθο της γέννησής της Αθηνάς από το μέτωπο του Δία (τρίτο μάτι – Άτζνα)!  Η Αθηνά γεννήθηκε ως ώριμη γυναίκα, όχι ως βρέφος, λέει ο μύθος.  Έχει λοιπόν εναρμονισμένες τις αρσενικές και θηλυκές ενέργειές της. Αν και οι ενέργειές της συνδέονται με το πίγκαλα νάντι και είναι σε μεγάλο βαθμό αρσενικές στη φύση τους (όπως και η ποιότητα της Χόχμα), είναι η προσωποποίηση της ισορροπημένης θηλυκότητας.  

Η γέννηση της Αθηνάς

(αν και ο μύθος λέει ότι ξεπήδησε απο το μέτωπο του Δία

 και όχι απο την κορυφή του κεφαλιού του. Είναι όμως ωραίο γλυπτό...)

Σουάμι Σιβαμούρτι Σαρασουάτι - Η ασπίδα της Αθηνάς

Συμβολισμός του μύθου

Στην ελληνική μυθολογία συναντάμε συνήθως την Αθηνά να απεικονίζεται ως πολεμίστρια, σε ρόλο προστάτιδας των ηρώων και της πόλης των Αθηνών. Υπάρχει όμως και μια άλλη εικόνα της θεάς, όπου εμφανίζεται άγρια, περιβαλλόμενη από φίδια και προκαλεί δέος. Ακόμη και όταν έχει το ρόλο της πολεμίστριας, η Αθηνά συνεχίζει να φέρει στην αιγίδα της (ασπίδα) την εικόνα των φιδιών με την αποκεφαλισμένη Μέδουσα. Αυτή η εικόνα έχει τις ρίζες της στην προ-ιστορική εποχή, πριν την πατριαρχία. Αναφέρεται στις Μινωικές θεές των φιδιών. Εδώ, τα φίδια δεν αποτελούν σύμβολα αμαρτίας και κακού, όπως στην χριστιανική θεολογία, αλλά σύμβολα θεϊκής σοφίας. Η Αθηνά είναι η θεά της σοφίας και επομένως είναι φυσικό να συνοδεύεται από φίδια, όπως επίσης και από την κουκουβάγια. 

Το φίδι επίσης θεωρείται ως το σύμβολο της κουνταλίνι, που στην περίπτωση της Αθηνάς, έχει ήδη φτάσει στον προορισμό της. Από αυτό το βάθρο η Αθηνά καθοδηγεί το πεπρωμένο των οπαδών της.

Caravaggio - The Head of Medusa

Η φημισμένη αιγίδα ανήκε, αρχικά, στον πατέρα της και αυτός, με τη σειρά του, την μεταβίβασε στην Αθηνά και όχι σε κάποιον από τους υιούς του. Το κεφάλι της Μέδουσας, πριν αυτή αποκεφαλιστεί, μεταμόρφωνε τους ανθρώπους σε πέτρα. Τα μαλλιά της ήταν μια μάζα από φίδια. Η Μέδουσα υπήρξε, αρχικά, μια από τους φύλακες ενός σπηλαίου της Γαίας, της οποίας ήταν εγγονή. Μέδουσα σημαίνει «βασίλισσα» ή «ερωμένη». Προστάτευε τον αμύητο από το να εισέλθει στα μυστήρια της θεάς. Ο Δίας δίνει αυτή την ασπίδα στην Αθηνά επειδή, με τη δύναμη της αυτό-πειθαρχημένης επίγνωσής της, μπορεί να μετασχηματίσει το τρομακτικό πρόσωπο σε μια προστατευτική ασπίδα. Με τη χρήση της αιγίδας, ο Περσέας κατάφερε να μην μαρμαρώσει από το βλέμμα της Μέδουσας. Εδώ βλέπουμε και πάλι τη χρήση της αντανάκλασης έναντι της ευθείας αντιμετώπισης. Βλέποντας την αντανάκλαση και όχι το ίδιο το βλέμμα της Μέδουσας, ο Περσέας μπορούσε να δράσει με απόσπαση και ψυχραιμία και να ξεπεράσει τα εμπόδια στο δρόμο του. Σώθηκε, χωρίς να έχει εμπλακεί και να αφεθεί ολοκληρωτικά στην κατάσταση.

