Το
παρακάτω κείμενο είναι μια συνοπτική ματιά στο βιβλίο της Αλίκη Μπέιλι, «Οι
άθλοι του Ηρακλή».
Οι 12 άθλοι του
Ηρακλή και η Ατραπός της Μαθητείας.
Ηρακλής το όνομά
του, που σημαίνει το Κλέος της Ήρας
(δηλαδή της Ψυχής). Ο πατέρας του είναι θείος (Δίας) και η μητέρα του γήινη
(Αλκμήνη), συμβολισμός που βρίσκουμε σε όλους τους Υιούς του Θεού
(δυαδικότητα). Έχει δίδυμο αδερφό - η
γήινη πλευρά του είναι ο Ιφικλής, καθώς δεν είχαν και οι δυο πατέρα το Δία- (δυαδικότητα και πάλι).
«Αυτή είναι η
μεγάλη κατανόηση που φθάνει σε κάθε αναπτυγμένο και με αυτεπίγνωση ανθρώπινο
ον. Αντιλαμβάνεται ότι έχει συνείδηση των δυο όψεων που συναντώνται στη Φύση
του.» (προσωπικότητα και πνευματική φύση)
Ο
Ηρακλής αντιπροσωπεύει τον ενσαρκωθέντα αλλά μη τελειοποιηθέντα Υιό του Θεού,
που με τη θέλησή του υποτάσσει σε πειθαρχία την κατώτερη φύση του, προκειμένου
να προκαλέσει την φανέρωση της Θεότητας. Αντιπροσωπεύει επομένως τον κάθε
ζηλωτή και την πορεία του στην Ατραπό.
Σε κάθε πέρασμά του από τα 12 σημεία του ζωδιακού αποκτά κάποια νέα γνώση για
τον εαυτό του, εκφράζοντας παράλληλα τα χαρακτηριστικά του αντίστοιχου σημείου.
Το ζωδιακό σημείο λοιπόν, μας δίνει το πεδίο της δραστηριότητας της ψυχής και ο
άθλος το έργο του μαθητή που ζει στο φυσικό πεδίο.
Όπως γράφει η Μπέιλι
: «Καθένας μας είναι Ηρακλής, σε μια εμβρυώδη κατάσταση και καθένας μας
αντιμετωπίζει τους ίδιους άθλους, καθένας μας έχει τον ίδιο στόχο να επιτύχει
και τον ίδιο κύκλο του Ζωδιακού να διαγράψει.»
Ο πρώτος άθλος
– Τα άλογα του Διομήδη
Κριός
Τα άλογα συμβολίζουν τη διανοητική δραστηριότητα. Στον Κριό
έχουμε το σημείο της έναρξης. Οι 3
αρχικές παρορμήσεις εδώ είναι η
παρόρμηση για την έναρξη, η παρόρμηση για δημιουργία και η παρόρμηση για
ανάσταση (ελευθέρωση από τη μορφή).
Όλα τα ξεκινήματα
αρχίζουν από το νοητικό πεδίο. Το
πρώτο μάθημα εδώ είναι πως ο Ηρακλής πρέπει να αποκτήσει νοητικό έλεγχο. Τα άλογα τα έπιασε, όμως τα έδωσε να τα φυλάξει ο φίλος
του ο Άβδηρος (η προσωπικότητα). Τα άλογα σκότωσαν τον Άβδηρο. Ο Ηρακλής
απέτυχε στον άθλο και έπρεπε να τον επαναλάβει.
Ο δεύτερος
άθλος – Η σύλληψη του ταύρου της Κρήτης Ταύρος
Ο ταύρος συμβολίζει τη δημιουργική δύναμη. Στον Ταύρο έχουμε
τη δύναμη της επιθυμίας. Το μάθημα
εδώ αφορά την ορθή κατανόηση του νόμου
της έλξης και την ορθή χρήση και
έλεγχο της ύλης.
Εξαιρετικά
ενδιαφέρουσα είναι η επεξήγηση της Μπέιλι εδώ για τον Μαθητή και το σεξ, αλλά είναι προτιμότερο να την
διαβάσει κανείς από το ίδιο το βιβλίο. Το μόνο που θα αναφέρω και πιστεύω ότι
έτσι γίνομαι κατανοητή, είναι ότι ο
ταύρος δε σκοτώνεται αλλά καβαλικεύεται. Έπειτα παραδίδεται στη φροντίδα
των Κυκλώπων (Βρόντος, Στερώπης, Άργος), των μυημένων με το ένα μάτι, το τρίτο
μάτι.
