Η εγκυμοσύνη της ψυχής

Έβαλε το χέρι στην τσέπη του, έβγαλε ένα βιβλίο και άρχισε για ώρα πολλή να το ξεφυλλίζει.

Είχε μετάλλινο δέσιμο και μια γκραβούρα πάνω σε σχήμα ροζέτας σφραγιδόλιθου που ήταν ολόχρωμη και γεμάτη μικρές πέτρες.  Επιτέλους βρήκε τη φράση που γύρευε και μου την έδειξε.

Το κεφάλαιο λεγόταν «Ιμπούρ. Η εγκυμοσύνη της ψυχής».

(…)

Ο Χίλελ συνέχισε ήρεμα:

-  Εκείνος που ξύπνησε δεν μπορεί πια να πεθάνει. Ύπνος και θάνατος είναι ένα και το αυτό.

«Δεν μπορεί πια να πεθάνει;» Ένας υπόκωφος πόνος με τάραξε βαθιά.

-   Δυο μονοπάτια τρέχουν παράλληλα. Ο δρόμος της ζωής και ο δρόμος του θανάτου. Πήρες το βιβλίο Ιμπούρ και το διάβασες. Η ψυχή σου γονιμοποιήθηκε από το πνεύμα της ζωής.

-   Χίλελ, Χίλελ, φώναξα άγρια. Άσε με να βαδίσω το δρόμο που βαδίζουν όλοι οι άνθρωποι. Το δρόμο του θανάτου.

Το πρόσωπο του Σεμάγια Χίλελ με κοίταξε με παγερή σοβαρότητα.

-  Οι άνθρωποι, είπε σοβαρά, δε βαδίζουν κανένα δρόμο. Ούτε της ζωής ούτε του θανάτου. Παρασέρνονται εδώ κι εκεί σαν άχυρα στην καταιγίδα. Στο Ταλμούδ αναφέρεται: Προτού δημιουργήσει ο Θεός τον κόσμο, έβαλε μπροστά στα πλάσματα ένα καθρέφτη. Εκεί μέσα είδαν τους πνευματικούς πόνους και τις χαρές που τους ακολουθούν. Μερικοί προτίμησαν τον πόνο, άλλοι όμως τον αρνήθηκαν και ο Θεός τους έσβησε από το βιβλίο των ζωντανών. Εσύ όμως προχωράς σε ένα δρόμο που τον διάλεξες με τη θέλησή σου, και ας μην το ξέρεις πια ούτε εσύ ο ίδιος. Μόνος σου, υποσυνείδητα, το αποφάσισες. Μη στεναχωριέσαι λοιπόν! Σιγά σιγά, καθώς έρχεται η γνώση, θα έρχεται και η ανάμνηση. Γνώση και ανάμνηση είναι το ίδιο. 
(...)

   H φιλική φωνή του Χίλελ ξανάρθε να με βοηθήσει.

-   Μείνε στο δρόμο σου, είπε. Μη διστάζεις. Τα κλειδιά για την τέχνη της λησμονιάς τα ‘χουν τα αδέρφια μας που βαδίζουν το δρόμο του θανάτου. Εσύ όμως εγκυμονείς το πνεύμα της ζωής.

    Το βιβλίο Ιμπούρ παρουσιάστηκε μπρος μου με δυο φλεγόμενα γράμματα. Το ένα που συμβόλιζε την ορειχάλκινη γυναίκα με τον πανίσχυρο σφυγμό ίδιο με δυνατό σεισμό, και το άλλο, κάπου απίστευτα μακριά, με τον Ερμαφρόδιτο πάνω στο φιλντισένιο θρόνο του με την κορόνα απο κόκκινο ξύλο στο κεφάλι. 

    Μετά, το χέρι του Σεμάγια Χίλελ σαν οπτασία πέρασε για τρίτη φορά πάνω απο τα μάτια μου και αποκοιμήθηκα.

Gustav Meyrink – Γκόλεμ

Gustav Meyrink

 Περισσότερο γνωστός  ως συγγραφέας «υπερφυσικής λογοτεχνίας», ο Gustav Meyrink υπήρξε από τη νεότητά του μελετητής της Θεοσοφίας, της Καββάλα, του Ανατολικού Μυστικισμού και της πρακτικής της γιόγκα. Μυημένος επίσης στο Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής και μελετητής του αποκρυφισμού, ο εκπληκτικός αυτός συγγραφέας αποτύπωσε στις νουβέλες του με θαυμάσιο τρόπο όσα μελετούσε.

Η νουβέλα του "Γκόλεμ" αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα. Έχει γραφτεί ότι ο Meyrink σε αυτό το έργο του, όπου αναφέρεται ιδιαίτερα στις έννοιες των ταρώ, προσωποποιεί τις έννοιες των Μεγάλων Αρκανών στους ήρωές του σε συνδυασμό με τις αρχές της Καββάλα. Πολύ ενδιαφέρον, δεν νομίζετε;

Τα παραπάνω αποσπάσματα θα ήθελα να τα αφιερώσω σε όλους όσους αναγνώρισαν μέσα σε αυτά, κάτι από τον εαυτό τους.

Σχέδια εμβρύων απο τον Leonardo Da Vinci