Η Μέδουσα, ωστόσο, δεν πέθανε στην πραγματικότητα. Το αίμα από το σώμα της δόθηκε στον Ασκληπιό, τον θεό της θεραπείας. Με αίμα από την αριστερή της πλευρά, ο Ασκληπιός σκοτώνει και με αίμα από τη δεξιά της πλευρά θεραπεύει. Αυτό αργότερα αναπαραστάθηκε στο σύμβολο του κηρυκείου. Το ίδιο σύμβολο συναντάται και στη διαδρομή της κουνταλίνι, από τη βάση της στο μουλαντάρα τσάκρα ως την κορυφή της στο σαχασράρα. Μέσα από τα νάντις του ίντα και του πίγκαλα και διαπερνώντας τα τσάκρας, τυλίγεται όπως οι ενέργειες του Ασκληπιού. Αυτοί οι θεραπευτικοί υπαινιγμοί, καθώς και η προστασία, συνδέονται με την αιγίδα. Την σφετερίστηκε ο Δίας και δικαίως επιστράφηκε στη θεά Αθηνά. Μια από τις πλευρές της αντιπροσωπεύει την Υγεία, τη θεά της υγείας.

Η αιγίδα είναι το έμβλημα της θεϊκής κυριαρχίας. Επίσης, αναφέρεται και στην εν δυνάμει καταστροφική πλευρά της θεάς, της οποίας οι ιδιότητες προσομοιάζουν με εκείνες της Ινδικής θεάς Κάλι. Μέσα στο θείο ενυπάρχουν τρεις ενέργειες: της δημιουργίας, της συντήρησης και της καταστροφής. Πάνω απ’όλα, όμως, η αιγίδα σημαίνει σοφία. Η Αθηνά, στο ρόλο της ως Σοφία, υπήρξε η κατευθυντήρια θηλυκή ενέργεια του Ελληνικού Πάνθεου. Ήταν η δασκάλα της ανθρωπότητας. Από την πόλη της, ο δυτικός πολιτισμός εξαπλώθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μπορεί να θεωρηθεί, επομένως, όχι απλώς ως η θεά των Αθηνών, αλλά και ολόκληρου του δυτικού κόσμου.

Η Αθηνά είναι η αρχή που αναδεικνύει τον πολιτισμό. Μέσα της, οι αρσενικές και θηλυκές πολικότητες είναι ισορροπημένες. Δεν είναι μόνο η θεά του πολέμου, αλλά και της ειρήνης. Τα χαρίσματά της αναλογούν στις περιστάσεις και στις ανάγκες των καιρών. Έδωσε στην ανθρωπότητα το άροτρο και την ελιά, τα οποία θεωρούνται κομμάτια της αρχής της πολιτισμένης ζωής. Η σοφίας της δεν ήταν μόνο πνευματική, αλλά και βαθά πρακτική. Η ενέργειά της διακρίνεται από πνεύμα και νοημοσύνη. Έρχεται κατευθείαν από το σαχασράρα, αλλά περικλείει όλες τις ενέργειες των τσάκρας που εμπεριέχονται σε αυτό και κάτω από αυτό. Κατά την ψυχολογία του Γιούγκ θεωρείται ως η υψηλότερη εκδήλωση της άνιμα.

Η σοφία, καθώς και τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα, αποτυπώνονται, επίσης, στην καθοδήγηση που προσέφερε στους τεχνίτες ή τεχνίτριες, ιδιαίτερα σε γυναίκες που ύφαιναν τα όμορφα πέπλα της. Η σοφία απεικονίζεται στην ύφανση, καθώς το στημόνι και τα υφάδια εναρμονίζονται για να ευοδωθεί το όραμα ή η σανκάλπα του πιστού. Η ύφανση μπορεί να θεωρηθεί ως η εκδήλωση της απόφασής μας.