Ο τρίτος άθλος
– Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων
Δίδυμοι
Τα μήλα είναι
σύμβολο της πολλαπλότητας, της σύνθεσης, και των πολλών που τρέφονται
από το μοναδικό Δέντρο της Ζωής.
Στους Διδύμους
έχουμε τις 2 όψεις της ανθρώπινης φύσης
– ψυχή και προσωπικότητα, πνευματικό και ανθρώπινο ον.
Στο ταξίδι του Ηρακλή
έρχεται ο Νηρέας (σύμβολο του Ανώτερου Εαυτού) και τον συμβουλεύει αλλά ο
Ηρακλής δε δίνει σημασία. Αντίθετα ακούει τον Βούσιρι, τον ψεύτικο Δάσκαλο και
έτσι υποδουλώνεται σε αυτόν. Έπειτα συναντά τους γύπες της επιθυμίας, βρίσκει
τον Προμηθέα και τον απελευθερώνει από το βασανιστήριό του, να του τρώνε το
συκώτι κάθε μέρα (ηλιακό πλέγμα, στομάχι, συκώτι είναι εξωτερικεύσεις της φύσης
της επιθυμίας). Στη συνέχεια βοηθάει τον γίγαντα Άτλα, σηκώνοντας ο ίδιος το φορτίο
των κόσμων που εκείνος σήκωνε. Προσφέροντας υπηρεσία ανταμείβεται με τα μήλα, τα οποία του τα προσφέρουν οι 3 όμορφες παρθένες, οι 3
όψεις της ψυχής του.
Το μάθημα εδώ
αφορά την εγκατάλειψη της ιδιοτέλειας.
Ο Ηρακλής υπηρετεί.
Υποτάσσει
επίσης τις 3 όψεις του Κατώτερου Εαυτού του (φυσικό σώμα, επιθυμία, νους).
Ο Ηρακλής «νικά την θυμική αυτάπάτη και την πλάνη, γιατί κατά την προώθηση της
πνευματικής εφέσεως ο μαθητής είναι πολύ επιρρεπής να καταληφθεί από τον
αστρικό και τον κατώτερο ψυχισμό». Ενδιαφέρουσες είναι εδώ οι απόψεις της
Μπέιλι για το μαθητή και το αστρικό
πεδίο, που όμως είναι καλύτερο να τις διαβάσει κανείς στο ίδιο το βιβλίο.
Τέλος, αρχίζει να
εκτιμά τις 2 όψεις της φύσεώς του και η
αθάνατη όψη αρχίζει να αυξάνεται σε βάρος της θνητής.
Ο τέταρτος
άθλος – Η ελαφίνα της Αρτέμιδος
Καρκίνος
Η ελαφίνα
συμβολίζει το απατηλό, αυτό που δύσκολα
πιάνεται.
Καθώς ο Ηρακλής
αγωνίζεται να την πιάσει, φιλονικούν μεταξύ τους η Άρτεμις (ένστικτο) και η
Ντιάνα (διάνοια) ως προς την ιδιοκτησία της. Ο Ηρακλής όμως, ακούει μόνο τη
φωνή του Θεού Ήλιου (πνευματική ενόραση) που του λέει «Η ελαφίνα δεν ανήκει σε καμιά
κόρη Ηρακλή, αλλά μόνο στο θεό, του οποίου το Ιερό βλέπεις στο πέρα βουνό.
Πήγαινε, απελευθέρωσέ την και φέρε την στην ασφαλή θέση του Ιερού.»
Το μάθημα εδώ
είναι η μετουσίωση του ενστίκτου σε
ενόραση.
Ο Καρκίνος
θεωρείται μια από τις δυο μεγάλες Πύλες του Ζωδιακού. Είναι η Πύλη προς τον
κόσμο των μορφών, προς τη φυσική ενσάρκωση. Η δεύτερη Πύλη είναι ο Αιγόκερως, η
Πύλη προς την πνευματική ζωή.
Ο πέμπτος άθλος
– Ο λέων της Νεμέας
Λεων
Το λιοντάρι εδώ
συμβολίζει την προσωπικότητα.
