Aν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αγάπα έναν άνδρα

Ποίημα ανώμυμης  σαμάνας , σχόλιο  Ιωάννη Σαμψωνίδη, φίλου στο facebook.  To σχόλιο συγκινεί περισσότερο απο το ίδιο το ποίημα.

"Πρόκειται για ένα ποίημα που συγκινεί τόσο, επειδή εκφράζει ξεκάθαρα την σχέση ανάμεσα στην αρσενική και θηλυκή φύση. Στόχος του μάλλον είναι να διαφωτίσει, να εμπνεύσει, να τονώσει την εμπιστοσύνη.

Ναι, σίγουρα δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες σε τέτοια αρμονία με το σύμπαν και τον εαυτό τους που να τα καταφέρνουν όλα αυτά. Αντίστοιχα ούτε άντρες. Μήπως όμως αρκεί -για αρχή- να υπάρξουν έστω κάποιες γυναίκες/οδηγοί που να κατανοήσουν και να αποκωδικοποιήσουν ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ τους τις ποιότητες που εκφράζει το ποίημα αυτό και να τις διασπείρουν με τις πράξεις τους στον κόσμο, έναν κόσμο που τόσο διψάει για αυτόν τον ξεχασμένο ΚΑΡΠΟ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ;

Οι ανθισμένες σχέσεις των γυναικών αυτών θα αποτελούν έναν φωτεινό οδηγό που θα βοηθήσει άλλες γυναίκες να ξεφύγουν από την αρνητική όψη του δυισμού, δηλαδή την παγίδα να ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ότι είναι ισάξιες με τους άντρες μέσα από την αντιπαλότητα και την σύγκριση.

Αντ' αυτού, αυτές οι πρότυπες σχέσεις, θα εμπνεύσουν τις γυναίκες να συμφιλιωθούν με την αδιαμφισβήτητη και αυταπόδεικτη αξία της μοναδικότητας και διαφορετικότητάς τους, κατανοώντας και βιώνοντας ταυτόχρονα την ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΔΥΝΑΜΗ, αλλά και ΕΥΘΥΝΗ, του θηλυκού τους στοιχείου...

Αναφέρομαι στην δύναμη που έχει μια πραγματική σύντροφος να διαμορφώνει τον άντρα μέσα από την αγκαλιά, την τρυφερότητα και την αποδοχή και όχι μέσα από την αντιπαράθεση. Και αναφέρομαι στην ταυτόχρονη ευθύνη που έχει μια γυναίκα να συντροφεύει τον άντρα με αγάπη, εμπιστοσύνη και ελευθερία, διδάσκοντάς τον έτσι έμπρακτα πώς να αποτελεί αυτός προσφορά Αρσενικής Αρχής ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟ, ενώ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ θα μπορεί να την εμπιστεύεται, δεν θα φοβάται να της αφήνεται και να της δίνεται και το σπουδαιότερο: Θα νοιώσει με την καρδιά του την ζεστασιά και την ελευθερία που απορρέουν από την κατ' επιλογήν "δέσμευση" του μαζί της.

Προσωπικά θλίβομαι βαθειά να βλέπω τόσες "σύγχρονες" γυναίκες να καυχώνται με πάθος ότι μπορούν να κάνουν όλα όσα κάνουν και οι άντρες, αγνοώντας την ίδια στιγμή την μερική -ή και απόλυτη συχνά- αποτυχία τους να υπάρξουν ως θηλυκές οντότητες. Αντί να επισημαίνουν απλά ότι οι άντρες είναι σήμερα ευνουχισμένοι, θα ήταν πιο σοφό να έψαχναν να βρουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης σε αυτή την νέα πραγματικότητα. Επίσης το να λένε ότι δεν υπάρχουν άντρες είναι εύκολο, το να τους εκπαιδεύσουν όμως και να τους οδηγήσουν στην ωρίμανση, ως μητέρες, ή να τους συντροφεύσουν ισορροπημένα και τρυφερά, ως σύντροφοι, για να υπάρξουν αυτοί οι άντρες που όλες θέλουν-στο μέλλον έστω-, θέλει τρόπο, υπομονή, αγάπη και πάνω απ' όλα ατομική επίγνωση του εκφρασμένου πάνω και μέσα τους θηλυκού συμπαντικού στοιχείου. Ποιές όμως έχουν αυτή την επίγνωση;;;

Αυτή την κοιμισμένη επίγνωση μέσα σας αγαπημένες μου γυναίκες έρχεται να ξυπνήσει το ποίημα αυτό ως μια Θεία Αποκάλυψη ενάντια στη δυστυχία της μοναξιάς και την μη πραγματική συνάντηση των φύλων... Αξιοποιείστε το, αν μη τι άλλο γράφτηκε από μία γυναίκα...Και να είστε σίγουρες ότι εμείς οι άντρες θα πιούμε άμεσα το αφυπνισμένο νερό που θα μας προσφέρετε, γιατί η εποχή είναι ώριμη και η δίψα μας μεγάλη..."

