Παύει να παρεμποδίζει

«Όταν δια της επαφής με τον ανώτερο εαυτό του συμμετάσχει στη γνώση του αντικειμενικού σκοπού και όταν με την αναρρίχηση στο όρος της όρασης αλλάξει η προοπτική του και διευρυνθεί ο ορίζοντάς του, φθάνει στην αντίληψη ότι ο νόμος δεν είναι παρά η πνευματική παρώθηση, το κίνητρο και η ζωϊκή εκδήλωση εκείνου του Οντος μέσα στο οποίο ζει και κινείται.

Μαθαίνει ότι αυτή η παρώθηση φανερώνει ένα νοήμονα σκοπό που κατευθύνεται σοφά και βασίζεται στην αγάπη. Τότε αρχίζει ο ίδιος να χειρίζεται το νόμο ή να διοχετεύει από μέσα του ορθά, αγαπητικά και με νοημοσύνη τόση από την πνευματική ζωική παρώθηση όση ο ιδιαίτερος οργανισμός του μπορεί να δεχθεί, να διαβιβάσει και να χρησιμοποιήσει. Παύει να παρεμποδίζει και αρχίζει να μεταφέρει. Φέρνει σε ένα τέλος τον κύκλο της κλειστής εγωκεντρικής ζωής και ανοίγει πλατιά τις θύρες στην πνευματική ενέργεια.»

Alice Bailey – Πραγματεία επι της λευκής μαγείας

Το ρυθμικό εκκρεμές – η Ερμητική Aρχή του Ρυθμού

«Το Παν ρέει μέσα και έξω. Κάθε πράγμα έχει τη διάρκειά του. Κάθε πράγμα εξελίσσεται και κατόπιν εκφυλίζεται. Η ταλάντωση του εκκρεμούς εκδηλώνεται σε όλα. Ο χρόνος της αιώρησης προς τα δεξιά είναι ίσος με το χρόνο της αιώρησης του προς τα αριστερά. Ο ρυθμός αντισταθμίζει.»

Κυμβάλειον – η αρχή του Ρυθμού

Η αρχή του ρυθμού εκδηλώνεται ως μια μετρημένη κίνηση- ταλάντευση. Μπορεί να γίνει κατανοητή με το παράδειγμα της κίνησης του εκκρεμούς καθώς και  της παλίρροιας και της άμπωτης των υδάτων. Συνδέεται στενά με την αρχή της πολικότητας (κάθε τι έχει δυο πλευρές, δυο πόλους, ένα ζεύγος αντιθέτων).  

Η αρχή του ρυθμού συναντάται στα πάντα γύρω μας. Ας θυμηθούμε τη δημιουργία και τη διάλυση των κόσμων με την εκπνοή και την εισπνοή του Μπράχμα, του υπέρτατου όντος της ινδικής κοσμογονίας.

Όλα δρουν λοιπόν με έναν ρυθμό έντονης εκδήλωσης και απόσυρσης, μιας προόδου και μιας υποχώρησης, μιας έγερσης και μιας βύθισης, μιας διαστολής και μιας συστολής. Δεν υπάρχει ποτέ απόλυτη ακινησία ή παύση από την κίνηση και κάθε κίνηση είναι ρυθμική.

Αυτός ο νόμος φανερώνεται στη δημιουργία και την καταστροφή των κόσμων, στις υποθέσεις του σύμπαντος, στην άνοδο και την πτώση των εθνών, στη ζωή όλων των πραγμάτων  και τελικά στις ψυχικές καταστάσεις του ανθρώπου.

Περίοδοι ενθουσιασμού ακολουθώνται από περιόδους μελαγχολίας ή κατάθλιψης, περίοδοι θάρρους από περιόδους φόβου, περίοδοι ευχαρίστησης από περιόδους πόνου, περίοδοι δραστηριότητας από περιόδους αδράνειας.  Το αξιοσημείωτο είναι όμως ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν υποψιάζεται ποτέ την αιτία αυτού του φαινόμενου,  αυτής της διαδικασίας της ψυχικής έγερσης και βύθισης, της διαστολής και της συστολής. Είναι επομένως έρμαια των διαθέσεων και  των συναισθημάτων τους. 

Παραθέτω εδώ κάποια αποσπάσματα που πιστεύω πως ρίχνουν φως στο θέμα αυτό. Το πρώτο απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Από τον εγωκεντρισμό στην καθαρή συνειδητότητα» της Σοφίας Άντζακα:

«Αυτά τα περιοδικά ανοίγματα και κλεισίματα, η περιοδική διαστολή και συστολή του εσωτερικού όντος γεμίζουν τη ζωή εκείνου που επιχειρεί μιαν εξερεύνηση του εσωτερικού του. Και αν δεν έχει καθοδήγηση, νομίζει ότι κάθε φάση είναι τελεσίδικη, ότι ποτέ δεν θα βγει απ’αυτήν.