Ο Ηρακλής σκοτώνει
το λιοντάρι μέσα σε μια σπηλιά η οποία έχει 2 ανοίγματα. Κλείνει το ένα άνοιγμα της σπηλιάς, που κατά
τη Μπέιλι είναι η υπόφυση, η έδρα
της συναισθηματικής φύσης, ενώ αφήνει ανοιχτό το άλλο άνοιγμα της σπηλιάς, την επίφυση, την έδρα του κριτικού νου. Έπειτα,
σκοτώνει το λιοντάρι της προσωπικότητάς του δίχως όπλα, με τα ίδια του τα
χέρια. Ελέγχοντας την υπόφυση δεν επιτρέπει σε καμιά εγωιστική τάση να
εκδηλωθεί. Ο νους του ανθρώπου
υποτάσσεται στον Συμπαντικό Νου.
Πέμπτος άθλος,
έχουμε τον αριθμό 5, τον αριθμό του
ανθρώπου, τον πεντάκτινο αστέρα, σύμβολο της ατομικοποίησης, του όντος που
γνωρίζει τον εαυτό του.
Ο έκτος άθλος –
Η ζώνη της Ιππολύτης
Παρθένος
Η ζώνη της
βασίλισσας των Αμαζόνων, δώρο της Αφροδίτης, συμβολίζει την ενότητα, τη μητρότητα αλλά και το ιερό
Παιδί.
Η Ιππολύτη θέλησε
να χαρίσει τη ζώνη στον Ηρακλή ως δώρο, όμως εκείνος τη σκότωσε. Αποτυγχάνει σε
αυτό τον άθλο, αλλά εξιλεώνεται σώζοντας μια άλλη κόρη, την Ισιόνη, από ένα
τέρας της θάλασσας.
Έχουμε εδώ τον πόλεμο μεταξύ των φύλων. Οι μεν
Αμαζόνες ζευγάρωναν με άνδρες μόνο για λόγους αναπαραγωγής. Λάτρευαν τον Άρη το
θεό του πολέμου. Δεν καταλάβαιναν το αληθινό λειτούργημά τους. Ο Ηρακλής πάλι,
δεν αντιλήφθηκε την πνευματική του αποστολή. Θέλησε να επιτελέσει τον άθλο μέσα
από πόνο και θάνατο.
Το μάθημα εδώ
είναι η πραγματική ανοχή και η ευσπλαχνία.
«Ο συμβολισμός της
Παρθένου περιέχει τον όλο σκοπό της εξελικτικής πορείας, που έγκειται στο να
προασπίζει, να εκτρέφει και τελικά να αποκαλύπτει την κρυμμένη πνευματική
πραγματικότητα.»
Έκτος άθλος,
έχουμε τον αριθμό 6, τον αριθμό της
δραστηριότητας στο φυσικό πεδίο.
Η Παρθένος είναι
σύμβολο τριπλότητας (τριαδικότητας) – 6 επί του φυσικού πεδίου, 6 επί του
συναισθηματικού πεδίου, 6 επί του νοητικού πεδίου, ήτοι 666 συνολικώς.
Ο έβδομος άθλος
– Ο Ερυμάνθιος κάπρος
Ζυγός
Σε αυτό τον άθλο
έχουμε τον ισοζυγισμό των αντιθέτων,
την ιδέα της ισορροπίας και της προσαρμοστικότητας. Ένα πολύ ενδιαφέρον
σημείο σε αυτό τον άθλο είναι το γεγονός ότι είναι ο μόνος άθλος που καταλήγει
σε ένα ξέσπασμα η γέλιου. Ο άγριος
κάπρος (σύμβολο του σώματος) δεν σκοτώνεται από τον Ηρακλή (ψυχή) αλλά
παγιδεύεται εντέχνως και τελικά μεταφέρεται με τα πόδια του δεμένα.
Όπως γράφει η Μπεϊλι: «Η ιδέα του ανάρμοστου είναι ένα από τα
μεγαλύτερα όπλα, που δόθηκαν στην ανθρωπότητα στη συνεχή της μάχη εναντίον της
θυμικής αυταπάτης. Είναι η πηγή του γέλιου, που αποδοκιμάζει τα προσχήματα και
καταστρέφει τους παλαιούς θεσμούς. Αυτός είναι ο
μόνος άθλος που καταλήγει σε ένα ξέσπασμα γέλιου. Ο Ηρακλής δεν εκτελεί μόνον
τέλεια τον άθλο που του ανατέθηκε, αλλά κάνει το άγριο θηρίο αντικείμενο
γελοιοποιήσεως. Πολλές τρομακτικές εμπειρίες της ζωής, με μια ελαφρώς αλλόκοτη
προοπτική μπορούν να μεταβληθούν χάρις σε μια ευεργετική αίσθηση του χιούμορ.