Aν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αγάπα έναν άνδρα, αγάπα τον αληθινά!

Διάλεξε εκείνον που η ψυχή του έλκεται απ’ την δική σου ξεκάθαρα, εκείνον που είναι τόσο γενναίος, ώστε να μπορεί να φοβάται.

Δέξου το χέρι του και οδήγησε τον απαλά στο αίμα της καρδιάς σου.

Εκεί που μπορεί την ζεστασιά σου επάνω του να νιώσει και την ανάπαυση εκεί.

Και κάψε το βαρύ φορτίο του πάνω στις φλόγες της φωτιάς σου.

Κοίτα βαθιά μέσα στα μάτια του και δες τι κείτεται σε αδράνεια ή σε εγρήγορση, ντροπαλά ή σε προσμονή εκεί μέσα.

Κοίτα μέσα στα μάτια του και δες εκεί τους πατεράδες του και τους παππούδες του και όλους τους πολέμους που τα πνεύματα τους πολέμησαν σε κάποια μακρινή χώρα, σε κάποια μακρινή εποχή.

Πρόσεξε τους πόνους, τους αγώνες, τα βάσανα και τις ενοχές του, δίχως κρίση, και άφησε τα όλα να χαθούν….

Αισθάνσου το αρχέγονο του φορτίο.

Και νιώσε πως το μόνο που ψάχνει είναι ένα ασφαλές καταφύγιο σε σένα.

Άφησε τον να λιώσει μέσα στο σταθερό σου βλέμμα.

Και να ξέρεις πως δεν χρειάζεται να αντανακλάς την οργή.

Επειδή έχεις μια μήτρα, μια γλυκιά, βαθιά πύλη που ξεπλένει και αναζωογονεί παλιές πληγές.

Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αγάπα έναν άνδρα, αγάπα τον αληθινά!

Στάσου μπροστά του, με όλη την μεγαλοπρέπεια της γυναίκας που είσαι, με τον αέρα της ευάλωτης σου φύσης.

Στο παιχνίδι της παιδικής σου αθωότητας ως τα βάθη του θανάτου σου.

Ανθισμένη πρόσκληση, απαλά να δίνεις χώρο, επιτρέποντας τις δυνάμεις του ως άνδρα να έρθουν κοντά σου … και να κολυμπήσετε στην μήτρα της γης, σε ανείπωτη γνώση, και οι δυο σας μαζί…

Και όταν αποσύρεται… επειδή θα αποσυρθεί… τρέχοντας φοβισμένος στην σπηλιά του, μάζεψε τις γιαγιάδες σου γύρω του … να τον τυλίξουν με την σοφία τους.

Άκου τους απαλούς καθησυχαστικούς τους ψιθύρους.

Ηρέμησε την φοβισμένη κοριτσίστικη σου καρδιά που σε παροτρύνει σε ανησυχία … και περίμενε με υπομονή την επιστροφή του.

Στάσου και τραγούδα στο κατώφλι του, ένα τραγούδι μνήμης για τον απαλύνει, για μια ακόμα φορά.

Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αγάπα έναν άνδρα, αγάπα τον αληθινά!

Μην προκαλείς το μικρό αγόρι μέσα του.

Με υποκρισίες και πόθους και κατάκτηση και κόλπα, μοναχά για να τον τραβήξεις … σε έναν ιστό καταστροφής, σε ένα μέρος με χάος και μίσος, πιο τρομακτικό από οποιοδήποτε πόλεμο που δόθηκε από τα αδέρφια του.

Αυτό δεν είναι θηλυκότητα, είναι εκδίκηση.

Αυτό είναι το δηλητήριο των διεστραμμένων διαδρομών.

Της κακομεταχείρισης των αιώνων, του βιασμού του κόσμου μας.

Και αυτό δεν δίνει εξουσία σε μια γυναίκα, την μειώνει καθώς τον ευνουχίζει.

Και μας σκοτώνει όλους.

Και αν η μάνα του τον κρατούσε ή δεν μπόρεσε...

ΔΕΙΞΕ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΑΝΑ ΤΩΡΑ….

Κράτα τον και οδήγησε τον στην χάρη σου και στα βάθη σου.

Σφιχταγκαλιάζοντας τον στο κέντρο του πυρήνα της Γης.

Μην τον τιμωρείς για τις πληγές που πιστεύεις πως δεν ικανοποιούν τις ανάγκες σου ή τα κριτήρια σου.

Κλάψε γι’ αυτόν γλυκά ποτάμια….

Μάτωσε τα όλα πίσω προς επιστροφή στο σπιτικό σας.

Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αγάπα έναν άνδρα, αγάπα τον αληθινά!

