Η Θεωρία της Αιώνιας Ζωής (μέρος Γ')

Διαβάστε το Α΄μέρος εδώ.


· Στο όγδοο κεφάλαιο  (η Κρίση ή η Επανεσάρκωση) ο συγγραφέας μας αναφέρει περιληπτικά τα εξής:

Εδώ ο συγγραφέας μας αναλύει πως υποθέτει ότι γίνεται η επανεσάρκωση, την οποία μάλιστα την παρομοιάζει με την ψύξη- κρυστάλλωση.

«Καθώς οι κύκλοι στρέφονται και πάλι προς την έναρξη της φυσικής ζωής, όλο και πιο κοντά έρχεται η στιγμή όπου τα πάντα θα πρέπει να παγώσουν, να κρυσταλλωθούν, να πάρουν στατική μορφή. Θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε το πνεύμα στον ηλεκτρονιακό κόσμο με την κατάσταση του ατμού και της ψυχής στον μοριακό κόσμο με την κατάσταση του νερού. Διαρκώς, η θερμοκρασία πέφτει, οι διεργασίες γίνονται όλο και πιο αργές. Ξαφνικά, σε μια στιγμή που η φυσική την γνωρίζει επακριβώς – συντελείται η ψύξη – δηλαδή το ρευστό προικίζεται με μορφή. Αυτή η μορφή εξαρτάται από την κατάσταση όπου βρίσκεται το νερό τη στιγμή της ψύξης, αν βρίσκεται σε στρογγυλό δοχείο, σε σωλήνα ή σε ελεύθερες σταγόνες στο τζάμι. Αλλά μόλις παγώσει, μόλις «αποκτήσει σώμα», δεν μπορεί τίποτα να το αλλάξει, παρά μόνο η επαναθέρμανση σε μια υψηλότερη θερμοκρασία – δηλαδή μέχρις ότου ο πάγος πεθάνει άλλη μια φορά. Η στιγμή του παγώματος μπορεί να θεωρηθεί «κρίση» για το νερό.

Για τον ατομικό εαυτό, μια τέτοια κρίση θα είναι η αποκρυστάλλωσή του σε ένα ορισμένο είδος υλικού σώματος. Γιατί μόλις προικιστεί με ένα σώμα, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται, οι δυνατότητές του, ίσως ολόκληρη η μοίρα του, καθορίζονται από τον τύπο αυτού του σώματος.»

Στα διάφορα αρχαία κείμενα,  πάντα η Κρίση παρουσιάζεται να συντελείται από κάποιο υπερ ανθρώπινο όν. Στην Χριστιανική πίστη είναι ο Χριστός, στην Αιγυπτιακή ο Όσιρις, στην Ελληνική ο Δίας, στην Ζωροαστρική ο Αχούρα Μάζδα, στην Θιβετανική ο Γιάμα Ράτζα. Πρόκειται για το αρχέτυπο της ενσαρκωμένης θειότητας.

Μπροστά σε αυτόν συντελείται μια διαδικασία που απεικονίζεται σαν ζύγισμα στη ζυγαριά. Στο Θιβετανικό ζύγισμα, με τον Σίνζι και το Βαγκ, στο Ζωροαστρικό με το Μίθρα, Σραοσά και Ρασνά, ενώ στο Ελληνικό με τον Ραδάμανθη, τον Αιακό και τον Μίνω. Αυτό που υποτίθεται πως ζυγίζεται είναι οι πράξεις, οι σκέψεις και τα λόγια του νεκρού.

Όμως στην Αιγυπτιακή εικόνα της κρίσης, που θεωρείται μάλιστα και η αρχαιότερη, βλέπουμε πως εκείνο που ζυγίζεται είναι η καρδιά του νεκρού, ενώ η μορφή και η ψυχή του είναι ξέχωρα και παρακολουθούν.

Η καρδιά, φαίνεται πως υποδηλώνει την εσωτερική ποιότητα του ανθρώπου, το είναι του. Στη μια ζυγαριά έμπαινε λοιπόν η καρδιά του νεκρού και στην άλλη το φτερό της Μάατ, που αντιπροσωπεύει τη δικαιοσύνη και την κοσμική τάξη. Θα λέγαμε ότι το φτερό μοιάζει με το βουδιστικό ντάρμα, δηλαδή το σωστό, το δίκαιο και το αληθινό, με λίγα λόγια είναι η αληθινή δυνατότητα του ατόμου.