Πολλά από εκείνα που οι άνθρωποι θεωρούν ότι έχουν βαρύτητα και σοβαρότητα,
πρόθυμα και αποφασιστικά γελοιοποιούνται.»
Ωστόσο, αν και ο
Ηρακλής πήρε κάθε προφύλαξη να μην σκοτώσει τον κάπρο, καταλήγει να σκοτώσει
δυο φίλους, τους Κενταύρους Φώλο (σωματική δύναμη) και Χείρωνα (καλή σκέψη). Πριν βρει τον κάπρο
τους συναντά και κάθονται να πιούν κρασί και να διασκεδάσουν. Τελικά όμως
μεθούν, έρχονται σε φιλονικία και ο Ηρακλής τους σκοτώνει, γεγονός που
φανερώνει τη δυσκολία του ελέγχου της επιθυμίας μόνο με τη σωματική δύναμη ή τη
σκέψη.
Η ιδέα της ισορροπίας και της προσαρμοστικότητας, όπως είπαμε παραπάνω είναι κεντρική σε αυτό το
μύθο. Πρόκειται εδώ για μια ισορροπία που περιλαμβάνει την πειθώ, την καλοσύνη
και τη συνεργασία, μιας και ο ζηλωτής σε αυτό το σημείο προσπαθεί να γίνει
«ένας πόλος ειρήνης στη θάλασσα των συγκρουόμενων δυνάμεων». Από την άλλη
έχουμε την προσαρμοστικότητα, την κοινωνική προσαρμογή (μιας και ο ζηλωτής ζει
μέσα στην κοινωνία και όχι έξω από αυτή) αλλά δίχως προδοσία του τελικού σκοπού, δίχως συμβιβασμό προς το πνεύμα.
Ο όγδοος άθλος
– Η Λερναία Ύδρα
Σκορπιός
Η Λερναία Ύδρα με
τα 9 κεφάλια είναι ένα άγριο πλάσμα που κατοικεί σε ένα βάλτο με βρώμικα νερά (υποσυνείδητο). Το ίδιο το
άτομο το τρέφει και το συντηρεί μέσα του. Τα
9 κεφάλια της συμβολίζουν τις 9 πλευρές στις οποίες ο ζηλωτής επιθυμεί να
κυριαρχήσει.
Πρώτη τριάδα: ορέξεις – σεξ, άνεση, χρήμα
Δεύτερη τριάδα: πάθη – φόβος, μίσος, επιθυμία.
Τρίτη τριάδα: κακίες του ανθρώπινου νου – υπερηφάνεια,
χωριστικότητα, σκληρότητα.
Τα κεφάλια
κόβονται και καίγονται, γιατί τα ελαττώματα πρέπει να εξαγνιστούν και όχι απλά
να κοπούν, διότι διπλασιάζονται και ξαναθεριεύουν.
Το κεντρικό της
κεφάλι είναι η δημιουργική ενέργεια. Είναι αθάνατο και έτσι θάβεται υποταγμένο,
αφού πρώτα έχει εξαγνιστεί.
Ο ζηλωτής εδώ
μαθαίνει την τέχνη της μετουσίωσης των ενεργειών,
τον μετασχηματισμό. Η ανάλυση της Μπεϊλι εδώ είναι διεξοδική και αξίζει να
διαβαστεί από το ίδιο το βιβλίο.
«Η προσωπικότητα
δεν πρέπει να σκοτωθεί, δεν πρέπει να εξολοθρευθεί. Πρέπει να αναγνωρίζεται σαν
ένας τριπλός αγωγός εκφράσεως των τριών θείων όψεων. Όλα εξαρτώνται από το πώς
χρησιμοποιούμε την τριπλή αυτή προσωπικότητα, για εγωϊστικούς ή για θείους
σκοπούς».