Αγάπα τον τόσο που να είναι γυμνός και ελεύθερος.

Αγάπα τον τόσο που θα ανοίξεις το κορμί σου και την ψυχή σου στον κύκλο της ζωής και του θανάτου.

Και ευχαρίστησε τον για την ευκαιρία καθώς χορεύετε μαζί μέσα από μαινόμενους ανέμους και ήρεμα λαγκάδια…

Να είσαι τόσο γενναία που να είσαι εύθραυστη και άφησε τον να ξεδιψάσει στα απαλά προτασσόμενα πέταλα της ύπαρξης σου…

Πες του πως μπορεί να σε κρατά, να στέκεται και να σε προστατεύει.

Πέσε στην αγκαλιά του και εμπιστέψου τον πως θα σε πιάσει ακόμα κι αν έχεις πέσει χίλιες φορές στο παρελθόν.

Μάθε του πώς να παραδίδεται με το να του παραδίδεσαι εσύ.

Και γίνετε ΕΝΑ μέσα στο γλυκό τίποτα, μέσα σε αυτού του κόσμου την καρδιά.

Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αγάπα έναν άνδρα, αγάπα τον αληθινά!

Ενθάρρυνε τον, θρέψε τον, επίτρεψε του, άκουσε τον, κράτησε τον, θεράπευσε τον.

Κι εσύ, σε ανταμοιβή, θα τραφείς και θα υποστηριχθείς και θα προστατευτείς από δυνατά μπράτσα και καθαρές σκέψεις και εστιασμένα βέλη.

Επειδή μπορεί, αν τον αφήσεις να στο δείξει, να δεις πως είναι όλα όσα ονειρεύεσαι….

Μετάφραση από ποίημα ανώνυμης σαμάνας.

Η βεβαιότητα της αιωνίας ανανεώσεως μέσα απο το μύθο της Ίσιδας και του Οσίριδος

"Όμως η κασέλα γλίστρησε σιγά σιγά μέχρι τη θάλασσα. Πιάστηκε στα γρανάζια των ρευμάτων της, κύλησε ατελεύτητα στις λαβυρινθώδεις γυάλινες σκάλες της, χτύπησε τις πόρτες των αναστατωμένων παλατιών, που τα εξερευνούν τα φωσφορίζοντα ψάρια, ύστερα πέρασε από χέρι σε χέρι, και την σήκωναν όλο και πιο ψηλά οι υγρές κολόνες. Και τότε μόνο έφτασε στην ακτή για να αποδοθεί ολόρθη στην ξηρά. Και η γη αναγαλλιάζει, γιατί τίποτε ποτέ πια δεν μπορεί να την βεβηλώσει. Η κασέλα είναι κει, πάντοτε το ίδιο ερμητική, και την σκεπάζουν οι κεραίες του ανάτιφου και η μακριά της χαίτη στάζει. Αλλά κάτω της πολύ γρήγορα η γη αναταράζεται: ρίζες μιας άγνωστης δυνάμεως τυλίγονται γύρω της κι αποσύρονται ώσπου φαίνονται να αναρροφούν όλο το περίσσευμα της ικμάδος των τροπικών δασών και απ’αυτές φυτρώνει στο άψε-σβήσε με πλήρη ωριμότητα το δέντρο, που του πέφτει ο κλήρος να κλείσει την κασέλα μέσα στον κορμό του, με μια έκτακτη εντολή της φύσεως. 

Αλλά αυτό το δέντρο, το αναγνωρίζω. Είναι αυτό που με έριξε κατάχαμα προ ολίγου! Έχει τώρα εντελώς κλειστεί στο μυστικό του, έτσι όπως άρχισα να το βλέπω. Στο είδος δεν διαφέρει απ’αυτά που το περιβάλλουν: είναι μόνο πιο ευγενικό από εκείνα. Να! Έρχονται άνθρωποι ντυμένοι με ελαφρά και ριγωτά υφάσματα, και κρατούν τσεκούρια. Έχουν να εκτελέσουν μια διαταγή και γι’αυτήν συζητούν ζωηρά πολλή ώρα. Πρέπει να είναι σκλάβοι. Σταματούν στο ιερό δέντρο. Είναι η εκλογή τους. Ο κορμός του δέντρου κατά γης. Οι τομές του παρουσιάζουν τις διακλαδώσεις που αποκαλύπτουν, όταν τα γυαλίσουμε, τα απολιθωμένα δέντρα. Ο κορμός του δέντρου στον γλύπτη του βασιλέως. Σε κάθε νέα επαφή η σμίλη του τσακίζεται, αλλά η κολόνα που έχει παραγγείλει ξεπηδάει ως δια μαγείας και από μόνη της θα έχει μια τεχνοτροπία που καθιερώνει μια δυναστεία. Η κολόνα υψώνεται μπροστά στο βασιλιά… 