(…)

Και ποιος ο λόγος αυτής της συστολής και της διαστολής; θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς. Ασφαλώς, δεν είναι καθόλου άσκοπος. Και δεν είναι, γιατί η πρόοδος δεν γίνεται σε ευθεία γραμμή, αλλά με μετεωρίσεις ανάμεσα στα ύψη και τα βάθη. Κάθε φορά, όμως, η κατάδυση στα βάθη της ύλης γίνεται σε βαθύτερα στρώματα από τα προηγούμενα και κάθε πέταγμα στα ύψη, σε υψηλότερο από το προηγούμενο επίπεδο. Αλλά τι είναι εκείνο που μια πετάει ψηλά και μια βυθίζεται στα έγκατα της ύλης; Αυτό δεν είναι άλλο από το Εγώ που με κάθε νέα περιήγησή του έρχεται σε επαφή με νέα απρόσωπα περιεχόμενα, είτε της ύλης είτε του πνεύματος, τα αφομοιώνει, τα εξανθρωπίζει και τα μεταδίδει στους άλλους ανθρώπους.

Με κάθε νέα εξερεύνηση, το Εγώ ευρύνεται, αποσπά κομμάτια από τα ύψη και από τα βάθη και τα ενσωματώνει στον εαυτό του, τα κάνει κτήμα του. Ανεβάζει την ύλη και την φέρνει σε επαφή με το Πνεύμα, κατεβάζει το Πνεύμα και το φέρνει σε επαφή με την ύλη. Έτσι συντελεί στο Γάμο αυτών των δυο Αρχών του Σύμπαντος. Ίσως, χωρίς το ανθρώπινο Εγώ, αυτός ο Γάμος να μην ήταν δυνατό να γίνει. Μ’αυτή την έννοια, το ανθρώπινο Εγώ είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε δυο κοσμικές αρχές.»

Το δεύτερο απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Πραγματεία επί της λευκής μαγείας» της Alice Bailey :

«Είπα, “Ο διαλογισμός της ψυχής έχει φύση ρυθμική και κυκλική, όπως και καθετί άλλο στον κόσμο. Η ψυχή αναπνέει κι έτσι ζει η μορφή της”. Η ρυθμική φύση του διαλογισμού της ψυχής δεν πρέπει να παραβλέπεται στη ζωή του ζηλωτή. Υπάρχει μια άμπωτις και πλημμυρίδα σ’όλη τη φύση και στις παλίρροιες του ωκεανού έχουμε μια θαυμάσια απεικόνιση ενός αιώνιου νόμου. Καθώς ο ζηλωτής προσαρμόζεται στις παλίρροιες της ψυχικής ζωής, αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει πάντα μια εισροή, μια ζωογόνηση και μια διέγερση που ακολουθείται από μια εκροή τόσο σίγουρη και τόσο αναπόφευκτη όσο και οι αμετάβλητοι νόμοι της δύναμης.

(…)

Επιπλέον και κάτι που έχει πιο ζωτική σημασία για μας, οι κυκλικές αυτές παρωθήσεις στη ζωή του μαθητή έχουν μεγαλύτερη συχνότητα και ταχύτητα και ισχύ απ’ότι έχουν στη ζωή του μέσου ανθρώπου. Εναλλάσσονται με καταθλιπτική ταχύτητα. Η εμπειρία βουνού και κοιλάδας του μυστικιστή δεν είναι παρά ένας τρόπος έκφρασης αυτής της αμπώτιδας και πλημμυρίδας. Μερικές φορές ο μαθητής περπατά στο φως του ήλίου και άλλες στο σκοτάδι. Μερικές φορές γνωρίζει τη χαρά της πλήρους επικοινωνίας κι άλλες όλα φαίνονται ανιαρά και στείρα.

(…)

Όταν όμως συλλάβει το γεγονός ότι παρατηρεί το αποτέλεσμα των κυκλικών ωθήσεων και το αποτέλεσμα του διαλογισμού της ψυχής στη μορφική του φύση, η έννοια γίνεται σαφέστερη και αντιλαμβάνεται ότι είναι η μορφική αυτή όψη που αποτυγχάνει στην ανταπόκρισή της και αντιδρά άνισα στην ενέργεια. Τότε μαθαίνει ότι εφόσον μπορεί να ζει στην ψυχική συνείδηση και να επιτυγχάνει κατά βούληση εκείνο το «μεγάλο ύψος» (αν μπορώ να το εκφράσω έτσι), οι διακυμάνσεις της μορφικής ζωής δεν θα τον αγγίζουν. 

(…)

Ας στοχεύει να ζει σαν ψυχή. Τότε οι κυκλικές παρωθήσεις που εκπορεύονται απ’την ψυχή αναγνωρίζονται σαν παρωθήσεις για τις οποίες ευθύνεται ο ίδιος και τις οποίες εξαπέστειλε. Γνωρίζει τότε ότι ο ίδιος είναι η εναρκτήρια αιτία και δεν υπόκειται στα αποτελέσματα.»

Οι Ερμητιστές είχαν κατανοήσει την καθολική εφαρμογή αυτής της αρχής και είχαν ανακαλύψει επίσης ορισμένα μέσα υπερνίκησης των αποτελεσμάτων της. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η αρχή δεν μπορεί να ακυρωθεί ή να διακόψει τη λειτουργία της. Αυτό που είναι όμως εφικτό είναι το να ξεφεύγει κανείς από τις επιπτώσεις της.

Παραθέτω εδώ ένα απόσπασμα από το «Κυμβάλειον»:

«Ανακάλυψαν ότι υπήρχαν δύο επίπεδα συνείδησης, το Κατώτερο και το Ανώτερο. Η κατανόηση αυτού του γεγονότος τους επέτρεψε να ανέλθουν στο υψηλότερο επίπεδο και, επομένως, να ξεφύγουν από την αιώρηση/ ταλάντευση του ρυθμικού εκκρεμούς που εκδηλώνεται στο κάτω επίπεδο. Με άλλα λόγια, η ταλάντευση του εκκρεμούς συνέβαινε στο ασυνείδητο επίπεδο, και η συνείδηση ​​δεν επηρεαζόταν. Αυτό αποκαλείται Νόμος της Εξουδετέρωσης/ Ουδετεροποίησης. Οι δραστηριότητές του συνίστανται στην ανύψωση του Εγώ πάνω από τις δονήσεις του ασυνείδητου επιπέδου της νοητικής δραστηριότητας, έτσι ώστε η αρνητική ταλάντευση του εκκρεμούς δεν εκδηλώνεται στη συνείδηση, και ως εκ τούτου δεν επηρεάζονται. Είναι σαν να ανυψώνονται πάνω από ένα πράγμα και να το αφήνουν  να περάσει κάτω από αυτούς.

Ο ερμητικός Δάσκαλος, ή προχωρημένος μαθητής, πολώνει τον εαυτό του στον επιθυμητό πόλο, και με μια διαδικασία παρόμοια με την "άρνηση" να συμμετέχει στην προς τα πίσω ταλάντευση, ή, αν προτιμάτε, μια «άρνηση» της επιρροής της πάνω του, στέκεται σταθερά στην πολωμένη θέση του και επιτρέπει στο ψυχικό εκκρεμές να ταλαντεύεται πίσω κατά μήκος του ασυνείδητου επιπέδου.

 Όλα τα άτομα που έχουν επιτύχει κάποιο βαθμό αυτοκυριαρχίας, το έχουν πετύχουν αυτό περισσότερο ή λιγότερο εν αγνοία τους, και αρνούμενοι να επιτρέψουν τις διαθέσεις τους και τις αρνητικές ψυχικές καταστάσεις να τους επηρεάσουν, εφαρμόζουν το νόμο της εξουδετέρωσης. Ο μύστης, ωστόσο, το καταφέρνει αυτό σε έναν πολύ υψηλότερο βαθμό επάρκειας. Με τη χρήση της θέλησης του, επιτυγχάνει ένα βαθμό ισορροπίας και ψυχικής σταθερότητας σχεδόν αδύνατο από την πλευρά εκείνων που επιτρέπουν στον εαυτό τους να αιωρείται μπροστά και πίσω από το ψυχικό εκκρεμές των διαθέσεων και των συναισθημάτων.»

Αυτή η μέθοδος απόδρασης από τις επιρροές της αρχής του Ρυθμού είναι μια μέθοδος μεταστοιχείωσης και φυσικά δεν είναι μια απλή ή εύκολη διαδικασία. Ωστόσο, είναι εφαρμόσιμη. Η θέληση είναι ανώτερη από τη συνειδητή εκδήλωση της αρχής, ωστόσο, όπως αναφέραμε, η ίδια η αρχή δεν μπορεί ποτέ να καταστραφεί. Αυτό που μπορούμε να επιτύχουμε είναι η απόδραση από τις επιπτώσεις της.

Κάποια άλλα σημεία που θα πρέπει να αναφερθούν είναι τα εξής:

Ο νόμος της Εξισορρόπησης (πιο γνωστός ως Κάρμα), εμπλέκεται στην αρχή του Ρυθμού. Η ταλάντωση σε μια πλευρά καθορίζει και την ταλάντωση στην αντίθετη κατεύθυνση. Οι Ερμητιστές διδάσκουν ότι ο πόνος και η ευχαρίστηση σε κάθε άτομο είναι εξισορροπημένα. Προτού κανείς μπορέσει να απολαύσει ένα βαθμό ευχαρίστησης, θα πρέπει να έχει ταλαντευθεί αναλογικά προς τον άλλο πόλο του αισθήματος. Παρόλα αυτά, η αρνητική πλευρά προηγείται της θετικής σε αυτό το θέμα. Το ότι έχουμε την εμπειρία ενός βαθμού ευχαρίστησης δεν σημαίνει ότι θα πρέπει «να πληρώσουμε γι αυτό» με έναν αντίστοιχο βαθμό πόνου. Αντιθέτως, σύμφωνα με το νόμο της Εξισορρόπησης, η ευχαρίστηση αποτελεί την ρυθμική ταλάντωση, προς έναν βαθμό πόνου ο οποίος έχει ήδη βιωθεί είτε στην παρούσα ζωή είτε σε προηγούμενη ενσάρκωση.

Αν και θέμα του άρθρου αυτού είναι η αρχή του ρυθμού σε σχέση με τις ψυχικές καταστάσεις του ανθρώπου, θα ήθελα να αναφέρω (χωρίς να αναλύσω) ότι η  αρχή του Ρυθμού, πάντα σε συνδυασμό με την αρχή της Πολικότητας έχουν εφαρμογή και σε κάποια είδη μαγείας. Παρόλο που υπάρχουν πολλά βιβλία στα οποία μπορεί κανείς να διαβάσει σχετικά με το θέμα, επέλεξα ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Dion Fortune και του Gareth Knight, «Ο κύκλος της δύναμης – Το ενεργειακό κύκλωμα και η έννοια της πολικότητας»:

