Θηλυκή δεκτικότητα

«Γνωρίζουμε πώς να δρούμε. Αυτός είναι ο θετικός, ο επιθετικός, ο αντρικός τρόπος.

Και υπάρχει μια άλλη προσέγγιση, πιο λεπτή, πιο απαλή, πιο θηλυκή: Το να είσαι αφημένος, παραδομένος και να επιτρέπεις στην ύπαρξη να ρέει μέσα από σένα. Αυτό είναι δράση χωρίς δράση. Με μια έννοια, αυτό είναι κάτι αρνητικό, επειδή δεν κάνεις τίποτα.

Καθισμένος σιωπηλά, χωρίς να κάνεις τίποτα, η άνοιξη έρχεται και το χορτάρι μεγαλώνει από μόνο του.

Αυτό είναι το μυστικό του πραγματικού διαλογισμού: Να κάθεσαι σιωπηλά, χωρίς να κάνεις τίποτα. Περιμένεις… περιμένεις υπομονετικά.

Περιμένεις, έχοντας βαθιά εμπιστοσύνη ότι η ύπαρξη σε φροντίζει, ότι όποτε είσαι έτοιμος και ώριμος, θα γεμίσεις με αγάπη, ότι η αγάπη θα σε πλημμυρίσει.

Η άνοιξη έρχεται… Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει εποχή για το κάθε τι. Δεν μπορείς να το έχεις πριν της ώρας του. Πρέπει προηγουμένως να φθάσεις σε μια συγκεκριμένη ωριμότητα.»

«Όταν ακούς, γίνεσαι πέρασμα, γίνεσαι δεκτικός, παθητικός, γίνεσαι μήτρα, γίνεσαι θηλυκός. Και για να φτάσει κανείς, πρέπει να γίνει θηλυκός.

Δεν μπορείς να φθάσεις στο Θεό σαν επιθετικός εισβολέας, σαν κατακτητής. Μπορείς να φθάσεις στο Θεό – ή καλύτερα ο Θεός μπορεί να φθάσει σε εσένα – μόνο όταν είσαι δεκτικός, μια θηλυκή δεκτικότητα. Όταν γίνεσαι γιν, δεκτικότητα, ανοίγει η πόρτα.»

Osho - Το βιβλίο της θηλυκότητας

(που αφορά άνδρες και γυναίκες)

 

Αναγνώριση

"Είναι παράξενο πόσο πολλοί άνθρωποι επιθυμούν αναγνώριση και επαίνους, ν’ αναγνωριστούν σαν μεγάλοι ποιητές ή φιλόσοφοι, κάτι που δυναμώνει το εγώ τους. Αυτό δίνει μεγάλη ικανοποίηση, αλλά έχει πολύ μικρή σημασία. Η αναγνώριση φουσκώνει τη ματαιοδοξία κάποιου κι ίσως και την τσέπη και μετά; Τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους, αλλά αυτό το ξεχώρισμα γεννάει τα δικά του προβλήματα που όλο και αυξάνουν. Παρόλο που η αναγνώριση δίνει ικανοποίηση δεν είναι αυτοσκοπός. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι στη λαχτάρα για αναγνώριση, για εκπλήρωση, για να πετύχουν. Και τότε η αποτυχία, που πάει παρέα με τη δυστυχία, είναι αναπόφευκτη. Η ουσία είναι να απελευθερωθεί κανείς και από την επιτυχία και από την αποτυχία. Από την πρώτη στιγμή να μη νοιάζεται για το αποτέλεσμα, να κάνει εκείνο που αγαπά κι η αγάπη δεν ξέρει από τιμωρία ή ανταμοιβή. Αυτό είναι πραγματικά κάτι πολύ απλό όταν υπάρχει αγάπη. Πόσο λίγη προσοχή δίνουμε στην παρατήρηση και στη μελέτη των πραγμάτων που μας αφορούν. Είμαστε τόσο εγωκεντρικοί, τόσο απασχολημένοι με τις ανησυχίες μας και με τα προσωπικά μας συμφέροντα, που δεν έχουμε καιρό να παρατηρήσουμε και να καταλάβουμε. Έτσι που είμαστε απασχολημένοι, ο νους μας γίνεται αμβλύς και κουρασμένος, καταπιεσμένος και γεμάτος θλίψη, κι απ’ αυτή τη θλίψη είναι που προσπαθούμε να ξεφύγουμε. Όσο θα δρα το εγώ, θα υπάρχει αναπόφευκτα η κούραση, η άμβλυνση και η καταπίεση. Οι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι σε μια τρελή κούρσα, στον πόνο μιας εγωκεντρικής θλίψης. Αυτή η θλίψη είναι αποτέλεσμα βαθιάς απερισκεψίας. Εκείνοι που ζουν με περίσκεψη και άγρυπνη προσοχή είναι ελεύθεροι από θλίψη. "

Κρισναμούρτι: Γράμματα σε Μια Νεαρή Φίλη

Ομαδική Συνειδητότητα. Διαχωρισμός ή ενότητα;

  Μια χαρά τα λέει ο θεός.

