Μύηση και Θάνατος (Α' μέρος - ΙΑΟ κύκλοι)

Το παρακάτω άρθρο είναι του Tommy Westlund. 

Τι πραγματικά είναι ή αντιπροσωπεύει μια μύηση; Κατά καιρούς έχω συναντήσει όρους όπως «αναγέννηση» και «μια νέα αρχή» σε αμέτρητες παραλλαγές. Αν και εξακολουθώ να τους θεωρώ έγκυρους ορισμούς, πρόσφατα κάποιες άλλες πτυχές έχουν αποδειχθεί να έχουν μεγαλύτερη σπουδαιότητα. Προ πάντων, είναι η πτυχή όπου η μύηση αντιπροσωπεύει έναν έντονο θάνατο, ο οποίος είναι ταυτόχρονα δραματικός και σωματικός – το αλχημικό στάδιο της μελάνωσης (nigredo) – ο οποίος είναι με τη σειρά του προϋπόθεση για να καταστεί η επικείμενη διαδικασία της αναγέννησης δυνατή.  Όπως το πουλί Φοίνικας, έτσι κι εμείς πρέπει να σπάσουμε και να αποτεφρώσουμε τα στοιχεία μας σε στάχτες, για να είμαστε σε θέση να ανέλθουμε ως adepts στο μαγικό μονοπάτι. Με αλχημικούς όρους πρέπει να βρούμε το πρωτογενές υλικό μας (prima materia) και να ακολουθήσουμε τις φαινομενικά εύκολες αρχές του V.I.T.R.I.O.L και της διάλυσης και πήξης (solve et coagula).

Το να πεθάνει όμως κανείς δεν είναι μια εύκολη διαδικασία για τους περισσότερους ανθρώπους, καθώς έρχεται σε αντίθεση με ολόκληρη την αίσθηση της ύπαρξής μας. Έχω την ελπίδα ότι αυτό το άρθρο θα βοηθήσει εκείνους που δεν έχουν περάσει ακόμα από αυτήν τη διαδικασία θανάτου, αλλά είναι στο δρόμο να το κάνουν.

Θεωρώ ότι υπάρχει ένα μεγάλο κενό στις περιγραφές αυτού του θανάτου και επιπλέον στο τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο θάνατος και πως βιώνεται από τον υποψήφιο, ειδικά στην αποκρυφιστική λογοτεχνία του περασμένου αιώνα. Η έμφαση των περιγραφών δίδεται στο «Φως» και σε αυτό που έρχεται τόσο πριν όσο και μετά, αλλά αυτή η μονόπλευρη εστίαση και η παραμέληση της διαδικασίας του θανάτου απλώς τείνει να τις κάνει περισσότερο ασυνείδητες και επομένως πιο τρομακτικές. Αρκετά συχνά έρχονται στην επιφάνεια ως μια ασυνείδητη, ενστικτώδη απέχθεια για την παράδοση, το σύστημα ή το Τάγμα μέσα στο οποίο κάποιος εργάζεται. Επομένως συχνά ο υποψήφιος επιλέγει να τερματίσει τη διαδικασία και την εργασία. Ελπίζω και εύχομαι ότι οι επόμενες προτάσεις θα ενισχύσουν και θα εμπνεύσουν με το να δείξουν ότι η σκοτεινή νύχτα είναι ίσως το σημαντικότερο σημάδι ότι η διαδικασία λειτουργεί πραγματικά, όταν κανείς πιστεύει ότι αυτό δεν συμβαίνει καθόλου. 

Αλχημική απεικόνιση του στάδιου Nigredo

Οι κυκλικές ΙΑΟ αρχές

Καθώς κάθε λειτουργική διαδικασία μύησης περιλαμβάνει διαφορετικές φάσεις, τις οποίες έχω ονομάσει σε άλλα άρθρα αρχές ΙΑΟ, και οι οποίες από μόνες τους περιλαμβάνουν το «θάνατο» και την «αναγέννηση», ίσως φανεί παράξενη η τόσο μεγάλη έμφαση στην έννοια του θανάτου. Ωστόσο, η άποψή μου είναι ότι αυτός ο θάνατος είναι η κύρια πτυχή που η διαδικασία της μύησης επιδιώκει να επιτύχει και με διαφορετικούς τρόπους να προετοιμάσει τον υποψήφιο. Ο θάνατος που βιώνεται είναι το τελικό προϊόν και η είσοδος στο επόμενο στάδιο μιας σειράς μικρότερων εμπειριών θανάτου και αναγέννησης, τους αποκαλούμενους ΙΑΟ κύκλους. 