«Κάθε παράγοντας ενός ζεύγους που έχει διαιρεθεί για χάρη της εκδήλωσης, δρα και αντιδρά ο ένας στον άλλον, στην προσπάθειά τους να ενωθούν. Κατά τη φάση της ένωσης, ανταλλάσσουν μαγνητισμό και στη συνέχεια, απωθούν ο ένας τον άλλον και προσπαθούν να αποχωριστούν, αποκαθιστώντας και πάλι την ατομικότητά τους. Κι αφού γίνει αυτό κι έχει δημιουργηθεί ένα καινούριο μαγνητικό φορτίο, έλκονται και πάλι ο ένας από τον άλλον για να ανταλλάξουν μαγνητισμό, με τον ισχυρότερο να δίνει φορτίο και τον πιο αδύναμο να το προσλαμβάνει. Πάντα θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι το σχετικό δυναμικό δεν είναι κάτι σταθερό αφού εξαρτάται από το μηχανισμό ή μορφή, αλλά διαφοροποιείται ανάλογα με την τάση ή ζωτικότητα. Πολύ περισσότερο, πρέπει να θυμόμαστε ότι το φορτίο κινείται προς τα πίσω και προς τα μπρος σαν εναλλασσόμενο ρεύμα, χωρίς ποτέ να ρέει προς μια σταθερή και μοναδική κατεύθυνση».

Για το ίδιο θέμα, μπορεί κανείς να διαβάσει επίσης, τις νουβέλες της Dion Fortune : «Ο δαιμονικός εραστής», «Ο φτερωτός ταύρος», «Ο τραγοπόδαρος θεός», «Η ιέρεια της θάλασσας», «Moon magic». Υπάρχουν όλα μεταφρασμένα από τις εκδόσεις Ιάμβλιχος, εκτός από το Moon magic. 

Οι άθλοι του Ηρακλή και η Ατραπός της Μαθητείας

Το παρακάτω κείμενο είναι μια συνοπτική ματιά στο βιβλίο της Αλίκη Μπέιλι, «Οι άθλοι του Ηρακλή».

Οι 12 άθλοι του Ηρακλή και η Ατραπός της Μαθητείας.

Ηρακλής το όνομά του, που σημαίνει το Κλέος της Ήρας (δηλαδή της Ψυχής). Ο πατέρας του είναι θείος (Δίας) και η μητέρα του γήινη (Αλκμήνη), συμβολισμός που βρίσκουμε σε όλους τους Υιούς του Θεού (δυαδικότητα). Έχει δίδυμο αδερφό  - η γήινη πλευρά του είναι ο Ιφικλής, καθώς δεν είχαν και οι δυο πατέρα το Δία-  (δυαδικότητα και πάλι).

«Αυτή είναι η μεγάλη κατανόηση που φθάνει σε κάθε αναπτυγμένο και με αυτεπίγνωση ανθρώπινο ον. Αντιλαμβάνεται ότι έχει συνείδηση των δυο όψεων που συναντώνται στη Φύση του.»  (προσωπικότητα  και πνευματική φύση)

Ο Ηρακλής αντιπροσωπεύει τον ενσαρκωθέντα αλλά μη τελειοποιηθέντα Υιό του Θεού, που με τη θέλησή του υποτάσσει σε πειθαρχία την κατώτερη φύση του, προκειμένου να προκαλέσει την φανέρωση της Θεότητας. Αντιπροσωπεύει επομένως τον κάθε ζηλωτή και την πορεία του στην Ατραπό. Σε κάθε πέρασμά του από τα 12 σημεία του ζωδιακού αποκτά κάποια νέα γνώση για τον εαυτό του, εκφράζοντας παράλληλα τα χαρακτηριστικά του αντίστοιχου σημείου. Το ζωδιακό σημείο λοιπόν, μας δίνει το πεδίο της δραστηριότητας της ψυχής και ο άθλος το έργο του μαθητή που ζει στο φυσικό πεδίο.

Όπως γράφει η Μπέιλι : «Καθένας μας είναι Ηρακλής, σε μια εμβρυώδη κατάσταση και καθένας μας αντιμετωπίζει τους ίδιους άθλους, καθένας μας έχει τον ίδιο στόχο να επιτύχει και τον ίδιο κύκλο του Ζωδιακού να διαγράψει.»

Ο πρώτος άθλος – Τα άλογα του Διομήδη
 Κριός

Τα άλογα συμβολίζουν τη διανοητική δραστηριότητα. Στον Κριό έχουμε το σημείο της έναρξης. Οι 3 αρχικές παρορμήσεις εδώ είναι η παρόρμηση για την έναρξη, η παρόρμηση για δημιουργία και η παρόρμηση για ανάσταση (ελευθέρωση από τη μορφή).

Όλα τα ξεκινήματα αρχίζουν από το νοητικό πεδίο. Το πρώτο μάθημα εδώ είναι πως ο Ηρακλής πρέπει να αποκτήσει νοητικό έλεγχο. Τα άλογα τα έπιασε, όμως τα έδωσε να τα φυλάξει ο φίλος του ο Άβδηρος (η προσωπικότητα). Τα άλογα σκότωσαν τον Άβδηρο. Ο Ηρακλής απέτυχε στον άθλο και έπρεπε να τον επαναλάβει. 

Ο δεύτερος άθλος – Η σύλληψη του ταύρου της Κρήτης  Ταύρος

Ο ταύρος συμβολίζει τη δημιουργική δύναμη. Στον Ταύρο έχουμε τη δύναμη της επιθυμίας. Το μάθημα εδώ αφορά την ορθή κατανόηση του νόμου της έλξης και την ορθή χρήση και έλεγχο της ύλης.

