Μύηση και Θάνατος (Α' μέρος - ΙΑΟ κύκλοι)

Το παρακάτω άρθρο είναι του Tommy Westlund. 

Τι πραγματικά είναι ή αντιπροσωπεύει μια μύηση; Κατά καιρούς έχω συναντήσει όρους όπως «αναγέννηση» και «μια νέα αρχή» σε αμέτρητες παραλλαγές. Αν και εξακολουθώ να τους θεωρώ έγκυρους ορισμούς, πρόσφατα κάποιες άλλες πτυχές έχουν αποδειχθεί να έχουν μεγαλύτερη σπουδαιότητα. Προ πάντων, είναι η πτυχή όπου η μύηση αντιπροσωπεύει έναν έντονο θάνατο, ο οποίος είναι ταυτόχρονα δραματικός και σωματικός – το αλχημικό στάδιο της μελάνωσης (nigredo) – ο οποίος είναι με τη σειρά του προϋπόθεση για να καταστεί η επικείμενη διαδικασία της αναγέννησης δυνατή.  Όπως το πουλί Φοίνικας, έτσι κι εμείς πρέπει να σπάσουμε και να αποτεφρώσουμε τα στοιχεία μας σε στάχτες, για να είμαστε σε θέση να ανέλθουμε ως adepts στο μαγικό μονοπάτι. Με αλχημικούς όρους πρέπει να βρούμε το πρωτογενές υλικό μας (prima materia) και να ακολουθήσουμε τις φαινομενικά εύκολες αρχές του V.I.T.R.I.O.L και της διάλυσης και πήξης (solve et coagula).

Το να πεθάνει όμως κανείς δεν είναι μια εύκολη διαδικασία για τους περισσότερους ανθρώπους, καθώς έρχεται σε αντίθεση με ολόκληρη την αίσθηση της ύπαρξής μας. Έχω την ελπίδα ότι αυτό το άρθρο θα βοηθήσει εκείνους που δεν έχουν περάσει ακόμα από αυτήν τη διαδικασία θανάτου, αλλά είναι στο δρόμο να το κάνουν.

Θεωρώ ότι υπάρχει ένα μεγάλο κενό στις περιγραφές αυτού του θανάτου και επιπλέον στο τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο θάνατος και πως βιώνεται από τον υποψήφιο, ειδικά στην αποκρυφιστική λογοτεχνία του περασμένου αιώνα. Η έμφαση των περιγραφών δίδεται στο «Φως» και σε αυτό που έρχεται τόσο πριν όσο και μετά, αλλά αυτή η μονόπλευρη εστίαση και η παραμέληση της διαδικασίας του θανάτου απλώς τείνει να τις κάνει περισσότερο ασυνείδητες και επομένως πιο τρομακτικές. Αρκετά συχνά έρχονται στην επιφάνεια ως μια ασυνείδητη, ενστικτώδη απέχθεια για την παράδοση, το σύστημα ή το Τάγμα μέσα στο οποίο κάποιος εργάζεται. Επομένως συχνά ο υποψήφιος επιλέγει να τερματίσει τη διαδικασία και την εργασία. Ελπίζω και εύχομαι ότι οι επόμενες προτάσεις θα ενισχύσουν και θα εμπνεύσουν με το να δείξουν ότι η σκοτεινή νύχτα είναι ίσως το σημαντικότερο σημάδι ότι η διαδικασία λειτουργεί πραγματικά, όταν κανείς πιστεύει ότι αυτό δεν συμβαίνει καθόλου. 

Αλχημική απεικόνιση του στάδιου Nigredo

Οι κυκλικές ΙΑΟ αρχές

Καθώς κάθε λειτουργική διαδικασία μύησης περιλαμβάνει διαφορετικές φάσεις, τις οποίες έχω ονομάσει σε άλλα άρθρα αρχές ΙΑΟ, και οι οποίες από μόνες τους περιλαμβάνουν το «θάνατο» και την «αναγέννηση», ίσως φανεί παράξενη η τόσο μεγάλη έμφαση στην έννοια του θανάτου. Ωστόσο, η άποψή μου είναι ότι αυτός ο θάνατος είναι η κύρια πτυχή που η διαδικασία της μύησης επιδιώκει να επιτύχει και με διαφορετικούς τρόπους να προετοιμάσει τον υποψήφιο. Ο θάνατος που βιώνεται είναι το τελικό προϊόν και η είσοδος στο επόμενο στάδιο μιας σειράς μικρότερων εμπειριών θανάτου και αναγέννησης, τους αποκαλούμενους ΙΑΟ κύκλους. 