Η Αθηνά είναι μια προσωπική προστάτιδα για τους φίλους της και την πόλη της Αθήνας. Όπως και άλλες παρθένες θεότητες, δεν έχει δικά της παιδιά, έτσι μπορεί να προσφέρει όλες τις μητρικές της ενέργειες για το καλό των πιστών της. Είναι γνωστή ως η θεά της εγγύτητας. Αυτό αποτυπώνεται καθαρά στις ιστορίες του Τρωικού πολέμου και στο ταξίδι επιστροφής του Οδυσσέα. Η στενή σχέση που είχε με τους ήρωες της μοιάζει με τη σχέση που έχουν πολλοί άνθρωπο σήμερα με την Παρθένο Μαρία.

Είναι η θεά της συγκράτησης, της σαφήνειας και της υψηλής νοημοσύνης. Τα διαπεραστικά γκρίζα μάτια της, πίσω από την επιφανειακή κατάσταση, μπορούν να δουν τα νοήματα και τις έννοιες που κρύβονται εκεί. Φορώντας την περικεφαλαία της και κρατώντας το δόρυ της, ατενίζει το μέλλον και μας βοηθά να σχεδιάσουμε τη στρατηγική μας για να πετύχουμε τους στόχους της ζωής. Η Μήτις (που σημαίνει «συμβουλή» ή «πρακτική σοφία») ήταν η μητέρα της, πριν την καταπιεί ο Δίας. Η Αθηνά έχει παρόμοιες ιδιότητες συμβουλευτικής και προσεκτικής, προνοητικής σκέψης σε κάθε περίσταση.

Είναι η εικόνα της ανθρώπινης ικανότητας για ορθολογική σκέψη και στοχαστική κρίση. Για τους αρχαίους, αυτό ήταν το θεϊκό χαρακτηριστικό που εξύψωνε τους ανθρώπους από τα κτήνη. Η αγνότητά της μπορεί να θεωρηθεί ως ένα σύμβολο της καθαρότητας αυτής της στοχαστικής ικανότητας, η οποία δεν επηρεάζεται από προσωπικές επιθυμίες. Μάχεται για αρχές και ιδανικά παρά για πάθη. Αυτό προέρχεται από τη δύναμή της να ελέγχει τα ένστικτα και να κάνει επιλογές αμερόληπτα, λογικά και χωρίς προσκόλληση.

Ισορροπημένη θηλυκότητα

Πως μπορεί η ενέργεια της Αθηνάς να βοηθήσει τη γυναίκα του σήμερα; Πρωτίστως, αυτή συνδέεται με την επίγνωση, η οποία είναι η κύρια αρετή που υποστηρίζει η γιόγκα. Με την αποστασιοποίησή της και την επίγνωση μιας κατάστασης, η Αθηνά, όπως και η γυναίκα που έχει απορροφήσει τις ποιότητές της, μπορεί να κρατήσει την ψυχραιμία της και την καθαρότητα της σκέψης της όταν αντιμετωπίζει μια σύγκρουση και έχει τη δυνατότητα να επιλέξει τις κατάλληλες τακτικές για να επιλύσει μια δύσκολη κατάσταση. Είναι η επιτομή της βαϊράγκια, απουσία επιθυμίας, και της βιβέκα, διάκριση, δυο βασικές ιδιότητες για τις οποίες αγωνίζεται ένας σανυάσιν. Όταν μια γυναίκα συνειδητοποιεί αυτές τις αρετές, έχει μια θετική και δημιουργική στάση απέναντι στις καταστάσεις και στα άτομα που εμπλέκονται σε αυτές. Αναδεικνύεται ως ηγέτιδα. Δεν παρασύρεται από τα συναισθήματά της, αλλά έχει αναπτύξει την αριστερή πλευρά του εγκεφάλου της, ώστε να επικεντρώνεται σε μια κατάσταση με λογική και με μια ψυχρή συγκέντρωση. Η Αθηνά είναι η θεά της θηλυκής ωριμότητας. Δεν χρειάστηκε ποτέ να βιώσει την παιδική ηλικία ή τη σύγχυση της εφηβικής ηλικίας.  Ήρθε στη ζωή ως ώριμη γυναίκα, με εναρμονισμένες τις αρσενικές και θηλυκές ενέργειές της, έτσι ώστε, από αυτό το σημείο ενότητας, να μπορεί να εμπνεύσει και να οδηγήσει άλλους στη νίκη μέσα από την πνευματική της διαύγεια.

Αυτή η ενέργεια της Αθηνάς χρησιμοποιείται συχνά από τις σύγχρονες γυναίκες για να ρυθμίζουν αποτελεσματικά τα θέματα του σπιτιού τους, ώστε να μπορέσουν να διαχειριστούν και μια καριέρα. Στη δουλειά τους βοηθάει να ανταγωνιστούν με τους άντρες και να αναρριχηθούν στην κορυφή του επαγγέλματός τους. Συγκεκριμένα, οι ενέργειές της ευδοκιμούν στους κλάδους της νομικής, των επιχειρήσεων, των επιστημών και της έρευνας, της πολιτικής και του στρατού. Το λογικό και αναλυτικό μυαλό της τη βοηθά να διαχειρίζεται την οικονομική πλευρά της ζωής της και να σχεδιάζει μακροπρόθεσμες στρατηγικές. Μπορεί να προωθήσει τη δική της καριέρα ή να διακριθεί ως σύμβουλος σε άντρες και γυναίκες. Οι Αθηναϊκές ενέργειές της συμβουλευτικής είναι συντροφικού – συμβουλευτικού είδους. Η συμβουλή της είναι τόσο πραγματιστική όσο και υψηλής οξύνοιας.

Οι ενέργειες αυτής της θεάς διαπρέπουν όπου απαιτείται διπλωματία. Έχει την ικανότητα να κρατήσει καθαρή τη σκέψη της και να ακούσει με αντικειμενικότητα όλες τις πλευρές ενός επιχειρήματος. Είναι κόρη του Δία, του θεού της δικαιοσύνης, και μπορεί να δώσει μια σωστή κρίση όταν της ζητηθεί.

 Klimt - Pallas Athene

Διάκριση και μέτρο

Η γυναίκα με καλά ανεπτυγμένες τις ενέργειες της Αθηνάς μπορεί να ερευνά με αποτελεσματικότητα και να εξάγει συμπεράσματα. Δεν είναι απορροφημένη στον εαυτό της, αλλά έχει μια γενικότερη άποψη της κατάστασης. Αυτή η στάση συμπληρώνει την ανιδιοτέλεια που απαιτείται στη σέβα, την ανιδιοτελή υπηρεσία. Έχει την ικανότητα να εργασθεί σε ομάδες και επιτροπές και είναι μια καταξιωμένη μέντορας σε άλλους. Επικαλείται τη διάκριση και την κατανόησή της για να πάρει τη σωστή απόφαση.

Η αυτοσυγκράτηση είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της γιογκικής διδασκαλίας και είναι, επίσης, μια ιδιότητα της Αθηναϊκής ενέργειας σε μια γυναίκα. Αυτή ζει μέσα σε μια «χρυσή τομή». Αναγνωρίζει ότι τα έντονα συναισθήματα ή οι ανάγκες ανήκουν στον κόσμο των παθών και δε συνάδουν με την ορθολογική φύση της. Οι ενέργειές της υποστηρίζουν τους άλλους όταν αυτοί βρίσκονται εν μέσω συναισθηματικού χάους. Με την αιγίδα και το δόρυ της, μας προστατεύει και μας βγάζει από το βάλτο των συναισθημάτων μας, οδηγώντας μας στο ασφαλέστερο έδαφος της λογικής και της κοινής αίσθησης. Η Αθηνά είναι ντυμένη με πανοπλία και, από αυτή τη θέση, αξιολογεί με ψυχραιμία τις απαιτήσεις κάθε κατάστασης. Δεν εισέρχεται εσπευσμένα στις καταστάσεις. Είναι πάντοτε προετοιμασμένη.

Η θεά της σάντανα και της επίγνωσης

Όσες γυναίκες νιώθουν ότι στερούνται τις ενέργειες της Αθηνάς, μπορούν να τις καλλιεργήσουν μέσα από την εκπαίδευση του νου. Η νοητική εκπαίδευση απαιτεί να πειθαρχούμε τις εκδηλώσεις του νου και, επίσης, να ερευνούμε. Η πειθαρχία είναι, επίσης, μέρος της γιόγκα και η ίδια η γιόγκα περιγράφεται ως μια πειθαρχία. Μέσα από την πειθαρχία της σάντανα ή της πνευματικής πρακτικής προοδεύουμε και προχωράμε προς το στόχο μας με έναν ήπιο, αλλά αποτελεσματικό τρόπο. Η Αθηνά μπορεί να ειδωθεί ως η θεά της σάντανα. Μας ενεργοποιεί όταν αδρανούμε και μας προστατεύει όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με προκλήσεις. Μας βοηθά να περάσουμε από έναν μονόπλευρο, υποκειμενικό και συναισθηματικό τρόπο σκέψης σε έναν άλλο πιο ορθολογικό.

