Μύηση, Αλχημεία και Ζωή (β' μέρος)

Το παρακάτω άρθρο είναι του Tommy Westlund. 

Διαβάστε το α' μέρος εδώ.

(Οι επεξηγήσεις μέσα στις παρενθέσεις είναι του συγγραφέα.  Όταν είναι δικές μου, αναφέρω το «σημ. μτφρ.»)

Πρώτη ύλη (Prima Materia)

Καμιά αλχημική εργασία δεν μπορεί να αρχίσει ή να λάβει χώρα, προτού ο αλχημιστής να έχει πλήρη επίγνωση της  πρώτης ύλης  του, του πρωτότυπου υλικού του. Εντούτοις, αυτό είναι ένα θέμα που έχει περιπλέξει τους νεόφυτους καθ’όλη τη διάρκεια των αιώνων, δεδομένου ότι όλοι οι αλχημιστές έχουν περιγράψει την πρώτη ύλη με συμβολικούς όρους, που πολλές φορές μοιάζουν με τα ζεν κοάν, παρά με οτιδήποτε κατανοητό και συγκεκριμένο. Στα κλασσικά αλχημικά έργα μπορούμε να διαβάσουμε ότι η πρώτη ύλη είναι ο μόλυβδος, ο δράκος, τα ούρα, η δροσιά, το ύδωρ της ζωής, το κιννάβαρι, η πέτρα του αετού, το δηλητήριο, το γάλα της παρθένου, το χάος, το μέλι, ο χρυσός, το ασήμι κλπ.

Για να κάνουμε την κατανόηση της πρώτης ύλης ευκολότερη, θα βοηθούσε να γνωρίζουμε τι έχει σκοπό να εξαγάγει ο αλχημιστής από εκεί, δηλαδή το φιλοσοφικό ή εσωτερικό Άλας. Αυτό το Άλας, αποκαλούμενο επίσης VITRIOL, περιέχει τις δυο άλλες αρχές, τον Υδράργυρο και το Θείο. Με το μαλάκωμα και την εξαγωγή του υδάτινου στοιχείου από το γήινο σκοτάδι, εξάγεται το πνεύμα του Υδραργύρου, το οποίο καλείται ποικιλοτρόπως ο λευκός κρίνος, ο αετός ή ο δράκος. Πάνω σε αυτό είναι βασισμένη και στηριγμένη η τέχνη σχετικά με την Λίθο των Σοφών, καθώς αυτό περιέχει την πτητική φωτιά, το φιλοσοφικό Θείο – το πιο αγνό συστατικό της Λίθου των Φιλοσόφων.

Η αλήθεια είναι ότι τόσο η πρώτη ύλη όσο και η λίθος της εξαρτώνται από τον σκοπό της αλχημικής εργασίας. Αν κάποιος στοχεύει στην παραγωγή ενός ελιξιρίου, η πρώτη ύλη μπορεί να είναι ένα συγκεκριμένο φυτό ή ορυκτό. Σαν να λέμε, παίρνει κάποιος την πρώτη ύλη που η ίδια η φύση έχει παραγάγει και αναπτύξει όσο το δυνατόν περισσότερο, και έπειτα την «διυλίζει» (εξευγενίζει). Καθώς ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι η ιδέα της αιώνιας ζωής, δεν θα χρειαστεί να ψάξουμε για την πρώτη ύλη μας μέσα στο φυτικό ή το ορυκτό βασίλειο. Στην εσωτερική αλχημεία, Ars Royale ή Βασιλική Τέχνη, υπάρχει μόνο μια κατανοητή πρώτη ύλη, ο Ναός του Πνεύματός μας. (Αυτό, ωστόσο, δεν απέτρεψε τους αλχημιστές από το να χρησιμοποιήσουν μέσα σε εργαστηριακό περιβάλλον τα πάντα από σωματικές εκκρίσεις μέχρι περιττώματα, ως πρώτη ύλη, χωρίς άλλο αποτέλεσμα από αίμα, ιδρώτα και δάκρυα.) Η εργασία αρχίζει με το φυσικό σώμα, το οποίο είναι το πρώτο κλειδί της εργασίας. Στη μαγική εργασία αυτό σημαίνει την ανάγκη να γειωθεί κάθε εμπειρία και επίγνωση μέσα στο φυσικό σώμα. Στην εσωτερική αλχημεία, ο Αθάνορας των αλχημιστών είναι το φυσικό σώμα.