Επομένως, το είναι που ο άνθρωπος έχει εξελίξει για λογαριασμό του, ζυγίζεται σε σύγκριση με την αρχική του ικανότητα.

Όπως αναφέρει ο Κόλλιν:

«Αυτή η εκπληκτική απεικόνιση δεν δείχνει μόνο το ζύγισμα του επίκτητου «είναι» του ανθρώπου σε σύγκριση με τις αρχικές του ικανότητες, αλλά επίσης πως η υπερβολή ή η ανεπάρκεια, που γίνεται έτσι φανερή, καθορίζει ακριβώς το νέο σώμα μέσα στο οποίο θα γεννηθεί ξανά ο εαυτός, δηλαδή τις αρχικές του ιδιότητες στην επόμενη ζωή. Έτσι συμπληρώνεται ο κύκλος και το αποτέλεσμα ή η αμοιβή αυτής της κρίσης είναι ήδη εκείνη που θα μπει στη δεξιά πλάστιγγα στην επόμενη ζωή. Η κρίση επαναλαμβάνεται, η δικαιοσύνη είναι αιώνια και ένα νέο ζύγισμα προκύπτει από τον παλιό κόσμο, χωρίς τέλος.»

Μάατ

Το ζύγισμα της ψυχής

·   Στο ένατο κεφάλαιο  (η επαναστροφή στον οργανικό κόσμο) ο συγγραφέας μας αναφέρει περιληπτικά τα εξής:

Ο συγγραφέας, αφού εξέτασε το θέμα της κρίσης ή αλλιώς την κατανομή των νέων μορφών με φιλοσοφικό τρόπο, τώρα το εξετάζει από πρακτική σκοπιά.

Αναλύοντας από την οπτική της βιολογίας την γονιμοποίηση καθώς και τη φύση και λειτουργία των χρωμοσωμάτων και των γονιδίων, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα γονίδια και τα χρωμοσώματα βρίσκονται στα σύνορα των δυο κόσμων (μοριακού και κυτταρικού).

«Τα γονίδια παρουσιάζουν κι άλλο ένα σπουδαίο σημείο. Είναι τόσο μικροσκοπικά ώστε δεν αποτελούνται παρά μόνο από ελάχιστα – ίσως από μισή δωδεκάδα – μόρια. Με άλλα λόγια, ανήκουν στον μοριακό κόσμο και διέπονται από μοριακούς νόμους. Αυτό ακριβώς δεν επιτρέπει στους επιστήμονες να τα μελετήσουν. Βρίσκονται πέρα από τον κυτταρικό ή οργανικό κόσμο στον οποίο περιορίζονται οι παρατηρήσεις μας.

Ας θυμηθούμε ότι όταν είχαμε στρέψει την προσοχή μας στη στιγμή της σύλληψης, είχαμε καταλήξει σε ένα σημείο όπου οι διεργασίες κινούνται με τέτοια ταχύτητα ώστε είναι αδύνατο να τις συμπεριλάβει η κυτταρική ύλη. Αυτή ακριβώς η ταχύτητα τις κάνει να ανήκουν στην μοριακή ύλη. Τα γονίδια και τα χρωμοσώματα αντιπροσωπεύουν την πρώτη είσοδο της ανθρώπινης ζωής στη δική μας περιοχή της υλικής παρατήρησης. Βρίσκονται στα σύνορα των δυο κόσμων. Ένα μέρος τους συμμετέχει στη φύση της ύλης, στην ελεύθερη μοριακή της κατάσταση και ένα άλλο μέρος τους μένει καθηλωμένο μέσα σ’εκείνο το πρωτόγονο κύτταρο, το γονιμοποιημένο ωάριο.»

Στη συνέχεια αναλύει το θέμα των ακτινοβολιών σε σχέση με τις αλλοιώσεις και τις ανακατατάξεις των γονιδίων, εστιάζοντας ιδιαιτέρως στη ραδιενεργό ακτινοβολία, η οποία μπορεί να επηρεάσει ακόμα και μετά από χίλια χρόνια. Η ίδια ακτινοβολία που θα μπορούσε να επηρεάσει τα γονίδια τώρα, θα μπορούσε να προκαλέσει μια παρόμοια μετάλλαξη χίλια χρόνια αργότερα.