Συχνά, μπορεί κανείς να δει αυτές τις διαδικασίες σε μια φάση διαιρεμένη σε τρεις, οι οποίες ονομάζονται ΙΑΟ αρχές. Όταν κάτι αρχίζει, ο υποψήφιος γεμίζει με δέσμευση, δύναμη, ενδιαφέρον και σφοδρή επιθυμία. Τείνει να προβάλει μόνο τις θετικές πτυχές του έργου, της παράδοσης ή του Τάγματος. Αυτή η φάση συμβολίζεται από τη θεά Ίσιδα, την πανίσχυρη μητέρα και η βιωσιμότητα κυριολεκτικά κοχλάζει και εκρήγνυται γύρω από το θέμα. Η ομοιότητα με την κατάσταση του έρωτα είναι μεγάλη. 

Ίσιδα

Αργά ή γρήγορα αυτή η φάση περνά στο ολικό αντίστοιχο της. Όλα όσα νωρίτερα ήταν γεμάτα νόημα, διεγερτικά και επιβραβευτικά, τώρα βιώνονται ως βαρετά, χωρίς νόημα και πληκτικά. Η θετική προβολή αντικαθίσταται με μια αρνητική προβολή, η οποία μπορεί να κατευθυνθεί και προς την παράδοση και προς το Τάγμα συνολικά, και/η προς τον Ιεροφάντη ή άλλες αρχές εντός του ναού. 

Αυτή η φάση συμβολίζεται από τον θεό καταστροφέα Άποφι και μερικές φορές ονομάζεται η Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής. Είναι, εντούτοις, σημαντικό να θυμόμαστε ή να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι αυτό είναι ένα μέρος της διαδικασίας της μύησης. (Σημειώστε ωστόσο ότι υπάρχει μια μεγάλη διαφορά μεταξύ αυτών των φάσεων του Άποφι, οι οποίες συνεχώς έρχονται και φεύγουν σε κύκλους, από την «Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής». Η έννοια αυτή θα περιγραφεί με περισσότερες λεπτομέρειες στη συνέχεια.)

Κατά τη διάρκεια της φάσης του Άποφι είναι συνηθισμένη η εμπειρία εντάσεων σε ένα ή περισσότερα από τα φυσικά, πνευματικά, συναισθηματικά και πνευματικά επίπεδα. Η εσωτερική «ροή» μπορεί να θεωρηθεί ως περιορισμένη ή συγκρατημένη. 

Οι διαλογισμοί και τα τελετουργικά δεν δίνουν πλέον τα αποτελέσματα που έδιναν και ακόμα κι αν βιώνονται ευχάριστα αποτελέσματα, είναι αρκετά δύσκολο να παραμείνει κανείς στην εμπειρία ή να παρακινήσει τον εαυτό του να συνεχίσει με την προσωπική εργασία. Μια γενική ανάγκη για ύπνο ίσως βιωθεί, πάλι εντός ενός ή περισσοτέρων επιπέδων. Ακόμα κι αν κάποιος θεωρεί ότι «γνωρίζει» τι πρέπει να κάνει για να είναι ικανός να αλλάξει την κατάσταση, δεν μπορεί να βρει την δύναμη να ξεκινήσει ή να συνεχίσει την προσωπική εργασία. 