Οι αλχημιστές έχουν έκτοτε διαιρέσει την διαδικασία σε τρία στάδια: την μελάνωση (nigredo), την λεύκανση (albedo) και την ερύθρωση (rubedo). Σε κάθε στάδιο πραγματοποιούνται οι διαδικασίες του διαχωρισμού, του καθαρισμού και της επανασύνδεσης των τριών αρχών του Άλατος, του Θείου και του Υδραργύρου, δηλαδή του σώματός μας, της ψυχής μας και του πνεύματός μας.

Αθάνορας

Τα 3 στάδια : Nigredo, Albedo, Rubedo

Μελάνωση (Nigredo)

Αυτό το στάδιο έχει συζητηθεί πιο λεπτομερώς στο άρθρο «Μύηση και θάνατος» (με μια μαγικο-ψυχολογική έμφαση). Συνοπτικά, είναι η τέχνη της διάλυσης του ψευδαισθησιακού εαυτού στα μικρότερα στοιχεία του και η αντιμετώπιση της σκοτεινής νύχτας της ψυχής. Είναι η μαύρη φάση, όπου οι ρίζες της Nephesh με τα επτά παλάτια της Assiah θα ελευθερωθούν, έτσι ώστε η συνείδηση και η θέληση να μπορέσουν να επικεντρωθούν μέσα στο Ruach (το αντίστοιχο «εγώ» στην ψυχολογία)*.  Η επικέντρωση είναι στο να χωριστεί το Άλας (σημ. σώμα) από το Θείο (σημ. ψυχή) και τον Υδράργυρο (σημ. Πνεύμα), έτσι ώστε το πνεύμα να μπορεί να κάψει το Άλας. Να γίνει αυτό μια άσπρη τέφρα, η ουσία του, και να εξαγάγει την ψυχή του από το ίδιο.

[*σημ. μτφρ. Σύμφωνα με την Καμπάλα, η ανθρώπινη ψυχή έχει 4 όψεις : Nephesh (ζωώδης ψυχή, αντιστοιχία με τη σεφίρα Malkuth),  Ruach (νόηση, συνειδητότητα, αντιστοιχία με τα σεφιρώθ 4 εως 9, Chesed εως Yesod),  Neshamah (ενόραση, πνευματική συνειδητότητα, αντιστοιχία με τη σεφίρα Binah),  Chiah (δύναμη της ζωής, αντιστοιχία με τη σεφίρα Chokmah ). Επιπλέον υπάρχει και ο όρος Yechidah (Θεία πηγή, αντιστοιχία με τη σεφίρα Kether). Κάπου έχω δει και μια αντιστοιχία με ψυχολογικούς όρους, τους οποίους παραθέτω, χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρη ότι ισχύει: Νephesh – υποσυνείδητο, Ruach – συνειδητό, Neshamah – ασυνείδητο, Chiah – συλλογικό ασυνείδητο.]

Στην αιγυπτιακή μυθολογία, αυτή η φάση μπορεί να συγκριθεί με το ταξίδι της νεκρής ψυχής μέσω του Αμέντι, της περιοχής του θανάτου, όπου οι κίνδυνοι συνεχώς απειλούν να τερματίσουν το ταξίδι, προτού επιτευχθεί ο στόχος. Αυτό το αρχετυπικό ταξίδι είναι το ίδιο με αυτό του Ήλιου, του Ρα, το οποίο θεωρούταν ότι έκανε κάθε νύχτα και ήταν προφανές ότι το ταξίδι θα είχε ένα ευτυχές τέλος. Η νεκρή ψυχή πρέπει να υπομείνει πολλές δοκιμασίες πριν τελικά εισαχθεί στην αίθουσα της Μάατ και συναντήσει εκεί τον Όσιρι, τον κυβερνήτη του Κόσμου των νεκρών. Αν η καρδιά του αποθανόντος καταφέρει να ισορροπήσει με το φτερό της Μάατ, της αλήθειας – δηλ. αν το πρόσωπο είχε ζήσει μια ζωή σύμφωνα με τη Μάατ – τότε το ταξίδι θα μπορούσε να συνεχιστεί.