Αλλά, στην ετοιμασία της γιορτής, ο θόρυβος εξακολουθεί να περιστρέφεται γύρω από την παρουσία μιας γυναίκας στην αυλή. Αυτή την γυναίκα, που την έχω ξαναδεί; Έχει  μια χτυπητή ομοιότητα μ’αυτήν που, γονατισμένη, κρατούσε τις κάλπες, αλλά το υπέροχο σώμα της είναι τώρα καλυμμένο μ’ένα πέπλο υφασμένο μ’άστρα και το συγκρατεί μια σελήνη στο σημείο της ενώσεως των μηρών. Τα μαλλιά της ακόμα λυμένα συγκρατούν ένα αστραφτερό διάδημα με φίδια και στάχυα και με το δεξί της χέρι κινεί ένα σείστρο, που στον ήχο του ρυθμίζεται το βήμα της, σαν από θαύμα δεν αφήνει ίχνη. Από πού και πως ήρθε κανείς δεν ξέρει. Ο γραμματικός σημείωσε μόνο ότι η είσοδός της στο παλάτι συνέπεσε με την εξαφάνιση ενός χελιδονιού που το είχαν επισημάνει από την επιμονή του να σχηματίζει γύρω από την κολόνα, ενώ την έστηναν, καμπύλες οιωνοσκοπικές, αλλά η διήγηση ξεστρατίζει και καταλήγει να της αποδίδει μια σειρά μάγια: περπατάει αδιακρίτως στη στεριά και στο νερό, αρωμάτισε τις γυναίκες της ακολουθίας φυσώντας πάνω τους, όταν δεν ήταν εκεί η νταντά, την είδαν να θηλάζει το βασιλόπουλο με το δάχτυλό της. Αλλά σήμανε κιόλας η ώρα της αναχωρήσεώς της και η μελαγχολία είναι κι αυτή μέρος της γιορτής. Το δώρο της βασίλισσας είναι ακριβώς η κολόνα, που ετοιμάζονται να την ξαπλώσουν γλυκά γλυκά με σχοινιά. Μοιάζει να την αποδίδουν τώρα στην πρώτη της φύση: θα μπορούσαμε να ξαναρχίσουμε να μετράμε τους δαχτύλιους στην ψύχα του ξύλου. Αυτή που ετοιμάζεται να το αποκτήσει βάζει τότε ένα χεράκι στις τελευταίες προετοιμασίες: περιτυλίγει με λινό τον κορμό, πιο φρεσκοκομμένο από ποτέ, και χύνει πάνω του τα μυρωδάτα βάλσαμα που οι εκκρίσεις τους απλώνονται για πάντα σ’ολόκληρη τη χώρα. 

Ένα χάσμα μέσα στο όνειρο. Πρέπει να πούμε πως τίποτα δεν ξαναβρίσκεται ποτέ; Αλλά αυτή η οδυνηρή βεβαιότης προκαλεί αμέσως μιαν άλλη που την αντισταθμίζει, και μάλιστα καλύτερα, και είναι ικανή να συμφιλιώσει το πνεύμα με την πρώτη, κι αυτή η δεύτερη βεβαιότης είναι ότι τίποτα δεν είναι ποτέ χαμένο. Το ακάτιο του παπύρου παίρνει μαζί του σε όλες τις θάλασσες τη θεά. Αλλά ό,τι και να κάνει, το σώμα το λατρεμένο εκείνου που υπήρξε αδελφός της και σύζυγός της δεν θα λάμψει ποτέ πια στα μάτια της μέσα στην υπέρτατή του ισορροπία. Αυτό το σώμα που υπήρξε η έδρα της απόλυτης ομορφιάς και της απόλυτης σοφίας, καταδικάστηκε να συγκεντρώσει μόνο τα δεκατέσσερα σκόρπια κομμάτια του και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ακρωτηριασμός θα είναι πολύ πιο αδυσώπητος, αφού το όργανο που η λειτουργία του είναι η μεταβίβαση της ζωής έγινε λεία των ψαριών. Τρέμοντας, είμαι μάρτυς του θείου τεχνάσματος που μ’αυτό βρίσκει τον τρόπο να εφαρμοσθεί ο νόμος ο αινιγματικός, ο απαράγραπτος: ό,τι αποσυνετέθη σε δεκατέσσερα μέρη πρέπει να ανασυντεθεί δεκατέσσερεις φορές. 