Συχνά, μπορεί κανείς να δει αυτές τις διαδικασίες σε μια φάση διαιρεμένη σε τρεις, οι οποίες ονομάζονται ΙΑΟ αρχές. Όταν κάτι αρχίζει, ο υποψήφιος γεμίζει με δέσμευση, δύναμη, ενδιαφέρον και σφοδρή επιθυμία. Τείνει να προβάλει μόνο τις θετικές πτυχές του έργου, της παράδοσης ή του Τάγματος. Αυτή η φάση συμβολίζεται από τη θεά Ίσιδα, την πανίσχυρη μητέρα και η βιωσιμότητα κυριολεκτικά κοχλάζει και εκρήγνυται γύρω από το θέμα. Η ομοιότητα με την κατάσταση του έρωτα είναι μεγάλη. 

Ίσιδα

Αργά ή γρήγορα αυτή η φάση περνά στο ολικό αντίστοιχο της. Όλα όσα νωρίτερα ήταν γεμάτα νόημα, διεγερτικά και επιβραβευτικά, τώρα βιώνονται ως βαρετά, χωρίς νόημα και πληκτικά. Η θετική προβολή αντικαθίσταται με μια αρνητική προβολή, η οποία μπορεί να κατευθυνθεί και προς την παράδοση και προς το Τάγμα συνολικά, και/η προς τον Ιεροφάντη ή άλλες αρχές εντός του ναού. 

Αυτή η φάση συμβολίζεται από τον θεό καταστροφέα Άποφι και μερικές φορές ονομάζεται η Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής. Είναι, εντούτοις, σημαντικό να θυμόμαστε ή να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι αυτό είναι ένα μέρος της διαδικασίας της μύησης. (Σημειώστε ωστόσο ότι υπάρχει μια μεγάλη διαφορά μεταξύ αυτών των φάσεων του Άποφι, οι οποίες συνεχώς έρχονται και φεύγουν σε κύκλους, από την «Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής». Η έννοια αυτή θα περιγραφεί με περισσότερες λεπτομέρειες στη συνέχεια.)

Κατά τη διάρκεια της φάσης του Άποφι είναι συνηθισμένη η εμπειρία εντάσεων σε ένα ή περισσότερα από τα φυσικά, πνευματικά, συναισθηματικά και πνευματικά επίπεδα. Η εσωτερική «ροή» μπορεί να θεωρηθεί ως περιορισμένη ή συγκρατημένη. 

Οι διαλογισμοί και τα τελετουργικά δεν δίνουν πλέον τα αποτελέσματα που έδιναν και ακόμα κι αν βιώνονται ευχάριστα αποτελέσματα, είναι αρκετά δύσκολο να παραμείνει κανείς στην εμπειρία ή να παρακινήσει τον εαυτό του να συνεχίσει με την προσωπική εργασία. Μια γενική ανάγκη για ύπνο ίσως βιωθεί, πάλι εντός ενός ή περισσοτέρων επιπέδων. Ακόμα κι αν κάποιος θεωρεί ότι «γνωρίζει» τι πρέπει να κάνει για να είναι ικανός να αλλάξει την κατάσταση, δεν μπορεί να βρει την δύναμη να ξεκινήσει ή να συνεχίσει την προσωπική εργασία. 