Άποφις, ο καταστροφέας θεός- φίδι

Είναι πρωτίστως με την αντιμετώπιση και τακτοποίηση με τον εαυτό του, με τις ασυνείδητες, υποσυνείδητες και συνειδητές προβολές και συλλήψεις που η είσοδος στην τρίτη φάση μπορεί να συμβεί. Αυτή συμβολίζεται  με τον νεκρό και αναστημένο θεό Όσιρι. Η είσοδος μπορεί επίσης να βιωθεί ως, και σε σύγκριση με, μια διαδικασία θανάτου και αναγέννησης, ανακούφισης και αποδοχής της παράδοξης ζωής. Έτσι, όταν κάποιος είναι ικανός να δημιουργήσει μια προσωπική σύνθεση, ελευθερώνεται τουλάχιστον από κάποιες παρερμηνείες και αυταπάτες και έχει τη δυνατότητα να δει τις διαδικασίες, τους ανθρώπους και τα αρχέτυπα σε ένα διαφορετικό φως και πλαίσιο. Βιώνεται μια νέα και αλλαγμένη στάση απέναντι στα προηγούμενα προβλήματα. Μέσα στο φως από τον Όσιρι αυτά ίσως ακόμα και να μη θεωρούνται ως προβλήματα πλέον. Ένα είδος υπερβατικότητας έχει εμφανιστεί, η οποία τον φέρνει επίσης ένα βήμα πάνω (ή κάτω) στη σπείρα και συνδέει την φάση με την ακόλουθη φάση της Ίσιδας. Ένα zen koan το απεικονίζει αυτό ως εξής: Αρχικά ο Adept βλέπει ένα δέντρο (φάση της Ίσιδας), έπειτα δεν βλέπει πια το δέντρο, καθώς η γνώση σχετικά με την πραγματικότητα των ψευδαισθήσεων έχει ενσωματωθεί μέσα στη συνείδηση (φάση του Άποφι) και τελικά ξαναβλέπει το δέντρο, όταν μια βαθύτερη κατανόηση της πραγματικότητας και των προσωπικών ψευδαισθήσεων έχει επιτευχθεί (φάση του Οσίριδος). Οι λέξεις-κλειδιά για να είναι σε θέση να περάσει κανείς μέσα από αυτές τις φάσεις αλλά και το αποκρυφιστικό μονοπάτι γενικά, είναι χωρίς αμφιβολία η υπομονή και η αντοχή. Προσωπικά, έχω διαπιστώσει ότι μπορεί να είναι πιο εύκολο να μετατοπιστεί και να επικεντρωθεί η ματιά προς ένα άλλο σύστημα ή παράδοση, έτσι ώστε να «ξεχαστούν» προσωρινά τα πράγματα που νόμιζα ότι ήξερα σχετικά με το παρόν σύστημα. Όταν περιγράφονται παρόμοιες έννοιες από ένα άλλο σύστημα συμβόλων, μπορεί να πέσει νέο φως πάνω στην προσωπική κατάσταση και η φάση του Οσίριδος μπορεί να ξεκινήσει και να βιωθεί. 

Όσιρις

Αυτή η απλή ΙΑΟ διαίρεση με 3 φάσεις μπορεί φυσικά να εφαρμοσθεί σε εντελώς διαφορετικές πτυχές από εκείνες που σχετίζονται με τον αποκρυφισμό. Αυτό που συχνά είναι το διακριτικό γνώρισμα είναι όμως ότι είναι παρούσες και ζωντανές διαδικασίες σε κύκλους. Επομένως δεν σταματούν όταν κάποιος φτάσει στη φάση του Οσίριδος για πρώτη φορά. 

Μέσα στο απόκρυφο μονοπάτι αυτοί οι κύκλοι κορυφώνονται στη συνάντηση με τον Φύλακα του Κατωφλιού. Ο φύλακας μπορεί να ειπωθεί ότι συνοψίζει όλο το φόβο, την ανησυχία και τις κατασταλμένες διαδικασίες που δεν έχουν γίνει αποδεκτές ή δεν έχουν αντιμετωπιστεί και αποτελούν το εμπόδιο μεταξύ του ανθρώπου και του Άγιου Φύλακα Άγγελου. Είναι εδώ που η μεγάλη ή πραγματική εμπειρία του θανάτου εμφανίζεται, αυτό το οποίο οι Αιγύπτιοι ονόμασαν «θάνατος μέσα στη ζωή». Διακρίνεται από τις προηγούμενες φάσεις θανάτου τόσο στη δύναμη όσο και στη σημασία. Θα επιστρέψω σε αυτό το θέμα με περισσότερες λεπτομέρειες παρακάτω. 

Πολλές ζωές κατά τη διάρκεια ενός αριθμού ετών

Είναι δυνατόν να επισημανθεί τι επιδιώκει να πραγματοποιήσει μια μύηση; Μια απάντηση είναι ότι η μύηση επιδιώκει να συμπιέσει τις εμπειρίες μιας ζωής μέσα σε μια χρονική περίοδο σύντομη όσο ίσως μια δεκαετία και κατ’ επέκταση έναν αριθμό ενσαρκώσεων σε μια ζωή. Από την πρωταρχική πλευρά είναι εδώ έτσι, που ο υποψήφιος βιώνει εμπειρίες, υποκειμενικές και αντικειμενικές, οι οποίες οδηγούν πέρα από μια απλή τυχαία γνώση και κατανόηση (κάποιος μπορεί να διαβάσει πληροφορίες και να τις καταλάβει με έναν λογικό τρόπο, αλλά είναι τότε που για πρώτη φορά αυτές βιώνονται και αποκτούν πλήρη έκφραση που η γνώση μετασχηματίζεται σε μια κατανόηση σοφίας) σε μια σημαντική βαθύτερη κατανόηση, το οποίο σημαίνει αυτόματα έναν σημαντικό μετασχηματισμό για το εν λόγω πρόσωπο. 

Με αυτή την όψη της διαδικασίας είναι τόσο παιδικό να πιστέψει κανείς ότι η διαδρομή είναι αυτοσυντηρούμενη, όσο και το ότι είναι ένα εύκολο και διασκεδαστικό ταξίδι. Περιλαμβάνει, και πρέπει να περιλαμβάνει, τόσο εμπνευσμένες εμπειρίες και άνετες «φωτισμένες» στιγμές, όσο επίσης πόνο και θλίψη. Έπειτα, είναι πρωτίστως από αυτές τις τελευταίες φάσεις που αναπτυσσόμαστε ως άτομα και σταδιακά είμαστε σε θέση να υψωθούμε ως adepts, με τη δύναμη και την πίστη στους εαυτούς μας από τα προηγούμενα στάδια. 

Το να εγκαταλείψει κανείς δεν είναι το ίδιο με το να παραδοθεί. Άσχετα ποια παράδοση και συμβολικό σύστημα βρίσκεται κάτω από την ατομική μυητική διαδικασία, όλα τα στρώματα της συνείδησης του υποψηφίου βομβαρδίζονται κατά τη διάρκεια του ίδιου χρόνου. Αυτό εμφανίζεται με τον συμβολισμό που η παράδοση ή η κοινωνία χρησιμοποιεί, με σκοπό να βοηθήσει και να εξαναγκάσει τις εμπειρίες και τις αλλαγές που χρειάζεται να βιωθούν και να πραγματοποιηθούν. Ο συμβολισμός λοιπόν εξυπηρετεί πρωτίστως το σκοπό της έκκλησης στο λογικό και το διαισθητικό νου και δρα ως δόλωμα για την παρούσα και την προσεχή εργασία, δευτερευόντως δρα σε μια πιο μακροχρόνια προοπτική, η οποία ενεργεί ως έδαφος από ένα ασυνείδητο επίπεδο, από το οποίο κανείς είναι σε θέση να σηκωθεί όταν η φάση του θανάτου έχει εμφανιστεί. Αυτή η διαδικασία μπορεί να συγκριθεί με εκείνη που κάποιες φορές αντιπροσωπεύει το πέρασμα της αβύσσου (το αδιάβατο πέρασμα από το Chesed στο Binah στο Δέντρο της Ζωής, μέσω του πέπλου της Ίσιδας).

Η δοκιμασία που πρέπει να επιτευχθεί είναι να παραιτηθεί κανείς από όλη την γνώση που έχει μάθει μέχρι στιγμής κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, προς όφελος μια βαθύτερης κατανόησης. Με άλλα λόγια, μπορεί να περιγραφεί ως κατανόηση ότι αυτά που έχει ως τότε βιώσει και δει σαν χάρτη του εαυτού του και της πραγματικότητας (ή ίσως ακόμα και της ερμηνείας ως πραγματικότητα) στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι ένας χάρτης του χάρτη της πραγματικότητας. Για να είναι σε θέση να συνεχίσει την πρόοδο πρέπει να συνειδητοποιήσει τη μορφή ή το λαβύρινθο που έχει χρησιμοποιήσει για να φτάσει εκεί και να την εγκαταλείψει. Όσο περισσότερα έχει σημάνει αυτή η μορφή, τόσο σκληρότερο συνεπώς είναι να την εγκαταλείψει. 

Η μεγάλη πρόκληση εδώ λοιπόν είναι να παραιτηθεί από αυτό που πίστεψε ως αληθινό για κάτι βαθύτερο ή πιο αληθινό μέσα του, χωρίς να εγκαταλείψει τη διαδικασία. Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν χάσει την πίστη στο μονοπάτι τους κατά τη διάρκεια αυτών των σταδίων και κατά συνέπεια βίωσαν όλα όσα πέρασαν και ένιωσαν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ως αυταπάτη δίχως νόημα. Η συνέχεια της εργασίας μπορεί επομένως να βιωθεί ακόμα περισσότερο ως αυτοεξαπάτηση και η λογική λύση είναι να εγκαταλειφτεί η διαδικασία και να μετατοπιστεί η εστίαση και η συγκέντρωση προς εντελώς διαφορετικές περιοχές της ζωής. Είναι εδώ μέγιστης σπουδαιότητας, κάπου βαθιά μέσα στον εαυτό να προσπαθήσει να θυμηθεί τη σοφία και το συμβολισμό στα οποία έχει συμμετάσχει και να καταλάβει πως αυτά μπορούν να εφαρμοστούν στην προσωπική διαδικασία, η οποία ανεξάρτητα από αυτό που κάποιος σκέφτεται ή πιστεύει, κάθε άλλο παρά έχει σταματήσει. 

Αλχημιστής στο στάδιο του Nigredo, διαλογιζόμενος.

Είτε στον Αθάνορα είτε στο φέρετρο, πρόκειται για τον ίδιο συμβολισμό, ο υποψήφιος "πεθαίνει" για να αναγεννηθεί.

(Συνεχίζεται)