Το κερί και τα μπαχάρια που θα χρησιμέψουν στην πολλαπλή αναδημιουργία είναι μοιρασμένα γύρω από τα θεία λείψανα που καθένα καταλαμβάνει και μια από τις γωνίες του εργαστηριού, ή ένα από τα κλαδιά των δυο υπερκειμένων άστρων, το ένα φτιαγμένο από δυο ισόπλευρα τρίγωνα, ίσα και τεμνόμενα στις παράλληλες βάσεις τους, το άλλο από δυο τετράγωνα ίσα και τεμνόμενα που το καθένα τους προσφέρει δυο παράλληλες πλευρές σε μια διαγώνιο του άλλου. Έχω συνείδηση του εγχειρήματος αλλά δεν μου επιτρέπεται να το δω να συνεχίζεται: με τα μάτια δεμένα, στέκομαι στην καρδιά του άστρου με τους διαβήτες. Μου ανακαλύπτουν τους δεκατέσσερεις θεούς που μοιάζουν απόλυτα: η θεά θα τους προπέμψει στις δεκατέσσερεις διευθύνσεις. Σε κάθε ιερέα που την περιμένει, καθένα από τα αγάλματα θωρείται μοναδικό και, με την βεβαιότητα ότι είναι το μόνο που κατέχει την αλήθεια και το μυστικό, πρέπει να ορκισθεί ότι δεν θα αποκαλύψει ποιο λείψανο μπαίνει μέσα της. Το πλήθος συγκεντρώνεται στους ναούς, γύρω από τα αντίπαλα αγάλματα. Αλλά, μέσα απ’ τους αιώνες, το βλέμμα των παιδιών το πιο διορατικό, δεν καταφέρνει να αποσπασθεί από το κεφάλι της Μέμφιδος.

Με τη σειρά μου ανοίγω τα μάτια. Η ακακία ξαναπρασίνισε κι ενσωμάτωσε την πρωτόγονη μορφή, ενώ μέσα μου ο υπέροχος μύθος ξετυλίγει λίγο λίγο τις καμπύλες της σημασίας του στην αρχή τόσο περίπλοκης στα διάφορα επίπεδα."

Isis - Osiris  (ART)

 (...) " Μέσα στην νυχτερινή εικόνα που με οδήγησε, δίνεται η λύση αυτής της διπλής αντιφάσεως υπό την προστασία του δέντρου που περικλείει τα υπολείμματα της νεκρής σοφίας, με τις ανταλλαγές που συμβαίνουν ανάμεσα στην πεταλούδα και στο λουλούδι και δυνάμει της αρχής της αδιάκοπης διαχύσεως των υγρών, που μ’αυτήν είναι συνδεδεμένη η βεβαιότητα της αιωνίας ανανεώσεως."

 ~Αντρέ Μπρετόν – ΑΡΚΑΝΑ 17~

 

Η ανάσταση του Όσιρη, από ένα σκάλισμα ανάγλυφο στο ναό του Sethos  της Αβύδου, ​​ 1300 π.Χ. Η Ίσιδα, που ορίζεται από το ιερογλυφικό που φοράει σαν στέμμα, κρατά το κεφάλι του νεκρού αδελφού της με τρυφερότητα. Με τη βοήθεια του θεού Sokar (άλλος θεός των νεκρών που, όπως Horus ,εμφανίζεται ως γεράκι), ο Όσιρις διεγείρει το φαλλό (που είναι κατεστραμένος) με το ένα χέρι, ενώ σηκώνει το άλλο σε μια χειρονομία ξυπνήματος: Ήταν νεκρός, αλλά τώρα ζει . Κάτω ο Φαραώ προσφέρει αλοιφή στους τέσσερις «γιους του Ώρου»,  τα πνεύματα που προστάτευαν τα σωθικά της μούμιας.

 

Ύδωρ

Ύδωρ....

Τα αντικείμενα του Βωμού στον Γυναικείο Τεκτονισμό

Μια εργασία σε 1ο βαθμό, στον γυναικείο τεκτονισμό.

Ετυμολογικά η λέξη «Βωμός» στα λατινικά (Alt)  συνδέεται με την έννοια του ύψους. Στις αρχέγονες θρησκείες, ο βωμός ήταν η υπερυψωμένη θέση (κορυφή λόφου, κομμάτι πέτρας, κολώνα, εξέδρα) που χρησιμοποιούταν για τις θυσίες στους θεούς και την τέλεση της λατρείας τους. Ο βωμός ήταν το ιερότερο σημείο, είτε βρισκόταν σε ανοιχτό μέρος, είτε σε Ναό και ανέκαθεν είχε την κεντρική θέση στο χώρο των τελετών. Ήταν η θέση όπου τελούταν η επικοινωνία με το Θείο, καθώς το Θείο είναι το κέντρο και η πηγή ολόκληρης της δημιουργίας. Η παρουσία του βωμού στον Ελευθεροτεκτονισμό, όπως και σε πολλά άλλα εσωτερικά συστήματα, αλλά και θρησκείες, εξακολουθεί να διατηρεί αυτό το νόημα και την ιερότητα. 