Δείτε το βίντεο και διαβάστε αυτό το απόσπασμα χωρίς προκατάληψη. Και μην μπείτε στη διαδικασία να σκεφτείτε αν ... είναι αληθινή ιστορία. Δείτε μόνο αν ομοιοδονείστε με αυτά τα μηνύματα, αν συντονίζεστε.

"Χρειάζεται πάντοτε να προσπαθείς να δημιουργήσεις ομαδική συνειδητότητα όπου πας και με οτιδήποτε κάνεις, αν θέλεις η ευρύτερη εμπειρία ζωής σου στον πλανήτη να είναι αρμονική.

Αν βρίσκεσαι σε μια ομάδα της οποίας η συνειδητότητα δεν αντανακλά τη δική σου και τη συγκεκριμένη στιγμή είσαι ανήμπορος ν’ αλλάξεις αποτελεσματικά τη συνειδητότητα της ομάδας, τότε είναι συνετό να εγκαταλείψεις αυτή την ομάδα, διαφορετικά η ομάδα μπορεί να οδηγεί εσένα. Θα πηγαίνει εκεί που θέλει να πάει, ανεξάρτητα από το πού θέλεις εσύ να πας.

Αν δεν μπορείς να βρεις μια ομάδα της οποίας η συνειδητότητα να ταιριάζει με τη δική σου, τότε γίνε εσύ η πηγή μιας ομάδας. Θα έλξεις άλλους, με παρόμοια συνειδητότητα, κοντά σου.

Τα άτομα και οι μικρές ομάδες είναι απαραίτητο να επηρεάζουν μεγαλύτερες ομάδες — και, τελικά, τη μεγαλύτερη ομάδα απ’ όλες, που είναι ολόκληρη η ανθρωπότητα — για να υπάρξει μόνιμη και σημαντική αλλαγή στον πλανήτη σας.

Ο κόσμος σας, και η κατάσταση του, είναι αντανάκλαση μιας συλλογικής, συνδυασμένης συνειδητότητας όλων όσοι ζουν πάνω στη Γη.

Όπως μπορείς εύκολα να διαπιστώσεις κοιτώντας γύρω σου, χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά. Εκτός βέβαια κι αν είσαι ευχαριστημένος με τον κόσμο σου, όπως είναι.

Το εκπληκτικό είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι. Γι’ αυτό ο κόσμος δεν αλλάζει.

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ικανοποιημένοι μ’ έναν κόσμο όπου σημασία έχουν οι διαφορές κι όχι οι ομοιότητες και όπου οι διαφωνίες λύνονται με συγκρούσεις και πόλεμο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ικανοποιημένοι μ’ έναν κόσμο στον οποίο επιβιώνει ο ισχυρότερος, όπου το δίκαιο ανήκει στο δυνατό, όπου απαιτείται ο ανταγωνισμός και η νίκη θεωρείται ύψιστο καλό.

Αν ένα τέτοιο σύστημα τυχαίνει επίσης να παράγει “αποτυχημένους”, ε, τι να κάνουμε; Αρκεί να μην ανήκεις εσύ σ’ αυτούς.

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ικανοποιημένοι, έστω κι αν ένα τέτοιο μοντέλο παράγει ανθρώπους που συχνά σκοτώνονται όταν κριθούν “λάθος”, λιμοκτονούν και καταντούν άστεγοι όταν είναι “αποτυχημένοι”, καταπιέζονται και γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης όταν δεν είναι “δυνατοί”.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ορίζουν ως “λάθος” οτιδήποτε διαφέρει από τους ίδιους και τα πιστεύω τους. Οι θρησκευτικές διαφορές, ιδιαίτερα, δε γίνονται ανεκτές, αλλά ούτε και πολλές κοινωνικές, οικονομικές ή πολιτιστικές διαφορές.