Ο ένατος μύθος
– Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες
Τοξότης
Οι Στυμφαλίδες
Όρνιθες κατοικούν στους βάλτους, σύμβολα του νου και του συναισθήματος. Δεν
είναι άλλο από τις σκέψεις και τα λόγια μας που όταν δεν ελέγχονται, εμποδίζουν
την εξέλιξή μας. Τα όρνεα αυτά συμβολίζουν την
κακολογία, την περιαυτολογία και την επιπόλαια προσφορά γνώσης σε αμύητους.
Όταν ελέγχουμε τις
σκέψεις μας ελέγχουμε και τα λόγια μας, επομένως το μάθημα για τον Ηρακλή και
τον κάθε ζηλωτή εδώ είναι η ορθή χρήση
της σκέψης, ο περιορισμός της ομιλίας (σιγή) και η ευλάβεια.
Τα όρνεα
κρύβονταν, αλλά ο Ηρακλής τα ανάγκασε να εμφανιστούν και έπειτα τρομάζοντάς τα, τα εξόρισε για
πάντα από το μέρος που κρύβονταν.
Ο δέκατος μύθος
– Κέρβερος, ο φύλακας του Άδη
Αιγόκερως
Σε αυτό τον άθλο
ζητείται από τον Ηρακλή να απελευθερώσει τον Προμηθέα από τον Άδη (τα άδυτα της
ψυχής). Στην είσοδο όμως του Άδη θα πρέπει να συναντήσει και να αντιμετωπίσει
τον Κέρβερο, τον φοβερό σκύλο με τα τρία κεφάλια και την ουρά από φίδια.
Τα
3 κεφάλια του Κέρβερου συμβολίζουν την αίσθηση, την επιθυμία και τις καλές
προθέσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν, ενώ η ουρά του από φίδια τις πλάνες και τις
φοβίες που εμποδίζουν την πρόοδο της πνευματικής ζωής. Δεν είναι τυχαίο που ο Ηρακλής
πρώτα άρπαξε την κεντρική κεφαλή (την επιθυμία). Καταφέρνει με τη δύναμή του να
κυριαρχήσει στον Κέρβερο και έπειτα βρίσκει τον Προμηθέα, σπάει τις αλυσίδες
του και τον απελευθερώνει.
Οι 3 κεφαλές του
Κέρβερου συμβολίζουν επίσης τα 3 στάδια που προηγούνται της εισόδου στον Άδη: 1) εξαγνισμός, 2) μάθηση της συμπαντικής
φύσης μέσω της ατομικής εμπειρίας, 3) υπηρεσία.
Σε αυτό το σημείο
του ζωδιακού ο Ηρακλής είναι πλέον Μύστης.
Ο Αιγόκερως είναι η δεύτερη μεγάλη Πύλη του Ζωδιακού (η πρώτη είναι ο
Καρκίνος). Είναι η Πύλη προς την πνευματική ζωή.
Όπως γράφει η Μπεϊλι: «Ο Αιγόκερως, η
Πύλη μέσα από την οποία περνάμε τελικά, όταν πια δεν ταυτίζουμε τους εαυτούς μας
με την μορφική πλευρά της υπάρξεως, αλλά ταυτιζόμαστε με το Πνεύμα. Αυτό
σημαίνει ότι είμαστε μεμυημένοι. Μεμυημένος
είναι το πρόσωπο εκείνο που δεν τοποθετεί τη συνείδησή του στο νου του, ή στις επιθυμίες
ή στο φυσικό σώμα. Μπορεί να τα χρησιμοποιεί, αν του αρέσει, και το κάνει, για
να βοηθήσει το σύνολο της ανθρωπότητας, αλλά η συνείδησή του δεν είναι
εστιασμένη εκεί. Η συνείδησή του είναι εστιασμένη σε εκείνο που ονομάζουμε
ψυχή, που είναι η όψη μας εκείνη που είναι ελεύθερη από τη μορφή».
Πολύ ενδιαφέρουσα
είναι εδώ η ανάλυση της Μπεϊλι για τον μεμυημένο και τα χαρακτηριστικά του. Τι
είδους μεταμόρφωση είναι αυτή για την οποία γίνεται λόγος; Γιατί η σιγή και η
μοναξιά είναι χαρακτηριστικά του; Με ποια έννοια είναι πλέον απρόσωπος, ποια η
παράδοξη αυτή κατάσταση της απροσωπίας και της παράλληλης διαστολής της αγάπης
και της υπηρεσίας; Πρόκειται για ένα ακόμα σημείο του βιβλίου που αξίζει να
διαβαστεί από το ίδιο το βιβλίο.