«Ο βωμός βρίσκεται στο κέντρο του Ναού. Ο Ναός είναι αναπαράσταση του Σύμπαντος αλλά και του ανθρώπου. Το σύμπαν αλλά και ο άνθρωπος αποτυπώνονται και στο Καββαλιστικό δένδρο. Το σημείο που βρίσκεται ο βωμός αντιστοιχεί στην σφαίρα Τίφαρετ που αντιπροσωπεύει την καρδιά. Η Τίφαρετ βρίσκεται στο κέντρο της μεσαίας στήλης του Καββαλιστικού δένδρου, που είναι η στήλη της ισορροπίας. Ο μυημένος/η οφείλει να ισορροπήσει το έλεος και την αυστηρότητα μέσα του που αντιπροσωπεύονται από τις εκατέρωθεν στήλες. Η Τίφαρετ στο επίπεδο του μικρόκοσμου αντιστοιχεί  στο στήθος. Όλη η εσωτερική εργασία ξεκινά από εκεί. Ο ικέτης της μύησης είναι κατ’αρχήν ένας άνθρωπος της επιθυμίας. Ο Τεκτονισμός ονομάζεται και «δρόμος καρδιακός». Ο βέβηλος/η που ζητά την μύηση νοιώθει ότι κάτι λείπει μέσα του και επιθυμεί να το καλύψει. Η επιθυμία αυτή δεν είναι εξωτερική αλλά εσωτερική. Είναι η απαραίτητη λειτουργία που τον ώθησε να κρούσει την θύρα του Ναού». (Παναγιώτης Λιβιεράτος)

Πάνω στο βωμό, δεσπόζει η Λυχνία με τα επτά κεριά. Το σύμβολο της Επτάφωτης Λυχνίας (Μενοράχ) συναντάται αρχικά στην Αρχαία Μεσοποταμία, ως σύμβολο των επτά πλανητών της αρχαιότητας (Ήλιος, Αφροδίτη, Άρης, Ερμής, Ζεύς, Σελήνη, Κρόνος). Από εκεί μεταφέρθηκε στην Εβραϊκή μυστικιστική παράδοση. Η σημαντική θέση της Επτάφωτης Λυχνίας στον Ελευθεροτεκτονισμό έχει τις ρίζες της στα Αρχαία Μυστήρια (Ιουδαϊκά, Αιγυπτιακά, Ελληνικά, Βαβυλωνιακά).

Η εσωτερική παράδοση διδάσκει ότι κάθε πλανήτης έχει ως πεδίο δράσης μια ορισμένη περιοχή σωματικής, συναισθηματικής ή διανοητικής φύσης είτε στον άνθρωπο είτε στα ζώα, τα φυτά ή τα ορυκτά δηλαδή και στα τέσσερα βασίλεια. Οι επιδράσεις αυτές δεν είναι μόνο ακτινοβολίες αλλά τέλειες συνειδητές εκπορεύσεις.

Αυτός είναι και ο λόγος που η αφή της Επτάφωτης Λυχνίας – η κορύφωση της τεκτονικής μυσταγωγίας – γίνεται με συγκεκριμένη σειρά, καθώς με συγκεκριμένη σειρά πρέπει να ενεργοποιηθούν και τα 7 ψυχικά κέντρα, οι δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν οι 7 πλανήτες.

Τοποθετημένο πάνω στο βωμό είναι επίσης το Ιερό Βιβλίο. Το Ιερό Βιβλίο είναι η αποτύπωση της Αλήθειας, όπως έχει μεταδοθεί στη χώρα που συνεδριάζει η Στοά.  Δεν σχετίζεται με τη θρησκεία, τουλάχιστον όχι με την έννοια που αντιλαμβάνεται ο περισσότερος κόσμος, αλλά με την αναζήτηση της Αλήθειας και από αυτό πηγάζει η ιερότητά του. Βάση αυτού του σκεπτικού, ορκίζονται πάνω σε αυτό το βιβλίο κατά τη μύησή τους, οι Τέκτονες/ίδες.

Πάνω από το Ιερό Βιβλίο βρίσκονται ο Γνώμονας και ο Διαβήτης, δύο από τα σημαντικότερα εργαλεία – σύμβολα του Ελευθεροτεκτονισμού.  Ο Γνώμονας και ο Διαβήτης ήταν εργαλεία απαραίτητα για την οικοδόμηση σταθερών κτιρίων, καθώς η χρήση τους ήταν η χάραξη ευθειών και κύκλων. Κατά αναλογία λοιπόν, αποτελούν σύμβολα των αρετών που οδηγούν στην πνευματική τελειότητα.  Όπως ο κτίστης κτίζει τέλεια οικοδομήματα, έτσι και ο Τέκτονας/ίδα κτίζει τον εαυτό του έτσι ώστε να γίνει τέλειος. 