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι η επεξήγηση της Μπέιλι εδώ για τον Μαθητή και το σεξ, αλλά είναι προτιμότερο να την διαβάσει κανείς από το ίδιο το βιβλίο. Το μόνο που θα αναφέρω και πιστεύω ότι έτσι γίνομαι κατανοητή, είναι ότι ο ταύρος δε σκοτώνεται αλλά καβαλικεύεται. Έπειτα παραδίδεται στη φροντίδα των Κυκλώπων (Βρόντος, Στερώπης, Άργος), των μυημένων με το ένα μάτι, το τρίτο μάτι. 

Ο τρίτος άθλος – Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων 

Δίδυμοι

Τα μήλα είναι σύμβολο της πολλαπλότητας, της σύνθεσης, και των πολλών που τρέφονται από το μοναδικό Δέντρο της Ζωής.

Στους Διδύμους έχουμε τις 2 όψεις της ανθρώπινης φύσης – ψυχή και προσωπικότητα, πνευματικό και ανθρώπινο ον.

Στο ταξίδι του Ηρακλή έρχεται ο Νηρέας (σύμβολο του Ανώτερου Εαυτού) και τον συμβουλεύει αλλά ο Ηρακλής δε δίνει σημασία. Αντίθετα ακούει τον Βούσιρι, τον ψεύτικο Δάσκαλο και έτσι υποδουλώνεται σε αυτόν. Έπειτα συναντά τους γύπες της επιθυμίας, βρίσκει τον Προμηθέα και τον απελευθερώνει από το βασανιστήριό του, να του τρώνε το συκώτι κάθε μέρα (ηλιακό πλέγμα, στομάχι, συκώτι είναι εξωτερικεύσεις της φύσης της επιθυμίας). Στη συνέχεια βοηθάει τον γίγαντα Άτλα, σηκώνοντας ο ίδιος το φορτίο των κόσμων που εκείνος σήκωνε. Προσφέροντας υπηρεσία ανταμείβεται με τα μήλα, τα οποία  του τα προσφέρουν οι 3 όμορφες παρθένες, οι 3 όψεις της ψυχής του.

Το μάθημα εδώ αφορά την εγκατάλειψη της ιδιοτέλειας. Ο Ηρακλής υπηρετεί.

Υποτάσσει επίσης τις 3 όψεις του Κατώτερου Εαυτού του (φυσικό σώμα, επιθυμία, νους).

Ο Ηρακλής «νικά την θυμική αυτάπάτη και την πλάνη, γιατί κατά την προώθηση της πνευματικής εφέσεως ο μαθητής είναι πολύ επιρρεπής να καταληφθεί από τον αστρικό και τον κατώτερο ψυχισμό». Ενδιαφέρουσες είναι εδώ οι απόψεις της Μπέιλι για το μαθητή και το αστρικό πεδίο, που όμως είναι καλύτερο να τις διαβάσει κανείς στο ίδιο το βιβλίο.

Τέλος, αρχίζει να εκτιμά τις 2 όψεις της φύσεώς του και η αθάνατη όψη αρχίζει να αυξάνεται σε βάρος της θνητής. 

Ο τέταρτος άθλος – Η ελαφίνα της Αρτέμιδος  

Καρκίνος

Η ελαφίνα συμβολίζει το απατηλό, αυτό που δύσκολα πιάνεται.

Καθώς ο Ηρακλής αγωνίζεται να την πιάσει, φιλονικούν μεταξύ τους η Άρτεμις (ένστικτο) και η Ντιάνα (διάνοια) ως προς την ιδιοκτησία της. Ο Ηρακλής όμως, ακούει μόνο τη φωνή του Θεού Ήλιου (πνευματική ενόραση) που του λέει «Η ελαφίνα δεν ανήκει σε καμιά κόρη Ηρακλή, αλλά μόνο στο θεό, του οποίου το Ιερό βλέπεις στο πέρα βουνό. Πήγαινε, απελευθέρωσέ την και φέρε την στην ασφαλή θέση του Ιερού.»

Το μάθημα εδώ είναι η μετουσίωση του ενστίκτου σε ενόραση.

Ο Καρκίνος θεωρείται μια από τις δυο μεγάλες Πύλες του Ζωδιακού. Είναι η Πύλη προς τον κόσμο των μορφών, προς τη φυσική ενσάρκωση. Η δεύτερη Πύλη είναι ο Αιγόκερως, η Πύλη προς την πνευματική ζωή.

Ο πέμπτος άθλος – Ο λέων της Νεμέας 

Λεων

Το λιοντάρι εδώ συμβολίζει την προσωπικότητα.

Ο Ηρακλής σκοτώνει το λιοντάρι μέσα σε μια σπηλιά η οποία έχει 2 ανοίγματα.  Κλείνει το ένα άνοιγμα της σπηλιάς, που κατά τη Μπέιλι είναι η υπόφυση, η έδρα της συναισθηματικής φύσης, ενώ αφήνει ανοιχτό το άλλο άνοιγμα της σπηλιάς, την επίφυση, την έδρα του κριτικού νου. Έπειτα, σκοτώνει το λιοντάρι της προσωπικότητάς του δίχως όπλα, με τα ίδια του τα χέρια. Ελέγχοντας την υπόφυση δεν επιτρέπει σε καμιά εγωιστική τάση να εκδηλωθεί.  Ο νους του ανθρώπου υποτάσσεται στον Συμπαντικό Νου.