Το ζύγισμα της ψυχής

Από μια μυητική οπτική, ο υποψήφιος έχει ελευθερωθεί από  τους δεσμούς της Nephesh, από τα επτά παλάτια της Assiah και έχει επανακτήσει τον αληθινό εσωτερικό θρόνο ως Βασιλιάς ή Βασίλισσα. Δηλαδή, έλαβε την δυνατότητα να κυβερνά συνειδητά τον εαυτό του αντί να κυβερνάται από εσωτερικές και εξωτερικές επιρροές και καταστάσεις.

Η βασική προϋπόθεση γι αυτό είναι ότι έχει γίνει η συνάντηση με τη σκιά ή τον φύλακα του κατωφλιού και έχει υπερνικηθεί. Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε εδώ ότι αυτό απεικονίζεται πολύ καθαρά στις Αιγυπτιακές παραδόσεις. Ο θεός Σεθ * είχε για πολύ καιρό ταυτιστεί με το σκοτάδι, την καταστροφή και το χάος. Εντούτοις, στην εικόνα αποκάτω, είναι ο Σεθ και ο Ώρος, οι οποίοι μαζί στεφανώνουν τον φαραώ. Φως και σκοτάδι σε τέλεια αρμονία.

(* Ο Σεθ ήταν αρχικά πολύ εκτιμημένος θεός και η μόνη οντότητα που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το φίδι του χάους, τον Απεπί (Άποφι), χωρίς να παραλύσει. Ήταν επομένως ένας πολύ αγαπητός συμμετέχων στο πλοίο του Ρα. Κατά την περίοδο των επόμενων δυναστειών συνδέθηκε με το κακό και το χάος. Η εικόνα δείχνει πως ο Σεθ και ο Ώρος στέφουν μαζί τον Φαραώ Σετι Ι, από την 19^η δυναστεία (γύρω στο 1300 π.Χ.)

Ο Σεθ και ο Ώρος,  στεφανώνουν τον φαραώ. 

Αυτή η διαδικασία περιγράφεται συχνά με ηθικούς όρους στα κλασσικά βιβλία, αλλά μπορεί επίσης να ειδωθεί από μια άλλη προοπτική. Όλα τα συμπλέγματα και οι παρορμήσεις που φέρουμε ασυναίσθητα μέσα μας, μας κοστίζουν ένα τεράστιο ποσό ενέργειας για να συντηρηθούν. Αντί να κάνουμε αυτό που πραγματικά σκοπεύουμε να κάνουμε, χτίζουμε κάστρα στον αέρα με διαφορετικά σενάρια σχετικά με το τι θα μπορούσε να συμβεί, τι θα μπορούσε να έχει ειπωθεί, πως το περιβάλλον μας θα αντιδράσει αν κάνουμε το α’, πως θα αντιδράσει αν πούμε το β’, τι πραγματικά εννοούσε το πρόσωπο με το να πει το γ’ κλπ, κλπ. Όλη αυτή η ενέργεια μας προσκολλά στα επτά παλάτια. Όμως αυτή (η ενέργεια) απαιτείται σε μεγάλο βαθμό για την επερχόμενη εργασία.

Μερικές απεικονίσεις του στάδιου Nigredo. 

Χαρακτηριστικά στις αλχημικές απεικονίσεις του, το κοράκι, 

ο σκελετός και φυσικά το μαύρο χρώμα. 

Λεύκανση (Albedo)

Η Λεύκανση είναι η άσπρη φάση, η οποία επιτρέπει την εισροή από το Ruach μέσα στη σφαίρα της αίσθησης (Ruach ως αντανάκλαση της Nechamah – η έμφυτη θεότητα της ανθρωπότητας)*.