Ο Γνώμονας θεωρείται όργανο «μέτρησης» του φυσικού - υλικού κόσμου, επειδή μετρά τα τετράγωνα. Το σχήμα του τετραγώνου αναπαριστά το δημιουργημένο Σύμπαν και συμβολίζει τη Γη και τα τέσσερα στοιχεία: φωτιά, νερό, γη, αέρα. Το τετράγωνο σχήμα δείχνει επίσης τα όρια, τα σύνορα αλλά και τη σταθερότητα. Για το λόγο αυτό οι βωμοί έχουν τετράγωνο σχήμα. Για τον μυημένο ο Γνώμονας αποτελεί σύμβολο του Ηθικού Νόμου. Είναι η ειλικρίνεια, η ευθύτητα και η δικαιοσύνη που καλούμαστε να έχουμε στις σκέψεις, στα λόγια, στις αποφάσεις και στις πράξεις μας. 

Ο Διαβήτης θεωρείται όργανο «μέτρησης» του Θείου κόσμου, επειδή μετρά τον κύκλο. Ο κύκλος συμβολίζει τη Μονάδα αλλά και το στοιχείο του Αιθέρα. Κατά το Ερμητικό Αξίωμα «Ο Θεός είναι ένας κύκλος που το κέντρο του είναι παντού και η περιφέρειά του πουθενά». Ο κύκλος είναι το τέλειο σχήμα, δίχως αρχή και τέλος. Είναι η τελειότητα και η αιωνιότητα.  Για τον μυημένο ο Διαβήτης αποτελεί σύμβολο της ψυχής και της συνείδησης. Είναι η εκτίμηση των επιρροών και των συνεπειών των πράξεών μας.

Στο βαθμό της Αιγυπτίας Μαθήτριας ο Γνώμονας είναι τοποθετημένος πάνω από το Διαβήτη, γιατί η ύλη επικαλύπτει το πνεύμα. 

Ένας άλλος συμβολισμός του Γνώμονα και του Διαβήτη είναι η θηλυκή και η αρσενική αρχή. 

Στον Γυναικείο Τεκτονισμό είναι παρόντα στο βωμό μόνο η Σφύρα και η Σμίλη. Τα υπόλοιπα εργαλεία απουσιάζουν. Η Σφύρα και η Σμίλη είναι εργαλεία με τα οποία σμιλεύουμε τα σκληρά υλικά. Καθώς η ακατέργαστη λίθος είναι ο εαυτός μας, τα δυο αυτά εργαλεία συμβολίζουν τη διαδικασία της τελειοποίησης του εαυτού μας, της ανθρώπινης φύσης μας, προκειμένου η ακατέργαστη λίθος να μετατραπεί σε τέλεια, λεία και κυβική. Η ακατέργαστη και η κυβική λίθος βρίσκονται δεξιά και αριστερά του βωμού.

Η Σφύρα συμβολίζει τη δύναμη της συνείδησης, τη θέληση αλλά και το Λόγο. Εκπροσωπεί τη διαδικασία της συγκράτησης και της υποταγής των μάταιων σκέψεων, αισθημάτων και πράξεων στην καθημερινότητά μας.  Η Σμίλη συμβολίζει τη διάκριση, την υπομονή αλλά και τη Νόηση.  Εκπροσωπεί τη διαδικασία του εξευγενισμού και της εκλέπτυνσης του εαυτού μας.

Στο βαθμό της Αιγύπτιας Μαθήτριας, καλούμαστε να κατανοήσουμε τον εαυτό μας, να καταπολεμήσουμε τα πάθη μας και τα ελαττώματά μας. Η εργασία μας αφορά τον εσωτερικό εξαγνισμό. Τα δυο αυτά εργαλεία, η Σφύρα και η Σμίλη μας υπενθυμίζουν ότι η ακατέργαστη λίθος πρέπει να λειανθεί και ο εαυτός μας πρέπει να ελευθερωθεί από τις σκουριές, που δεν είναι άλλο από τις προκαταλήψεις, τα ελαττώματα και τα πάθη μας.  

«Ο εξαγνισμός είναι το μυστήριο της Κάθαρσης που είναι η επανόρθωση όλων αυτών που είναι διαστρεβλωμένα στον εσωτερικό μας κόσμο, ως επακόλουθο του συσσωρευμένου Κάρμα κατά τη διάρκεια των γενεών.» (Sebastiano Caracciolo ­ - Η γυναικεία μύηση στον Τεκτονισμό). 