Πέμπτος άθλος, έχουμε τον αριθμό 5, τον αριθμό του ανθρώπου, τον πεντάκτινο αστέρα, σύμβολο της ατομικοποίησης, του όντος που γνωρίζει τον εαυτό του.

Ο έκτος άθλος – Η ζώνη της Ιππολύτης 

Παρθένος

Η ζώνη της βασίλισσας των Αμαζόνων, δώρο της Αφροδίτης, συμβολίζει την ενότητα, τη μητρότητα αλλά και το ιερό Παιδί.

Η Ιππολύτη θέλησε να χαρίσει τη ζώνη στον Ηρακλή ως δώρο, όμως εκείνος τη σκότωσε. Αποτυγχάνει σε αυτό τον άθλο, αλλά εξιλεώνεται σώζοντας μια άλλη κόρη, την Ισιόνη, από ένα τέρας της θάλασσας.

Έχουμε εδώ τον πόλεμο μεταξύ των φύλων. Οι μεν Αμαζόνες ζευγάρωναν με άνδρες μόνο για λόγους αναπαραγωγής. Λάτρευαν τον Άρη το θεό του πολέμου. Δεν καταλάβαιναν το αληθινό λειτούργημά τους. Ο Ηρακλής πάλι, δεν αντιλήφθηκε την πνευματική του αποστολή. Θέλησε να επιτελέσει τον άθλο μέσα από πόνο και θάνατο.

Το μάθημα εδώ είναι η πραγματική ανοχή και η ευσπλαχνία.

«Ο συμβολισμός της Παρθένου περιέχει τον όλο σκοπό της εξελικτικής πορείας, που έγκειται στο να προασπίζει, να εκτρέφει και τελικά να αποκαλύπτει την κρυμμένη πνευματική πραγματικότητα.»

Έκτος άθλος, έχουμε τον αριθμό 6, τον αριθμό της δραστηριότητας στο φυσικό πεδίο.

Η Παρθένος είναι σύμβολο τριπλότητας (τριαδικότητας) – 6 επί του φυσικού πεδίου, 6 επί του συναισθηματικού πεδίου, 6 επί του νοητικού πεδίου, ήτοι 666 συνολικώς. 

Ο έβδομος άθλος – Ο Ερυμάνθιος κάπρος

Ζυγός

Σε αυτό τον άθλο έχουμε τον ισοζυγισμό των αντιθέτων, την ιδέα της ισορροπίας και της προσαρμοστικότητας. Ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο σε αυτό τον άθλο είναι το γεγονός ότι είναι ο μόνος άθλος που καταλήγει σε ένα ξέσπασμα η γέλιου. Ο άγριος κάπρος (σύμβολο του σώματος) δεν σκοτώνεται από τον Ηρακλή (ψυχή) αλλά παγιδεύεται εντέχνως και τελικά μεταφέρεται με τα πόδια του δεμένα.

Όπως γράφει η Μπεϊλι: «Η ιδέα του ανάρμοστου είναι ένα από τα μεγαλύτερα όπλα, που δόθηκαν στην ανθρωπότητα στη συνεχή της μάχη εναντίον της θυμικής αυταπάτης. Είναι η πηγή του γέλιου, που αποδοκιμάζει τα προσχήματα και καταστρέφει τους παλαιούς θεσμούς. Αυτός είναι ο μόνος άθλος που καταλήγει σε ένα ξέσπασμα γέλιου. Ο Ηρακλής δεν εκτελεί μόνον τέλεια τον άθλο που του ανατέθηκε, αλλά κάνει το άγριο θηρίο αντικείμενο γελοιοποιήσεως. Πολλές τρομακτικές εμπειρίες της ζωής, με μια ελαφρώς αλλόκοτη προοπτική μπορούν να μεταβληθούν χάρις σε μια ευεργετική αίσθηση του χιούμορ. Πολλά από εκείνα που οι άνθρωποι θεωρούν ότι έχουν βαρύτητα και σοβαρότητα, πρόθυμα και αποφασιστικά γελοιοποιούνται.»

Ωστόσο, αν και ο Ηρακλής πήρε κάθε προφύλαξη να μην σκοτώσει τον κάπρο, καταλήγει να σκοτώσει δυο φίλους, τους Κενταύρους Φώλο (σωματική δύναμη)  και Χείρωνα (καλή σκέψη). Πριν βρει τον κάπρο τους συναντά και κάθονται να πιούν κρασί και να διασκεδάσουν. Τελικά όμως μεθούν, έρχονται σε φιλονικία και ο Ηρακλής τους σκοτώνει, γεγονός που φανερώνει τη δυσκολία του ελέγχου της επιθυμίας μόνο με τη σωματική δύναμη ή τη σκέψη.

Η ιδέα της ισορροπίας και της προσαρμοστικότητας, όπως είπαμε παραπάνω είναι κεντρική σε αυτό το μύθο. Πρόκειται εδώ για μια ισορροπία που περιλαμβάνει την πειθώ, την καλοσύνη και τη συνεργασία, μιας και ο ζηλωτής σε αυτό το σημείο προσπαθεί να γίνει «ένας πόλος ειρήνης στη θάλασσα των συγκρουόμενων δυνάμεων». Από την άλλη έχουμε την προσαρμοστικότητα, την κοινωνική προσαρμογή (μιας και ο ζηλωτής ζει μέσα στην κοινωνία και όχι έξω από αυτή) αλλά δίχως προδοσία του τελικού σκοπού, δίχως συμβιβασμό προς το πνεύμα.