(* Ή μάλλον αυτό σημαίνει ότι η σφαίρα της αίσθησης επεκτείνεται για να συμπεριλάβει το Ruach)

Αυτή η φάση, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι γεμάτη με ενέργεια, δύναμη και ιδέες που θέλουν συνεχώς να εκδηλωθούν. Ο Υδράργυρος και το Θείο θα χωριστούν εδώ, το οποίο γίνεται από το καμένο Άλας της προηγούμενης περιόδου. Το υγρό θα γίνει ξηρό και το ξηρό θα γίνει υγρό. Το σώμα θα αλλάξει σε ψυχή με τη δύναμη του πνεύματος, και η ψυχή θα μετασχηματιστεί σε ένα πνεύμα.

Το νέο σώμα του φωτός ή διαμαντένιο σώμα δημιουργείται στην φάση της λεύκανσης αλλά δεν είναι ακόμα σταθερό, δηλαδή είναι δυνατό να το χρησιμοποιήσει κανείς και να εργαστεί μαζί του, αλλά η εργασία απέχει μακράν από την ολοκλήρωση. Η νεκρή ψυχή έχει ταυτιστεί με τον Όσιρι και έχει φτάσει σε επικοινωνία με τον άγιο φύλακα άγγελο. Η καμένη λευκή στάχτη από την προηγούμενη φάση έχει τοποθετηθεί σαν ένα προστατευτικό κάλυμμα γύρω από το σώμα, το οποίο χωρίς υπερβολή μπορεί να ειδωθεί ως ταρίχευση.

 Στην επαφή με τον φύλακα άγγελο δημιουργείται η προϋπόθεση για την επόμενη φάση. Ο κομματιασμένος Όσιρις συναντά την σύζυγό του Ίσιδα και από την μαγεία της δημιουργείται το νέο σώμα, προσωποποιημένο από το παιδί τους τον Ώρο. Είναι πολύ σημαντικό ότι ο Όσιρις, σύμφωνα με το μύθο, κόπηκε σε 14 κομμάτια (οι διπλές πτυχές των πλανητών και οι επτά ενεργητικές και παθητικές φάσεις της εργασίας), τα οποία η Ίσιδα έπρεπε να ταξιδέψει πέρα από τον Νείλο (το ποτάμι της Ζωής) για να τα βρει, το ένα μετά το άλλο. Κατάφερε να βρει μόνο τα 13 (κομμάτια) αλλά έλαβε τη βοήθεια του Θωθ (Λόγος) για να αναδημιουργήσει το τελευταίο κομμάτι, το φαλλό του Όσιρι. Στην αλχημική λογοτεχνία αυτό περιγράφεται όταν γίνεται λόγος για τη θεία ενίσχυση. Χωρίς τη θεία ενίσχυση, η πρώτη λίθος δεν θα βρεθεί ποτέ ή δεν θα δημιουργηθεί, ανεξάρτητα από την προσπάθεια του αλχημιστή.

Για να το πούμε ήπια, αυτή η φάση περιλαμβάνει μια πλήρη αναθεώρηση (μια ριζική αλλαγή) για τον υποψήφιο, τόσο στο σχεδιασμό της προσωπικής εργασίας όσο και στην κατανόηση της διαδικασίας συνολικά. Η πρώην σεληνιακή συνείδηση αρχίζει εδώ να εκδηλώνεται ως ηλιακή συνείδηση. Είναι και πάλι απαραίτητο να προσδιοριστούν και να επιλυθούν οι δεσμευμένες ενέργειες, ωστόσο όχι με τον ίδιο τρόπο όπως νωρίτερα, καθώς η εστίαση βρίσκεται σε ένα άλλο σώμα.