Άποφις, ο καταστροφέας θεός- φίδι

Είναι πρωτίστως με την αντιμετώπιση και τακτοποίηση με τον εαυτό του, με τις ασυνείδητες, υποσυνείδητες και συνειδητές προβολές και συλλήψεις που η είσοδος στην τρίτη φάση μπορεί να συμβεί. Αυτή συμβολίζεται  με τον νεκρό και αναστημένο θεό Όσιρι. Η είσοδος μπορεί επίσης να βιωθεί ως, και σε σύγκριση με, μια διαδικασία θανάτου και αναγέννησης, ανακούφισης και αποδοχής της παράδοξης ζωής. Έτσι, όταν κάποιος είναι ικανός να δημιουργήσει μια προσωπική σύνθεση, ελευθερώνεται τουλάχιστον από κάποιες παρερμηνείες και αυταπάτες και έχει τη δυνατότητα να δει τις διαδικασίες, τους ανθρώπους και τα αρχέτυπα σε ένα διαφορετικό φως και πλαίσιο. Βιώνεται μια νέα και αλλαγμένη στάση απέναντι στα προηγούμενα προβλήματα. Μέσα στο φως από τον Όσιρι αυτά ίσως ακόμα και να μη θεωρούνται ως προβλήματα πλέον. Ένα είδος υπερβατικότητας έχει εμφανιστεί, η οποία τον φέρνει επίσης ένα βήμα πάνω (ή κάτω) στη σπείρα και συνδέει την φάση με την ακόλουθη φάση της Ίσιδας. Ένα zen koan το απεικονίζει αυτό ως εξής: Αρχικά ο Adept βλέπει ένα δέντρο (φάση της Ίσιδας), έπειτα δεν βλέπει πια το δέντρο, καθώς η γνώση σχετικά με την πραγματικότητα των ψευδαισθήσεων έχει ενσωματωθεί μέσα στη συνείδηση (φάση του Άποφι) και τελικά ξαναβλέπει το δέντρο, όταν μια βαθύτερη κατανόηση της πραγματικότητας και των προσωπικών ψευδαισθήσεων έχει επιτευχθεί (φάση του Οσίριδος). Οι λέξεις-κλειδιά για να είναι σε θέση να περάσει κανείς μέσα από αυτές τις φάσεις αλλά και το αποκρυφιστικό μονοπάτι γενικά, είναι χωρίς αμφιβολία η υπομονή και η αντοχή. Προσωπικά, έχω διαπιστώσει ότι μπορεί να είναι πιο εύκολο να μετατοπιστεί και να επικεντρωθεί η ματιά προς ένα άλλο σύστημα ή παράδοση, έτσι ώστε να «ξεχαστούν» προσωρινά τα πράγματα που νόμιζα ότι ήξερα σχετικά με το παρόν σύστημα. Όταν περιγράφονται παρόμοιες έννοιες από ένα άλλο σύστημα συμβόλων, μπορεί να πέσει νέο φως πάνω στην προσωπική κατάσταση και η φάση του Οσίριδος μπορεί να ξεκινήσει και να βιωθεί. 

Όσιρις

Αυτή η απλή ΙΑΟ διαίρεση με 3 φάσεις μπορεί φυσικά να εφαρμοσθεί σε εντελώς διαφορετικές πτυχές από εκείνες που σχετίζονται με τον αποκρυφισμό. Αυτό που συχνά είναι το διακριτικό γνώρισμα είναι όμως ότι είναι παρούσες και ζωντανές διαδικασίες σε κύκλους. Επομένως δεν σταματούν όταν κάποιος φτάσει στη φάση του Οσίριδος για πρώτη φορά. 

Μέσα στο απόκρυφο μονοπάτι αυτοί οι κύκλοι κορυφώνονται στη συνάντηση με τον Φύλακα του Κατωφλιού. Ο φύλακας μπορεί να ειπωθεί ότι συνοψίζει όλο το φόβο, την ανησυχία και τις κατασταλμένες διαδικασίες που δεν έχουν γίνει αποδεκτές ή δεν έχουν αντιμετωπιστεί και αποτελούν το εμπόδιο μεταξύ του ανθρώπου και του Άγιου Φύλακα Άγγελου. Είναι εδώ που η μεγάλη ή πραγματική εμπειρία του θανάτου εμφανίζεται, αυτό το οποίο οι Αιγύπτιοι ονόμασαν «θάνατος μέσα στη ζωή». Διακρίνεται από τις προηγούμενες φάσεις θανάτου τόσο στη δύναμη όσο και στη σημασία. Θα επιστρέψω σε αυτό το θέμα με περισσότερες λεπτομέρειες παρακάτω. 