Η Αθηνά είναι η σάκτι της επίγνωσης. Η ανάπτυξη της επίγνωσης είναι ένα κομμάτι της γιόγκα, μέσα από το οποίο μπορούμε να μάθουμε όλα όσα υπάρχουν στη ζωή, να μάθουμε για τους εαυτούς μας, τους άλλους και τον κόσμο που ζούμε. Με την επίγνωση αναπτύσσουμε την ικανότητα να παρατηρούμε το τώρα καθώς αυτό ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Μαθαίνουμε να το κοιτάζουμε ως αμερόληπτοι μάρτυρες. Αυτή είναι η ενέργεια της Αθηνάς και του ευσυνείδητου γιόγκι και σανυάσιν.

Η συγκράτηση είναι η πεμπτουσία της συμβουλής της Αθηνάς και αυτό είναι κάτι που μπορούμε να μάθουμε μέσα από την επίγνωση και την απόσπαση. Η Αθηνά ήταν η συμπαραστάτισσα θεά των Τρωικών ηρώων. Τους υποστήριζε, αόρατη στους άλλους. Ψιθύριζε τη συμβουλή της. Δεν ήταν κτητική ή χειραγωγός. Η γυναίκα με καλά ανεπτυγμένες τις ενέργειες της Αθηνάς γνωρίζει πώς να αξιοποιήσει σοφά τη δύναμή της για το καλό όλων.

Πως γίνεσαι Αθηνά

Η σύγχρονη γυναίκα και γιοκγίνι ορθώς τιμά τη Σάκτι στο πρόσωπο της θεάς Αθηνάς και περιλαμβάνει τις ιδιότητές της στις πρακτικές της σάντανα για να αναπτύξει μέσα της τις ενέργειες της θεάς. Οι ενέργειες της θεάς Αθηνάς συνδέονται με το πίγκαλα νάντι και είναι, σε μεγάλο βαθμό, αρσενικές στη φύση τους. Στην προσπάθειά της να κάνει δικές της αυτές τις κατεξοχήν αρσενικές ενέργειες, η σύγχρονη γυναίκα αποκτά όλα τα εφόδια για να βρει τη θέση της στον σημερινό κόσμο, σε εποχές σύγκρουσης και σε εποχές ειρήνης. Τελικά, πετυχαίνει μια ισορροπία μεταξύ των δυο πόλων και γίνεται ο τύπος της ηγέτιδας που χρειάζεται ο κόσμος σήμερα, καθώς μεταβαίνουμε από μια πατριαρχική κουλτούρα σε μια άλλη, λιγότερο φυλετικά προσανατολισμένη.

Ο κόσμος του σήμερα αποζητά γυναίκες με τις ενέργειες της Αθηνάς. Είναι καιρός όλες οι γυναίκες να εφοδιαστούν με τις αρετές της και να προχωρήσουν για να υπηρετήσουν την ανθρωπότητα, όπως έχει κάνει η Αθηνά διαμέσου των αιώνων. Το δόρυ, η αιγίδα και η περικεφαλαία της αναπαριστούν τις ίδιες ενέργειες που συναντάμε στη γιόγκα. Η Αθηνά χρησιμοποίησε τις ενέργειές της για να φέρει στο προσκήνιο τον δυτικό πολιτισμό. Οι γυναίκες του 21ου αιώνα θα πρέπει να οπλιστούν όχι μόνο με τα γνωρίσματα της δυτικής κουλτούρας, αλλά και – μέσω της γιόγκα – με αυτά της Ανατολής για να αναδείξουν έναν κόσμο που είναι ενωμένος όχι στην ομοιομορφία του, αλλά στον πλούτο και το μεγαλείο της ποικιλομορφίας του.