Θα πρέπει να ειπωθούν κάποια πράγματα σχετικά με τα χρώματα των δυο αυτών φάσεων, το μαύρο και το λευκό. Αν και αυτά είναι σε μια αντιθετική σχέση μεταξύ τους, και το μαύρο για πολλούς ανθρώπους έχει έναν πιο αρνητικό τόνο από ότι λευκό, έχουν ένα βαθύτερο νόημα στην αλχημεία. Η πρώτη μαύρη φάση σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να βιωθεί ως «μαύρη» σύμφωνα με τον κοινό ορισμό. Αντιθέτως, βιώνεται κατά γενική ομολογία ως μια φάση η οποία δίνει ζωή και επέκταση. Για να αναφερθούμε πάλι στα Αιγυπτιακά μυστήρια, το μαύρο χρώμα αντιπροσώπευε την ζωή, καθώς η ετήσια πλημμύρα του Νείλου άφηνε πίσω της μια ευρεία μαύρη ζώνη σκουριάς, με αποτέλεσμα η έρημος να ανθίζει και η γη να λιπαίνεται / να γονιμοποιείται. Παρομοίως το λευκό χρώμα της φάσης της Λεύκανσης δεν σημαίνει ότι όλα είναι εύκολα και υπέροχα. Ως εκ τούτου δεν αποτελεί έκπληξη το ότι πολλοί επέλεξαν να τερματίσουν την εργασία εδώ, αφότου δημιουργήθηκε η λευκή λίθος.

Το στάδιο του Albedo. H παρουσία του λευκού περιστεριού είναι 

το χαρακτηριστικό της στις αλχημικές απεικονίσεις. 

Ερύθρωση (Rubedo)

Η Ερύθρωση είναι η κόκκινη φάση, όπου η δύναμη του πνεύματος θα γεμίσει εντελώς το αίμα του φυσικού σώματος και θα δημιουργήσει το νέο σταθερό διαμαντένιο σώμα. Ο Υδράργυρος θα επανέλθει στο Άλας για να δημιουργηθεί ο υδράργυρος των φιλοσόφων. Η εσωτερική φωτιά θα προβληθεί περαιτέρω για να εμποτίσει όλα τα σώματα. Το θείο παιδί Ώρος γεννιέται και βρίσκεται σε κίνδυνο, όπως στον μύθο, καθώς αντιμετωπίζει τον θείο του, τον Σεθ. Ωστόσο, με την προστασία της Ίσιδας και του φύλακα αγγέλου, καθώς και της συνεχούς εστιασμένης εργασίας, η λίθος, η οποία δεν είναι μια πέτρα, το κόκκινο ελιξίριο, το χρυσό των φιλοσόφων και η σκόνη προβολής μπορούν τελικά να εκδηλωθούν, όπως ο ήλιος ενσαρκώνεται σε ύλη. Η εργασία, εντούτοις, δεν τελειώνει εδώ. Αντ’ αυτού ολόκληρη η διαδικασία επαναλαμβάνεται μια ακόμη φορά, αλλά αυτή τη φορά με το κόκκινο ελιξίριο ως πρώτη ύλη, σε αυτό που οι αλχημιστές αποκαλούν διαδικασία της προβολής.

Αν και αυτή η φάση ίσως ακούγεται εύκολη, σε σύγκριση με τις προηγούμενες φάσεις, ολόκληρη η εργασία μπορεί να χαλάσει κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας. Η Neschamah γεμίζει εδώ την νεοδημιουργημένη Nephesch με ένα πάθος και μια δύναμη που μπορούν να κάψουν την τελευταία (δηλ. την Nephesch) αν δεν γίνει με σύνεση. Και αυτό μας οδηγεί στις διαφορετικές φωτιές που θα χρησιμοποιηθούν και θα εφαρμοσθούν κατά τη διάρκεια της εργασίας.

Το στάδιο Rubedo. Η παρουσία του βασιλιά, του χρυσού αλλά και του κόκκινου χρώματος 

είναι χαρακτηριστικά στις αλχημιστικές του απεικονίσεις. 

Οι 4 φωτιές

Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας και των φάσεων, ο αλχημιστής χρησιμοποιεί τέσσερις διαφορετικές εσωτερικές φωτιές, οι οποίες συνδέονται με τα τέσσερα στοιχεία και με τα τέσσερα σωματικά υγρά*.

