«Καταλαβαίνω ότι όλα
όσα είδες και άκουσες μόλις τώρα μόνο ταραχή σου έφεραν. Ωστόσο θα ήταν
εξαιρετικά σημαντικό για σένα αν μάθαινες από αυτό το πρώτο μάθημα. Και αυτό
είναι το να αναζητάς πνευματική διαφώτιση όχι από άλλους αλλά μέσα στον εαυτό
σου. Μονάχα οι διδασκαλίες που
προέρχονται από το δικό μας πνεύμα έρχονται την κατάλληλη στιγμή, τη στιγμή που
είμαστε έτοιμοι γι αυτές. Πρέπει να κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά σου στις αποκαλύψεις
των άλλων. Το μονοπάτι για την αιώνια ζωή είναι στενό όπως η κόψη του ξυραφιού.
Δεν μπορείς να βοηθήσεις τους άλλους όταν τους βλέπεις να σκοντάφτουν, ούτε να
περιμένεις βοήθεια από εκείνους. Εκείνος που παρακολουθεί τους άλλους θα χάσει
την ισορροπία του και θα βυθιστεί μέσα στην άβυσσο. Εδώ δεν προχωράμε μαζί όπως
στον έξω κόσμο. Ένας οδηγός είναι απαραίτητος, όμως αυτός θα πρέπει να έρθει σε
σένα από τον πνευματικό κόσμο. Μόνο για κοσμικά θέματα μπορεί ένας άνθρωπος
αυτού του κόσμου να είναι οδηγός σου και πρέπει να τον κρίνεις από τις πράξεις
του. Όλα όσα δεν προέρχονται από το πνεύμα είναι άψυχος πηλός και αρνούμαστε να
προσευχηθούμε σε οποιονδήποτε άλλο Θεό εκτός από αυτόν που αποκαλύπτει τον
Εαυτό του σε μας μέσα στις δικές μας ψυχές.»
Frantisek Kupka - The Way of Silence
«Θυμάσαι τι σου είπα
πριν; Μην σε απασχολεί τι συμβαίνει στους άλλους. Για κάποιους υπάρχει ένας απέραντος
κόσμος έξω. Για κάποιους άλλους ο κόσμος δεν είναι μεγαλύτερος από ένα καρυδότσουφλο.
Αν επιθυμείς με σοβαρότητα η μοίρα σου να επιταχυνθεί σε καλπασμό, τότε – σε προειδοποιώ
γι αυτό αν και στο συστήνω γιατί αυτό είναι το μόνο πράγμα που ένα άτομο πρέπει
να κάνει και συγχρόνως η πιο μεγάλη θυσία που μπορεί να κάνει - πρέπει να καλέσεις τον εσώτατο πυρήνα της ύπαρξής
σου, τον πυρήνα δίχως τον οποίο θα ήσουν ένα άψυχο πτώμα (ή ούτε καν αυτό) και
να τον διατάξεις να σε οδηγήσει με τη πιο σύντομη πορεία, στο πιο μεγάλο σκοπό,
τον μόνο που αξίζει να αγωνίζεται κανείς, ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιείς
αυτή τη στιγμή. Πρέπει να τον διατάξεις να είναι ανηλεής στην καθοδήγησή σου
χωρίς ανάπαυση, πέρα από αρρώστια, ταλαιπωρία, θάνατο και ύπνο, πέρα από τιμές,
πλούτη και χαρά, πάντα προς τα εμπρός, μέσω όλων, όπως ένα άλογο που έχει
δραπετεύσει και σέρνει μια άμαξα πάνω από το αλέτρι και τις πέτρες, στα
λουλούδια και στα δάση. Αυτό εννοώ όταν λέω «Καλώ τον Θεό». Πρέπει να είναι σαν
ένας όρκος προς ένα αυτί που ακούει.
«Όμως, Δάσκαλε, κι αν
η μοίρα μου έρθει πάνω μου έτσι και λυγίσω και… και θελήσω να κάνω πίσω;»
«Στο πνευματικό
μονοπάτι οι μόνοι που μπορούν να γυρίσουν πίσω – όχι, ούτε καν να γυρίσουν
πίσω, να σταματήσουν και να κοιτάξουν πίσω και να γίνουν στήλη άλατος – είναι εκείνοι
που δεν έχουν κάνει όρκο. Ο πνευματικός όρκος είναι σαν μια διαταγή και σε αυτό
τουλάχιστον, ο Θεός είναι ο υπηρέτης ο οποίος έχει χρεωθεί να εκτελέσει αυτή τη
διαταγή. Μην σοκάρεσαι, Mejuffrouw,
αυτό δεν είναι βλασφημία. Ακριβώς το αντίθετο.»
Gustav Meyrink - The Green Face
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου