Περί έλξης πλανητών και ανθρώπων - Σοφία Άντζακα

«Της ήρθε στο νου ο ήλιος, οι πλανήτες, οι άλλοι ήλιοι. Ο ήλιος του δικού μας συστήματος δεν έχει σχέση ισότητας με τους πλανήτες του. Αν οι πλανήτες νιώθουν ακατανίκητη έλξη προς αυτόν, είναι επειδή δεν έχουν φως και το παίρνουν απ’αυτόν. Ο ίδιος δεν έχει ανάγκη από την έλξη τους. Αν υποτεθεί ότι εξαφανίζονται οι πλανήτες, εκείνος θα συνεχίσει να είναι πηγή φωτός. Αλλά αν υποτεθεί ότι έρχεται σε επαφή με κάποιον άλλο ήλιο, ίσης ισχύος, τότε θα μπορούσε να βιώσει μια σχέση ισορροπίας και αμοιβαιότητας. Κανένας από τους δυο ήλιους δεν θα χρειαζόταν τον άλλο για να φωτιστεί. Η ένωσή τους θα κατέληγε σε μιαν αύξηση της φωτεινής τους σφαίρας, ποιος ξέρει για ποιόν απώτερο σκοπό.

Η Θ. συνέχισε τους συλλογισμούς της και διέκρινε τριών ειδών έλξεις. Πρώτα, την έλξη ανάμεσα σε δυο αδρανή, παθητικά, σκοτεινά σώματα, όπως π.χ. ανάμεσα σε δυο πλανήτες. Η έλξη τους είναι έλξη ομοιογένειας και η ένωσή τους ένωση δυο αδρανών μονάδων. Έπειτα έρχεται η ετερογενής έλξη ανάμεσα σε δυο ανόμοια σώματα, όπως π.χ η έλξη των αδρανών και σκοτεινών πλανητών προς το φωτεινό σώμα του ήλιου. Και μια τρίτη σχέση ομοιογένειας, ανάμεσα σε δυο φωτεινά σώματα. Το κάθε είδος ένωσης εξυπηρετεί διαφορετικές σκοπιμότητες.

Το πρώτο είναι μάλλον μια άγονη έλξη, αφού πολλαπλασιάζει και αυξάνει το σκότος και την αδράνεια. Τα άτομα αυτά δεν ελκύονται από το φως, δεν ωθούνται από τον πόθο να φωτίσουν το σκοτάδι τους, δεν έχουν μέσα τους τίποτα από τον έρωτα του Ίκαρου για τον ήλιο. Ο έρωτάς τους εξυπηρετεί το σκοτάδι της ύλης, της αδράνειας, της παθητικότητας.

Τα άτομα – πλανήτες, από την άλλη, στρέφονται γύρω από κάποια φωτεινή πηγή, λούζονται στο φως της και δανείζονται ζωή απ’αυτή. Εξαρτώνται από μιαν Αρχή ανώτερη και ισχυρότερή τους.

Ενώ στα φωτεινά άτομα, στα άτομα – πηγές φωτός, ταιριάζει ένας ερωτικός σύντροφος όμοιός τους. Η αυτοτέλειά τους δεν τους επιτρέπει οριστική σχέση παρά μόνο με ένα ον όμοιό τους.»

Σοφία  Άντζακα - Ιερός Γάμος 5