Ο εσωτερικός εξαγνισμός είναι απαραίτητος, προκειμένου να απελευθερωθούν οι δυνάμεις και οι αρετές μας, αλλά και να μετασχηματιστούν τα ελαττώματά μας. Η μύηση θέτει σε δόνηση τα λεπτά πεδία. Εμείς είμαστε αγωγοί μέσω των οποίων ρέουν αυτές οι δυνάμεις. Αποκαθιστώντας την εσωτερική μας αρμονία και την πνευματική μας ισορροπία μπορούμε να απελευθερωθούμε από τους δεσμούς των χαμηλών κραδασμών. Οι εσωτερικές συγκρούσεις θα είναι πάντα παρούσες σε αυτή τη δύσκολη διαδικασία και είναι ακριβώς αυτά τα δυο σύμβολα της Σφύρας και της Σμίλης που μας υπενθυμίζουν τη συνεργασία της θέλησης και της διάκρισης μέσα μας, προκειμένου να επανακτήσουμε την πνευματική ισορροπία και να λειάνουμε την ακατέργαστη  λίθο μας. 

Πίσω από τον βωμό, το δέντρο, το φίδι και το μήλο «το υπέρτατο μυστικό που αναζητά η Τεκτονίδα από τη μύησή της και μετά.  Ή θα το κατανοήσει και θα το διαχειρισθεί μυητικά, ελέγχοντας την γνώση του καλού και του κακού που συμβολίζει, ή θα χρησιμοποιήσει την γνώση του καλού και του κακού που απορρέει από αυτό προς ίδιον όφελος». (Παναγιώτης Λιβιεράτος)

Κατά την ιστορία της Βίβλου, στον Παράδεισο υπήρχαν δύο δέντρα, το δέντρο της ζωής και το δέντρο της γνώσης. Το δέντρο της ζωής είναι αυτό που διατηρεί τον κόσμο σε αρμονία και συμβολίζει την αλήθεια. Το δέντρο της γνώσης είναι ο πειρασμός των γήινων πραγμάτων και του διχασμού. Έχουμε λοιπόν την δυαδικότητα ως  αρμονία – δυσαρμονία, «καλό» - «κακό».  

Το φίδι ως σύμβολο το συναντάμε σχεδόν σε όλες τις παραδόσεις και τους μύθους. Κατά τον Joseph Campbell το ελισσόμενο φίδι αποτελεί μια αρχαία αναπαράσταση της κουνταλίνι. Είναι επίσης συνδεδεμένο με την αναγέννηση, επειδή το φίδι έχει την ιδιότητα να αποβάλλει το παλιό του δέρμα καθώς μεγαλώνει. Μεταφορικά λοιπόν, αντιπροσωπεύει την αποβολή των παλαιών τρόπων σκέψης και πράξης στην καθημερινή μας ζωή, τον εξαγνισμό και τη νέα αρχή, την αναγέννηση. Το φίδι έχει συνδεθεί επίσης με την δυαδικότητα, το αρνητικό και το θετικό, κάτι που φαίνεται άλλωστε και στην ιστορία του Αδάμ και της Εύας. Είναι όμως μέσα από το φίδι που ο άνθρωπος – γυναίκα έχει τη δύναμη της επιλογής. Είναι το σύμβολο που φέρνει στην επιφάνεια την εσωτερική μας δύναμη, προκειμένου να εγερθούμε από τον υλικό κόσμο σε εκείνον της υψηλής γνώσης.

Αξίζει εδώ να σημειώσουμε μερικές ενδιαφέρουσες περιπτώσεις από την εσωτερική παράδοση,  όπου το φίδι συνοδεύει και συνδέεται με την θηλυκή ενέργεια :

Στον Γνωστικισμό το φίδι είναι η ενσάρκωση της υψηλής σοφίας που μεταδόθηκε στην Σοφία, τη θεά των Γνωστικών.

Στην Αιγυπτιακή μυθολογία, η θεά Wadjet, προστάτιδα της χώρας και των Φαραώ, είναι η θεά φίδι, που απεικονιζόταν ως κόμπρα ή ως γυναίκα με κεφάλι κόμπρας. Απεικονιζόταν επίσης ως αυτοκρατορικός ουραίος, το αιγυπτιακό σύμβολο της βασιλικής εξουσίας των Φαραώ.

Στην Ελληνική μυθολογία το ιερό ερπετό Λάδων ήταν ο φύλακας του δέντρου με τα χρυσά μήλα, γνωστά ως χρυσά μήλα των Εσπερίδων. Τα μήλα αυτά ήταν το γαμήλιο δώρο στον Δία και την Ήρα από τη Γαία. Ήταν αυτό το τρομακτικό ερπετό το οποίο έβαλε η ίδια η Ήρα να φυλάει το δέντρο της Ζωής, στον Κήπο των Θεών. Και ήταν μόνο ο Ηρακλής, ο μυημένος, αυτός που κατόρθωσε να τα πάρει από αυτόν τον Κήπο. Αν και τα παρέδωσε στον Ευρυσθέα, εκείνος του τα ξανάδωσε πίσω ως δώρο. Ο Ηρακλής όμως τα παρέδωσε στην Αθηνά, τη θεά της Σοφίας. Και εκείνη τα επέστρεψε στον Κήπο, εκεί όπου ανήκουν.