Ο ενδέκατος
άθλος
Ο καθαρισμός των σταύλων του Αυγεία
Υδροχόος
Ενώ ο Ηρακλής έχει
βρεθεί στην κορυφή του βουνού της μύησης, του ζητείται να κατέβει και να υπηρετήσει ξανά και μάλιστα αυτή τη φορά του
ζητείται να καθαρίσει τη φοβερή βρώμα, την υλική ακαθαρσία που υπήρχε στο
βασίλειο του Αυγεία. Πρέπει λοιπόν να καθαρίσει
την ανθρωπότητα μέσω της ορθής κατεύθυνσης των δυνάμεων της ζωής. Αυτός είναι
ο συμβολισμός του ότι δεν προσπάθησε να σκουπίσει ή να καθαρίσει, αλλά γκρέμισε
τα φράγματα, χρησιμοποιώντας δυο ποταμούς. Και οι σταύλοι καθαρίστηκαν.
Η Μπεϊλι αναλύει
εδώ όλο το θέμα της εποχής του Υδροχόου, το πέρασμα από την εποχή του Ταύρου
στην εποχή του Κριού και από εκεί στην εποχή των Ιχθύων, μέχρι την εποχή του
Υδροχόου. Εδώ αναφέρονται διεξοδικά τα χαρακτηριστικά κάθε εποχής, οι ενέργειες
που επηρεάζουν την εξέλιξη της συνείδησης της ανθρωπότητας και οι συμβολισμοί
των αντίστοιχων ζώων.
Ο Μύστης Ηρακλής
έχει υποστεί ακόμα μια μεταμόρφωση, είναι πλέον Υπηρετών Διδάσκαλος. Χαρακτηριστικά του η ανιδιοτελής υπηρεσία, η ομαδική εργασία και η αυτοθυσία. Υπηρετεί
δίχως ιδιοτέλεια και σκοπιμότητα. Ο Αυγείας, ενώ ο Ηρακλής έχει καθαρίσει τους σταύλους,
αρνείται να του δώσει αυτά που του υποσχέθηκε. Συμβολικά, η ανθρωπότητα πολύ
πιθανό να φανεί αχάριστη προς τον ευεργέτη της. Όμως ο ευεργέτης της ανθρωπότητας
ευεργετείται από το ίδιο του το έργο.
Ο δωδέκατος
άθλος – Τα κόκκινα βόδια του Γηριόνη
Ιχθείς
Τα
κόκκινα βόδια συμβολίζουν τις κατώτερες επιθυμίες και φρουρούνται από έναν βοσκό (το νου) και ένα σκύλο με 2 κεφάλια (η ψυχοσυναισθηματική φύση και η όψη-ύλη). Ο
ιδιοκτήτης τους είναι ο Γηριόνης το
τέρας με τα 3 κεφάλια, τα 3 σώματα και τα 6 χέρια, σύμβολο του ανθρώπινου όντος με νοητικό, συναισθηματικό και φυσικό σώμα
ενωμένα.
Ο Ηρακλής σκοτώνει
τον Γηριόνη, όπως και τον σκύλο με τα δυο κεφάλια. Δεν σκότωσε όμως το βοσκό,
το νου, ένα πολύ σημαντικό στοιχείο του μύθου καθώς όπως γράφει η Μπεϊλι : «δεν
μπορώ να συλλάβω τη στιγμή κατά την οποία ένα ανθρώπινο ον, σε ενσάρκωση, δεν
θα έχει ανάγκη να χρησιμοποιεί το νου σαν διερμηνέα και μεταβιβαστή της πνευματικής
ενέργειας».
Τα βόδια
(κατώτερες επιθυμίες) μεταφέρονται από τον Ηρακλή μέσα σε μια χρυσή κούπα (θυμόμαστε
εδώ το Ιερό Γκράαλ) στην Ιερή Πόλη και προσφέρονται ως θυσία στην Αθηνά, τη θεά
της Σοφίας.
Ο Ηρακλής είναι
πια Κοσμοσωτήρας. Δρα ως μεταβιβαστής φωτός και ως μετασχηματιστής. Έχει ξεπεράσει το
ανθρώπινο και τοποθετείται πια στο Θείο.
Θάνατος της προσωπικότητας.
Το τέλος του ζωδιακού κύκλου.
François Lemoyne - The Apotheosis of Hercules