(* Τα σωματικά υγρά χρησιμοποιούνται ακόμα από κάποιους αλχημιστές του Βασιλικού μονοπατιού.)

Η φωτιά που είναι πιο γνωστή σήμερα είναι η κουνταλίνι, στην ανατολική ορολογία και έχει γίνει πολύ γνωστός όρος στην δυτική κοινωνία κατά τον τελευταίο αιώνα. Υπάρχουν πολλοί μύθοι γύρω από την κουνταλίνι, αλλά χωρίς υπερβολή νομίζω ότι όποιος καταφέρει να την ξυπνήσει, δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτή την εμπειρία. Θα πρέπει να ψάξει κανείς πολύ για μια εντονότερη ενέργεια από αυτή. Προσωπικά αισθάνθηκα σαν την κλιμάκωση του οργασμού, παρατεταμένου σε σαράντα λεπτά, την πρώτη φορά. Τα πρώτα είκοσι λεπτά ήταν θαυμάσια, το  υπόλοιπο ήταν τόσο υπέροχο που έγινε επίπονο. Όταν εξοικειώθηκα με την έντονη ενέργεια,  άρχισα να διερωτώμαι ποιο σκοπό εξυπηρετεί. Σίγουρα θα μπορούσα να την χρησιμοποιήσω σε τελετές, αλλά κάτι μου έλεγε ότι αυτό ήταν μόνο ένας από τους σκοπούς. Πολλά χρόνια μετά, αφού είχα εισέρθει βαθιά μέσα στις αλχημικές σπουδές, κατάλαβα τη σχέση της με τις φωτιές της αλχημείας και πως η μυητική διαδικασία και το μαγικό έργο διδάσκουν με ένα λεπτό τρόπο το πώς αυτή η δύναμη θα μεταστοιχειωθεί.

Στη μαγική διαδικασία, η εργασία με την εσωτερική φωτιά αρχίζει με την προκαταρτική εργασία που σχετίζεται με την γη. Με σωματικές κινήσεις, δονήσεις και αναπνευστικές ασκήσεις, η κυκλοφορία του αίματος και η απορρόφηση οξυγόνου αυξάνουν μέσα στο σώμα. Το άμεσο αποτέλεσμα είναι μια αυξημένη θερμοκρασία του σώματος, η πιο ήπια από τις αλχημικές φωτιές (η οποία σε ένα εξωτερικό περιβάλλον μπορεί να ειδωθεί τους χειμώνες, όταν οι άνθρωποι που κρυώνουν δίνουν οι ίδιοι στον εαυτό τους σωματικές φωτιές).  Ωστόσο, συμβουλεύω τον αναγνώστη να μην ερμηνεύσει αυτή την φωτιά ως μια απλή αεροβική άσκηση.

Στην συνδεόμενη με τον αέρα εργασία που ακολουθεί, η σχέση μεταξύ των δονήσεων, των αναπνευστικών ασκήσεων και των οραματισμών εμβαθύνει μέσα στην προσωπική τελετουργική εργασία. Το αίμα απορροφά οξυγόνο σύμφωνα με τη φύση της τελετής με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο*.

(* Το αίμα παραπέμπει στο χρυσό και στον ήλιο στην αλχημεία.)

Αυτό, μαζί με μια αυξημένη διανοητική γείωση και επίγνωση της εργασίας, οδηγεί σε μια αξιοπρόσεκτα ισχυρότερη θερμότητα στο σώμα. Η διανοητική γείωση μπορεί να συγκριθεί με την αίσθηση που προκύπτει όταν κανείς αγωνίζεται με ένα άλυτο πρόβλημα και ξαφνικά βλέπει τη λύση.

Η σχετική με το νερό εργασία δημιουργεί ένα βαθύτερο συναισθηματικό δεσμό στην άνωθεν έννοια. Αυτή είναι η θερμότητα που προέρχεται από την κατανόηση σε ένα βαθύτερο επίπεδο.  Η υδάτινη φωτιά μπορεί επίσης να συγκριθεί με τη θερμότητα που έρχεται όταν είναι κάποιος ερωτευμένος.