Ο όγδοος άθλος – Η Λερναία Ύδρα

 Σκορπιός

Η Λερναία Ύδρα με τα 9 κεφάλια είναι ένα άγριο πλάσμα που κατοικεί σε ένα βάλτο με βρώμικα νερά (υποσυνείδητο). Το ίδιο το άτομο το τρέφει και το συντηρεί μέσα του. Τα 9 κεφάλια της συμβολίζουν τις 9 πλευρές στις οποίες ο ζηλωτής επιθυμεί να κυριαρχήσει.

Πρώτη τριάδα: ορέξεις – σεξ, άνεση, χρήμα 

Δεύτερη τριάδα:  πάθη – φόβος, μίσος, επιθυμία.

Τρίτη τριάδα:  κακίες του ανθρώπινου νου – υπερηφάνεια, χωριστικότητα, σκληρότητα.

Τα κεφάλια κόβονται και καίγονται, γιατί τα ελαττώματα πρέπει να εξαγνιστούν και όχι απλά να κοπούν, διότι διπλασιάζονται και ξαναθεριεύουν.

Το κεντρικό της κεφάλι είναι η δημιουργική ενέργεια. Είναι αθάνατο και έτσι θάβεται υποταγμένο, αφού πρώτα έχει εξαγνιστεί.

Ο ζηλωτής εδώ μαθαίνει την τέχνη της μετουσίωσης των ενεργειών, τον μετασχηματισμό. Η ανάλυση της Μπεϊλι εδώ είναι διεξοδική και αξίζει να διαβαστεί από το ίδιο το βιβλίο.

«Η προσωπικότητα δεν πρέπει να σκοτωθεί, δεν πρέπει να εξολοθρευθεί. Πρέπει να αναγνωρίζεται σαν ένας τριπλός αγωγός εκφράσεως των τριών θείων όψεων. Όλα εξαρτώνται από το πώς χρησιμοποιούμε την τριπλή αυτή προσωπικότητα, για εγωϊστικούς ή για θείους σκοπούς».

Ο ένατος μύθος – Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες

 Τοξότης

Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες κατοικούν στους βάλτους, σύμβολα του νου και του συναισθήματος. Δεν είναι άλλο από τις σκέψεις και τα λόγια μας που όταν δεν ελέγχονται, εμποδίζουν την εξέλιξή μας. Τα όρνεα αυτά συμβολίζουν την κακολογία, την περιαυτολογία και την επιπόλαια προσφορά γνώσης σε αμύητους.  

Όταν ελέγχουμε τις σκέψεις μας ελέγχουμε και τα λόγια μας, επομένως το μάθημα για τον Ηρακλή και τον κάθε ζηλωτή εδώ είναι η ορθή χρήση της σκέψης, ο περιορισμός της ομιλίας (σιγή) και η ευλάβεια.

Τα όρνεα κρύβονταν, αλλά ο Ηρακλής τα ανάγκασε να εμφανιστούν  και έπειτα τρομάζοντάς τα, τα εξόρισε για πάντα από το μέρος που κρύβονταν.

Ο δέκατος μύθος – Κέρβερος, ο φύλακας του Άδη 

Αιγόκερως

Σε αυτό τον άθλο ζητείται από τον Ηρακλή να απελευθερώσει τον Προμηθέα από τον Άδη (τα άδυτα της ψυχής). Στην είσοδο όμως του Άδη θα πρέπει να συναντήσει και να αντιμετωπίσει τον Κέρβερο, τον φοβερό σκύλο με τα τρία κεφάλια και την ουρά από φίδια.

Τα 3 κεφάλια του Κέρβερου συμβολίζουν την αίσθηση, την επιθυμία και τις καλές προθέσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν, ενώ η ουρά του από φίδια τις πλάνες και τις φοβίες που εμποδίζουν την πρόοδο της πνευματικής ζωής. Δεν είναι τυχαίο που ο Ηρακλής πρώτα άρπαξε την κεντρική κεφαλή (την επιθυμία). Καταφέρνει με τη δύναμή του να κυριαρχήσει στον Κέρβερο και έπειτα βρίσκει τον Προμηθέα, σπάει τις αλυσίδες του και τον απελευθερώνει.

Οι 3 κεφαλές του Κέρβερου συμβολίζουν επίσης τα 3 στάδια που προηγούνται της εισόδου στον Άδη: 1) εξαγνισμός, 2) μάθηση της συμπαντικής φύσης μέσω της ατομικής εμπειρίας, 3) υπηρεσία.

Σε αυτό το σημείο του ζωδιακού ο Ηρακλής είναι πλέον Μύστης. Ο Αιγόκερως είναι η δεύτερη μεγάλη Πύλη του Ζωδιακού (η πρώτη είναι ο Καρκίνος). Είναι η Πύλη προς την πνευματική ζωή.