Πολλές ζωές κατά τη διάρκεια ενός αριθμού ετών

Είναι δυνατόν να επισημανθεί τι επιδιώκει να πραγματοποιήσει μια μύηση; Μια απάντηση είναι ότι η μύηση επιδιώκει να συμπιέσει τις εμπειρίες μιας ζωής μέσα σε μια χρονική περίοδο σύντομη όσο ίσως μια δεκαετία και κατ’ επέκταση έναν αριθμό ενσαρκώσεων σε μια ζωή. Από την πρωταρχική πλευρά είναι εδώ έτσι, που ο υποψήφιος βιώνει εμπειρίες, υποκειμενικές και αντικειμενικές, οι οποίες οδηγούν πέρα από μια απλή τυχαία γνώση και κατανόηση (κάποιος μπορεί να διαβάσει πληροφορίες και να τις καταλάβει με έναν λογικό τρόπο, αλλά είναι τότε που για πρώτη φορά αυτές βιώνονται και αποκτούν πλήρη έκφραση που η γνώση μετασχηματίζεται σε μια κατανόηση σοφίας) σε μια σημαντική βαθύτερη κατανόηση, το οποίο σημαίνει αυτόματα έναν σημαντικό μετασχηματισμό για το εν λόγω πρόσωπο. 

Με αυτή την όψη της διαδικασίας είναι τόσο παιδικό να πιστέψει κανείς ότι η διαδρομή είναι αυτοσυντηρούμενη, όσο και το ότι είναι ένα εύκολο και διασκεδαστικό ταξίδι. Περιλαμβάνει, και πρέπει να περιλαμβάνει, τόσο εμπνευσμένες εμπειρίες και άνετες «φωτισμένες» στιγμές, όσο επίσης πόνο και θλίψη. Έπειτα, είναι πρωτίστως από αυτές τις τελευταίες φάσεις που αναπτυσσόμαστε ως άτομα και σταδιακά είμαστε σε θέση να υψωθούμε ως adepts, με τη δύναμη και την πίστη στους εαυτούς μας από τα προηγούμενα στάδια. 

Το να εγκαταλείψει κανείς δεν είναι το ίδιο με το να παραδοθεί. Άσχετα ποια παράδοση και συμβολικό σύστημα βρίσκεται κάτω από την ατομική μυητική διαδικασία, όλα τα στρώματα της συνείδησης του υποψηφίου βομβαρδίζονται κατά τη διάρκεια του ίδιου χρόνου. Αυτό εμφανίζεται με τον συμβολισμό που η παράδοση ή η κοινωνία χρησιμοποιεί, με σκοπό να βοηθήσει και να εξαναγκάσει τις εμπειρίες και τις αλλαγές που χρειάζεται να βιωθούν και να πραγματοποιηθούν. Ο συμβολισμός λοιπόν εξυπηρετεί πρωτίστως το σκοπό της έκκλησης στο λογικό και το διαισθητικό νου και δρα ως δόλωμα για την παρούσα και την προσεχή εργασία, δευτερευόντως δρα σε μια πιο μακροχρόνια προοπτική, η οποία ενεργεί ως έδαφος από ένα ασυνείδητο επίπεδο, από το οποίο κανείς είναι σε θέση να σηκωθεί όταν η φάση του θανάτου έχει εμφανιστεί. Αυτή η διαδικασία μπορεί να συγκριθεί με εκείνη που κάποιες φορές αντιπροσωπεύει το πέρασμα της αβύσσου (το αδιάβατο πέρασμα από το Chesed στο Binah στο Δέντρο της Ζωής, μέσω του πέπλου της Ίσιδας).

Η δοκιμασία που πρέπει να επιτευχθεί είναι να παραιτηθεί κανείς από όλη την γνώση που έχει μάθει μέχρι στιγμής κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, προς όφελος μια βαθύτερης κατανόησης. Με άλλα λόγια, μπορεί να περιγραφεί ως κατανόηση ότι αυτά που έχει ως τότε βιώσει και δει σαν χάρτη του εαυτού του και της πραγματικότητας (ή ίσως ακόμα και της ερμηνείας ως πραγματικότητα) στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι ένας χάρτης του χάρτη της πραγματικότητας. Για να είναι σε θέση να συνεχίσει την πρόοδο πρέπει να συνειδητοποιήσει τη μορφή ή το λαβύρινθο που έχει χρησιμοποιήσει για να φτάσει εκεί και να την εγκαταλείψει. Όσο περισσότερα έχει σημάνει αυτή η μορφή, τόσο σκληρότερο συνεπώς είναι να την εγκαταλείψει. 

Η μεγάλη πρόκληση εδώ λοιπόν είναι να παραιτηθεί από αυτό που πίστεψε ως αληθινό για κάτι βαθύτερο ή πιο αληθινό μέσα του, χωρίς να εγκαταλείψει τη διαδικασία. Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν χάσει την πίστη στο μονοπάτι τους κατά τη διάρκεια αυτών των σταδίων και κατά συνέπεια βίωσαν όλα όσα πέρασαν και ένιωσαν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ως αυταπάτη δίχως νόημα. Η συνέχεια της εργασίας μπορεί επομένως να βιωθεί ακόμα περισσότερο ως αυτοεξαπάτηση και η λογική λύση είναι να εγκαταλειφτεί η διαδικασία και να μετατοπιστεί η εστίαση και η συγκέντρωση προς εντελώς διαφορετικές περιοχές της ζωής. Είναι εδώ μέγιστης σπουδαιότητας, κάπου βαθιά μέσα στον εαυτό να προσπαθήσει να θυμηθεί τη σοφία και το συμβολισμό στα οποία έχει συμμετάσχει και να καταλάβει πως αυτά μπορούν να εφαρμοστούν στην προσωπική διαδικασία, η οποία ανεξάρτητα από αυτό που κάποιος σκέφτεται ή πιστεύει, κάθε άλλο παρά έχει σταματήσει. 

Αλχημιστής στο στάδιο του Nigredo, διαλογιζόμενος.

Είτε στον Αθάνορα είτε στο φέρετρο, πρόκειται για τον ίδιο συμβολισμό, ο υποψήφιος "πεθαίνει" για να αναγεννηθεί.

(Συνεχίζεται)

Jean Delville - Η λήθη των παθών

Jean Delville - L'oubli des passions

Το κάλεσμα του εσώτατου πυρήνα

«Καταλαβαίνω ότι όλα όσα είδες και άκουσες μόλις τώρα μόνο ταραχή σου έφεραν. Ωστόσο θα ήταν εξαιρετικά σημαντικό για σένα αν μάθαινες από αυτό το πρώτο μάθημα. Και αυτό είναι το να αναζητάς πνευματική διαφώτιση όχι από άλλους αλλά μέσα στον εαυτό σου.  Μονάχα οι διδασκαλίες που προέρχονται από το δικό μας πνεύμα έρχονται την κατάλληλη στιγμή, τη στιγμή που είμαστε έτοιμοι γι αυτές. Πρέπει να κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά σου στις αποκαλύψεις των άλλων. Το μονοπάτι για την αιώνια ζωή είναι στενό όπως η κόψη του ξυραφιού. Δεν μπορείς να βοηθήσεις τους άλλους όταν τους βλέπεις να σκοντάφτουν, ούτε να περιμένεις βοήθεια από εκείνους. Εκείνος που παρακολουθεί τους άλλους θα χάσει την ισορροπία του και θα βυθιστεί μέσα στην άβυσσο. Εδώ δεν προχωράμε μαζί όπως στον έξω κόσμο. Ένας οδηγός είναι απαραίτητος, όμως αυτός θα πρέπει να έρθει σε σένα από τον πνευματικό κόσμο. Μόνο για κοσμικά θέματα μπορεί ένας άνθρωπος αυτού του κόσμου να είναι οδηγός σου και πρέπει να τον κρίνεις από τις πράξεις του. Όλα όσα δεν προέρχονται από το πνεύμα είναι άψυχος πηλός και αρνούμαστε να προσευχηθούμε σε οποιονδήποτε άλλο Θεό εκτός από αυτόν που αποκαλύπτει τον Εαυτό του σε μας μέσα στις δικές μας ψυχές.»

Frantisek Kupka - The Way of Silence

«Θυμάσαι τι σου είπα πριν; Μην σε απασχολεί τι συμβαίνει στους άλλους. Για κάποιους υπάρχει ένας απέραντος κόσμος έξω. Για κάποιους άλλους ο κόσμος δεν είναι μεγαλύτερος από ένα καρυδότσουφλο. Αν επιθυμείς με σοβαρότητα η μοίρα σου να επιταχυνθεί σε καλπασμό, τότε – σε προειδοποιώ γι αυτό αν και στο συστήνω γιατί αυτό είναι το μόνο πράγμα που ένα άτομο πρέπει να κάνει και συγχρόνως η πιο μεγάλη θυσία που μπορεί να κάνει -  πρέπει να καλέσεις τον εσώτατο πυρήνα της ύπαρξής σου, τον πυρήνα δίχως τον οποίο θα ήσουν ένα άψυχο πτώμα (ή ούτε καν αυτό) και να τον διατάξεις να σε οδηγήσει με τη πιο σύντομη πορεία, στο πιο μεγάλο σκοπό, τον μόνο που αξίζει να αγωνίζεται κανείς, ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιείς αυτή τη στιγμή. Πρέπει να τον διατάξεις να είναι ανηλεής στην καθοδήγησή σου χωρίς ανάπαυση, πέρα από αρρώστια, ταλαιπωρία, θάνατο και ύπνο, πέρα από τιμές, πλούτη και χαρά, πάντα προς τα εμπρός, μέσω όλων, όπως ένα άλογο που έχει δραπετεύσει και σέρνει μια άμαξα πάνω από το αλέτρι και τις πέτρες, στα λουλούδια και στα δάση. Αυτό εννοώ όταν λέω «Καλώ τον Θεό». Πρέπει να είναι σαν ένας όρκος προς ένα αυτί που ακούει.

«Όμως, Δάσκαλε, κι αν η μοίρα μου έρθει πάνω μου έτσι και λυγίσω και… και θελήσω να κάνω πίσω;»

«Στο πνευματικό μονοπάτι οι μόνοι που μπορούν να γυρίσουν πίσω – όχι, ούτε καν να γυρίσουν πίσω, να σταματήσουν και να κοιτάξουν πίσω και να γίνουν στήλη άλατος – είναι εκείνοι που δεν έχουν κάνει όρκο. Ο πνευματικός όρκος είναι σαν μια διαταγή και σε αυτό τουλάχιστον, ο Θεός είναι ο υπηρέτης ο οποίος έχει χρεωθεί να εκτελέσει αυτή τη διαταγή. Μην σοκάρεσαι, Mejuffrouw, αυτό δεν είναι βλασφημία. Ακριβώς το αντίθετο.»

Gustav Meyrink - The Green Face

Η εγκυμοσύνη της ψυχής

Έβαλε το χέρι στην τσέπη του, έβγαλε ένα βιβλίο και άρχισε για ώρα πολλή να το ξεφυλλίζει.

Είχε μετάλλινο δέσιμο και μια γκραβούρα πάνω σε σχήμα ροζέτας σφραγιδόλιθου που ήταν ολόχρωμη και γεμάτη μικρές πέτρες.  Επιτέλους βρήκε τη φράση που γύρευε και μου την έδειξε.

Το κεφάλαιο λεγόταν «Ιμπούρ. Η εγκυμοσύνη της ψυχής».

(…)

Ο Χίλελ συνέχισε ήρεμα:

-  Εκείνος που ξύπνησε δεν μπορεί πια να πεθάνει. Ύπνος και θάνατος είναι ένα και το αυτό.

«Δεν μπορεί πια να πεθάνει;» Ένας υπόκωφος πόνος με τάραξε βαθιά.