 Η σχετική με τη φωτιά εργασία προσπαθεί να αναγνωρίσει και να ξυπνήσει την εσωτερική φωτιά και να ανοίξει το σύνδεσμο με το θείο. Η ισχυρή και δημιουργική ροή και θερμότητα άμεσα ερχόμενη από το Neschamah.

Αυτές οι τέσσερις φωτιές πρέπει όλες να βιωθούν, να αναγνωριστούν και να δουλευτούν, πριν μπορέσει να αρχίσει η φάση της Λεύκανσης. Ο στόχος είναι να είναι εύκολα προσιτές, ώστε μόνο μια σύντομη εστίαση να απαιτείται για να τις ξυπνήσει, μαζί ή χωριστά, σύμφωνα με το που μέσα στη διαδικασία κανείς εργάζεται. Το κοινό σε αυτές είναι ότι όλες αυξάνουν τη θερμοκρασία του σώματος και χρησιμοποιούνται στην εργασία για το χωρισμό, τον καθαρισμό και το συνδυασμό των διαφορετικών σωμάτων στις διαδικασίες. Μια δευτερεύουσα επίδραση είναι ότι αυτές είναι πολύ χρήσιμες σε σχέση με τα ομαδικά τελετουργικά και τις τελετές μύησης.

Οι τέσσερις φωτιές 

Εσωτερική και εξωτερική αλχημεία

Πριν τελειώσω αυτό το άρθρο, θα αναφέρω σύντομα κάτι σχετικά με τη σχέση της εσωτερικής και της εξωτερικής αλχημείας. Αν παραβλέψουμε τους αντίθετους πόλους των ψυχολογικών ερμηνειών και των προσπαθειών δημιουργίας χρυσού, διαπιστώνουμε ότι η εσωτερική αλχημεία έχει πάντα, καθ’όλη τη διάρκεια της ιστορίας περιλάβει στοιχεία τόσο εξωτερικού όσο και εσωτερικού χαρακτήρα. Όπως αναφέρθηκε, σε σχέση με τις τέσσερις φωτιές, αυτές αντιστοιχούν με τα τέσσερα σωματικά υγρά και έχουν χρησιμοποιηθεί σε πολλές παραδόσεις της Βασιλικής Τέχνης. Κάποιες παραδόσεις επίσης απαιτούν την παραγωγή και τη λήψη συγκεκριμένων ελιξιρίων, για την ενίσχυση των απαιτητικών διαδικασιών με καθαρισμό και δύναμη. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η πλειοψηφία αυτών δεν είναι πλέον απαραίτητη, καθώς εμείς σήμερα είμαστε πολύ περισσότερο συνειδητοί σχετικά με το τι περιέχουν οι τροφές μας σε μορφή υδατανθράκων, λιπών, ινών κ.λ.π. και το γεγονός ότι οι συνθήκες διαβίωσής μας έχουν βελτιωθεί πολύ κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων. Εν προκειμένω, δεν είναι όλα απαραιτήτως καλύτερα από πριν. Εντούτοις, μερικές «εξωτερικές» διαδικασίες φαίνονται ακόμα να είναι απαραίτητες, αλλά αυτές τις αφήνω στον αναγνώστη να τις ανακαλύψει.

Έτσι, με την ελπίδα ότι δόθηκε μια ευρύτερη και βαθύτερη προοπτική της διαδικασίας της μύησης και ότι η σχέση μεταξύ μαγείας και αλχημείας επισημάνθηκε, σας εύχομαι καλή τύχη με την μελλοντική σας εργασία προς την λίθο των σοφών, την αληθινή ευτυχία, SUMMUM BONUM (το υπέρτατο αγαθό).

Η φιλοσοφική λίθος μέσα στον Αθάνορα και το αρχέτυπό της με τη μορφή του Ερμή μέσα στα χέρια των αγγέλων απο πάνω.  Αυτό στο οποίο δίνει έμφαση η απεικόνιση είναι, ότι οι φυσικές εργασίες στην αλχημεία είναι καθρέφτισμα μιας πνευματικής πραγματικότητας.