Η ανώτερη τάξη εκμεταλλεύεται την κατώτερη και συγχαίρει τον εαυτό της, διακηρύσσοντας πόσο καλύτερα ζουν τώρα τα θύματα της απ’ ό,τι πριν την εκμετάλλευση τους. Με αυτήν τη θεώρηση, εκείνοι που ανήκουν στην ανώτερη τάξη μπορούν ν’ αγνοούν το ζήτημα του πώς θα έπρεπε ν’ αντιμετωπίζονται όλοι οι άνθρωποι, αν ήθελαν να είναι πραγματικά δίκαιοι, αντί να κάνουν απλώς μια φριχτή κατάσταση λίγο καλύτερη και ταυτόχρονα να ωφελούνται απροκάλυπτα από τη διαδικασία.

Οι περισσότεροι άνθρωποι γελούν όταν κάποιος προτείνει οποιοδήποτε είδος συστήματος εκτός από το ήδη υπάρχον, λέγοντας ότι συμπεριφορές όπως ο ανταγωνισμός, ο φόνος του αντιπάλου, και η άποψη ότι “ο νικητής παίρνει τα λάφυρα” είναι αυτά που κάνουν τον πολιτισμό τους μεγάλο! Οι περισσότεροι μάλιστα πιστεύουν πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος ύπαρξης, ότι είναι στη φύση τον ανθρώπου να συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο και πως οποιοσδήποτε άλλος τρόπος δράσης θα σκότωνε το εσωτερικό πνεύμα που ωθεί τον άνθρωπο στην επιτυχία. (Κανείς δε ρωτάει, “να πετύχει τι;”).

Είναι ίσως δύσκολο να το καταλάβουν αυτό τα όντα εκείνα που είναι πραγματικά φωτισμένα, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη σας πιστεύουν σ’ αυτήν τη φιλοσοφία κι αυτός είναι ο λόγος που δε νοιάζονται για τις μάζες που υποφέρουν, για την καταπίεση των μειονοτήτων, για την οργή της κατώτερης τάξης ή για τις ανάγκες επιβίωσης οποιουδήποτε άλλου, πέρα από τους ίδιους και τα μέλη της οικογένειας τους.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δε βλέπουν ότι καταστρέφουν τη Γη, τον ίδιο τον πλανήτη που τους δίνει τη ζωή, επειδή με τις πράξεις τους επιδιώκουν μόνο να βελτιώσουν την ποιότητα της δικής τους ζωής. Είναι εκπληκτικό το πόσο κοντόφθαλμοι είναι, ώστε να μην παρατηρούν ότι τα βραχυπρόθεσμα κέρδη μπορούν να προκαλέσουν μακροπρόθεσμες απώλειες και ότι συχνά τις προκαλούν και θα συνεχίσουν να τις προκαλούν.

Οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ότι απειλούνται από την ομαδική συνειδητότητα, από ιδέες όπως είναι το συλλογικό καλό, η συμπαντική θεώρηση, ή ένας Θεός που υπάρχει σε ενότητα με ολόκληρη τη δημιουργία, αντί να είναι χωρισμένος από αυτήν.

Αυτός ο φόβος για οτιδήποτε οδηγεί στην ενοποίηση, αυτή η εξύμνηση όλων εκείνων που μας χωρίζουν, προκαλούν διαίρεση, δυσαρμονία, διχόνοια. Κι όμως, δε φαίνεται να έχετε καν την ικανότητα, έστω και να μάθετε από την ίδια σας την εμπειρία κι έτσι συνεχίζετε τις ίδιες συμπεριφορές, με τα ίδια αποτελέσματα.

Η ανικανότητα να κατανοήσετε ότι τα βάσανα του άλλου είναι και δικά σας, επιτρέπει σ’ αυτά τα βάσανα να διαιωνίζονται.

Ο διαχωρισμός γεννάει αδιαφορία, ψεύτικη ανωτερότητα. Η ενότητα γεννάει συμπόνια, γνήσια ισότητα.

Αυτά που συμβαίνουν στον πλανήτη σας — που συμβαίνουν τακτικά εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια — είναι, όπως είπα, αντανάκλαση της συλλογικής συνειδητότητας της “ομάδας σας”, ολόκληρης της ομάδας πάνω στον πλανήτη σας.

Αυτό το επίπεδο συνειδητότητας θα μπορούσε στην καλύτερη περίπτωση να περιγραφεί ως πρωτόγονο."

Απόσπασμα από το βιβλίο “Συζήτηση με το Θεό”  Βιβλίο 2

Aναδημοσίευση απο το blog 

Eναλλακτική Δράση