-   Δυο μονοπάτια τρέχουν παράλληλα. Ο δρόμος της ζωής και ο δρόμος του θανάτου. Πήρες το βιβλίο Ιμπούρ και το διάβασες. Η ψυχή σου γονιμοποιήθηκε από το πνεύμα της ζωής.

-   Χίλελ, Χίλελ, φώναξα άγρια. Άσε με να βαδίσω το δρόμο που βαδίζουν όλοι οι άνθρωποι. Το δρόμο του θανάτου.

Το πρόσωπο του Σεμάγια Χίλελ με κοίταξε με παγερή σοβαρότητα.

-  Οι άνθρωποι, είπε σοβαρά, δε βαδίζουν κανένα δρόμο. Ούτε της ζωής ούτε του θανάτου. Παρασέρνονται εδώ κι εκεί σαν άχυρα στην καταιγίδα. Στο Ταλμούδ αναφέρεται: Προτού δημιουργήσει ο Θεός τον κόσμο, έβαλε μπροστά στα πλάσματα ένα καθρέφτη. Εκεί μέσα είδαν τους πνευματικούς πόνους και τις χαρές που τους ακολουθούν. Μερικοί προτίμησαν τον πόνο, άλλοι όμως τον αρνήθηκαν και ο Θεός τους έσβησε από το βιβλίο των ζωντανών. Εσύ όμως προχωράς σε ένα δρόμο που τον διάλεξες με τη θέλησή σου, και ας μην το ξέρεις πια ούτε εσύ ο ίδιος. Μόνος σου, υποσυνείδητα, το αποφάσισες. Μη στεναχωριέσαι λοιπόν! Σιγά σιγά, καθώς έρχεται η γνώση, θα έρχεται και η ανάμνηση. Γνώση και ανάμνηση είναι το ίδιο. 
(...)

   H φιλική φωνή του Χίλελ ξανάρθε να με βοηθήσει.

-   Μείνε στο δρόμο σου, είπε. Μη διστάζεις. Τα κλειδιά για την τέχνη της λησμονιάς τα ‘χουν τα αδέρφια μας που βαδίζουν το δρόμο του θανάτου. Εσύ όμως εγκυμονείς το πνεύμα της ζωής.

    Το βιβλίο Ιμπούρ παρουσιάστηκε μπρος μου με δυο φλεγόμενα γράμματα. Το ένα που συμβόλιζε την ορειχάλκινη γυναίκα με τον πανίσχυρο σφυγμό ίδιο με δυνατό σεισμό, και το άλλο, κάπου απίστευτα μακριά, με τον Ερμαφρόδιτο πάνω στο φιλντισένιο θρόνο του με την κορόνα απο κόκκινο ξύλο στο κεφάλι. 

    Μετά, το χέρι του Σεμάγια Χίλελ σαν οπτασία πέρασε για τρίτη φορά πάνω απο τα μάτια μου και αποκοιμήθηκα.

Gustav Meyrink – Γκόλεμ

Gustav Meyrink

 Περισσότερο γνωστός  ως συγγραφέας «υπερφυσικής λογοτεχνίας», ο Gustav Meyrink υπήρξε από τη νεότητά του μελετητής της Θεοσοφίας, της Καββάλα, του Ανατολικού Μυστικισμού και της πρακτικής της γιόγκα. Μυημένος επίσης στο Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής και μελετητής του αποκρυφισμού, ο εκπληκτικός αυτός συγγραφέας αποτύπωσε στις νουβέλες του με θαυμάσιο τρόπο όσα μελετούσε.

Η νουβέλα του "Γκόλεμ" αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα. Έχει γραφτεί ότι ο Meyrink σε αυτό το έργο του, όπου αναφέρεται ιδιαίτερα στις έννοιες των ταρώ, προσωποποιεί τις έννοιες των Μεγάλων Αρκανών στους ήρωές του σε συνδυασμό με τις αρχές της Καββάλα. Πολύ ενδιαφέρον, δεν νομίζετε;

Τα παραπάνω αποσπάσματα θα ήθελα να τα αφιερώσω σε όλους όσους αναγνώρισαν μέσα σε αυτά, κάτι από τον εαυτό τους.

Σχέδια εμβρύων απο τον Leonardo Da Vinci