Όπως γράφει η Μπεϊλι: «Ο Αιγόκερως, η Πύλη μέσα από την οποία περνάμε τελικά, όταν πια δεν ταυτίζουμε τους εαυτούς μας με την μορφική πλευρά της υπάρξεως, αλλά ταυτιζόμαστε με το Πνεύμα. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε μεμυημένοι.  Μεμυημένος είναι το πρόσωπο εκείνο που δεν τοποθετεί τη συνείδησή του στο νου του, ή στις επιθυμίες ή στο φυσικό σώμα. Μπορεί να τα χρησιμοποιεί, αν του αρέσει, και το κάνει, για να βοηθήσει το σύνολο της ανθρωπότητας, αλλά η συνείδησή του δεν είναι εστιασμένη εκεί. Η συνείδησή του είναι εστιασμένη σε εκείνο που ονομάζουμε ψυχή, που είναι η όψη μας εκείνη που είναι ελεύθερη από τη μορφή».

Πολύ ενδιαφέρουσα είναι εδώ η ανάλυση της Μπεϊλι για τον μεμυημένο και τα χαρακτηριστικά του. Τι είδους μεταμόρφωση είναι αυτή για την οποία γίνεται λόγος; Γιατί η σιγή και η μοναξιά είναι χαρακτηριστικά του; Με ποια έννοια είναι πλέον απρόσωπος, ποια η παράδοξη αυτή κατάσταση της απροσωπίας και της παράλληλης διαστολής της αγάπης και της υπηρεσίας; Πρόκειται για ένα ακόμα σημείο του βιβλίου που αξίζει να διαβαστεί από το ίδιο το βιβλίο.

Ο ενδέκατος άθλος 
 Ο καθαρισμός των σταύλων του Αυγεία

 Υδροχόος

Ενώ ο Ηρακλής έχει βρεθεί στην κορυφή του βουνού της μύησης, του ζητείται να κατέβει και να υπηρετήσει ξανά και μάλιστα αυτή τη φορά του ζητείται να καθαρίσει τη φοβερή βρώμα, την υλική ακαθαρσία που υπήρχε στο βασίλειο του Αυγεία. Πρέπει λοιπόν να καθαρίσει την ανθρωπότητα μέσω της ορθής κατεύθυνσης των δυνάμεων της ζωής. Αυτός είναι ο συμβολισμός του ότι δεν προσπάθησε να σκουπίσει ή να καθαρίσει, αλλά γκρέμισε τα φράγματα, χρησιμοποιώντας δυο ποταμούς. Και οι σταύλοι καθαρίστηκαν.

Η Μπεϊλι αναλύει εδώ όλο το θέμα της εποχής του Υδροχόου, το πέρασμα από την εποχή του Ταύρου στην εποχή του Κριού και από εκεί στην εποχή των Ιχθύων, μέχρι την εποχή του Υδροχόου. Εδώ αναφέρονται διεξοδικά τα χαρακτηριστικά κάθε εποχής, οι ενέργειες που επηρεάζουν την εξέλιξη της συνείδησης της ανθρωπότητας και οι συμβολισμοί των αντίστοιχων ζώων.

Ο Μύστης Ηρακλής έχει υποστεί ακόμα μια μεταμόρφωση, είναι πλέον Υπηρετών Διδάσκαλος. Χαρακτηριστικά του η ανιδιοτελής υπηρεσία, η ομαδική εργασία και η αυτοθυσία. Υπηρετεί δίχως ιδιοτέλεια και σκοπιμότητα. Ο Αυγείας, ενώ ο Ηρακλής έχει καθαρίσει τους σταύλους, αρνείται να του δώσει αυτά που του υποσχέθηκε. Συμβολικά, η ανθρωπότητα πολύ πιθανό να φανεί αχάριστη προς τον ευεργέτη της. Όμως ο ευεργέτης της ανθρωπότητας ευεργετείται από το ίδιο του το έργο.

Ο δωδέκατος άθλος – Τα κόκκινα βόδια του Γηριόνη

 Ιχθείς

Τα κόκκινα βόδια συμβολίζουν τις κατώτερες επιθυμίες και φρουρούνται από έναν βοσκό (το νου) και ένα σκύλο με 2 κεφάλια (η ψυχοσυναισθηματική φύση και η όψη-ύλη). Ο ιδιοκτήτης τους είναι ο Γηριόνης το τέρας με τα 3 κεφάλια, τα 3 σώματα και τα 6 χέρια, σύμβολο του ανθρώπινου όντος με νοητικό, συναισθηματικό και φυσικό σώμα ενωμένα.

Ο Ηρακλής σκοτώνει τον Γηριόνη, όπως και τον σκύλο με τα δυο κεφάλια. Δεν σκότωσε όμως το βοσκό, το νου, ένα πολύ σημαντικό στοιχείο του μύθου καθώς όπως γράφει η Μπεϊλι : «δεν μπορώ να συλλάβω τη στιγμή κατά την οποία ένα ανθρώπινο ον, σε ενσάρκωση, δεν θα έχει ανάγκη να χρησιμοποιεί το νου σαν διερμηνέα και μεταβιβαστή της πνευματικής ενέργειας».

Τα βόδια (κατώτερες επιθυμίες) μεταφέρονται από τον Ηρακλή μέσα σε μια χρυσή κούπα (θυμόμαστε εδώ το Ιερό Γκράαλ) στην Ιερή Πόλη και προσφέρονται ως θυσία στην Αθηνά, τη θεά της Σοφίας.

Ο Ηρακλής είναι πια Κοσμοσωτήρας. Δρα ως μεταβιβαστής φωτός και ως μετασχηματιστής. Έχει ξεπεράσει το ανθρώπινο και τοποθετείται πια στο Θείο.

Θάνατος της προσωπικότητας. Το τέλος του ζωδιακού κύκλου. 

François Lemoyne - The Apotheosis of Hercules