«Έχει ταξιδέψει μπροστά ή πίσω στον χρόνο; Είναι το ίδιο. Το μόνο που θα μπορούσε να πει κανείς είναι ότι αυτή η ακτινοβολία, που εξουσιάζει τη μορφή, είναι ανεξάρτητη από το χρόνο.»

Κρατάμε αυτό το σημείο γιατί παρακάτω θα συνδυάσει αυτό το συμπέρασμα με το προηγούμενο συμπέρασμά του ότι η μορφή στον έναν κόσμο δημιουργείται από την επίδραση του κόσμου που βρίσκεται από πάνω του (τα μοριακά μπορούν να αλλάξουν μόνο με ηλεκτρονιακή δύναμη.)

Έπειτα ο Κόλλιν αναφέρεται  ξανά στο μύθο του Ηρός αλλά και στη Θιβετανική Βίβλο των νεκρών, σε αποσπάσματα όπου αναφέρεται η ιδέα της επαναγέννησης σε ζώο και μας αναλύει την συμβολική έννοια που αυτή η ιδέα περιέχει.

Πρόκειται για την ιδέα της αυξανόμενης καθήλωσης σε ένα ιδιαίτερο γνώρισμα και ο συμβολισμός των ζώων είναι μια μεταμφίεση, θα λέγαμε, της παθολογικής υπερβολής ενός γνωρίσματος. (π.χ. ο σκύλος – όσφρηση αλλά και μια κατάσταση στο έλεος των ζωϊκών ορέξεων που ερεθίζονται ιδιαίτερα από τις οσμές. Το φίδι – ο αδενικός συνδυασμός που προκαλεί αιχμηρές και οξείες αντιδράσεις.) Αυτή η παθολογική υπερβολή ενός γνωρίσματος θα πρέπει να ρυθμίζεται από ένα γονίδιο ή μια ομάδα γονιδίων. Δεν θα είναι όμως σε αρμονική σχέση με τον συνολικό οργανισμό.

«Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι στο τέλος της ζωής, κάθε ψυχολογικό γνώρισμα του ανθρώπου ή έχει εξογκωθεί ή έχει ελαχιστοποιηθεί, σε σύγκριση με την οργανική τάση που του δόθηκε από τη γέννησή του.»

Κατανοούμε βεβαίως ότι η πραγματοποίηση της ιδέας της ισορροπίας των γνωρισμάτων, εξαρτάται από τον υψηλό βαθμό αυτογνωσίας του ατόμου αλλά και από τον επίμονο αγώνα του ενάντια στις αδυναμίες  του.

Έτσι λοιπόν, ο Κόλλιν ολοκληρώνει εδώ το σκεπτικό του, έχοντας εξηγήσει την οπτική του, για το πώς λειτουργεί ο μηχανισμός της ανθρώπινης επαναστροφής σε πρακτικό επίπεδο.

Το σύνολο των γνωρισμάτων λοιπόν, θα μπορούσε να μεταδοθεί με το θάνατο στα κατάλληλα γονίδια και χρωμοσώματα μέσα στο ωάριο.

Και έτσι βρισκόμαστε ξανά στο θέμα της στιγμής της σύλληψης που, όπως ανέλυσε σε προηγούμενα κεφάλαια, συνδέεται με τη στιγμή του θανάτου.

Σε αυτό το σημείο του βιβλίου υπάρχουν πολύ σημαντικές  πληροφορίες, γι αυτό και παραθέτω το κείμενο του συγγραφέα αυτούσιο:

«Αλλά η πράξη της σύλληψης είναι επίσης η σεξουαλική πράξη των γονιών. Η δημιουργία του νέου σχεδίου τόσο από τους ίδιους όσο και από την κατάστασή τους, από την ένταση και αγνότητα των αισθημάτων τους κ.ο.κ. Γι αυτό, αν είναι να γίνει κάποια βελτίωση και εναρμόνιση του νέου εμβρύου σε σχέση με το παλιό, καταλήγουμε στην ιδέα ότι ο ετοιμοθάνατος δεν θα πρέπει μόνο να έχει νικήσει τις δικές του αδυναμίες, αλλά θα πρέπει επίσης να έχει, με κάποιο τρόπο, ανυψώσει τους γονείς του σε ένα ανώτερο επίπεδο. Θα πρέπει να διδάξει τους γονείς του τώρα, για να βελτιώσει το επόμενο σώμα του. Και θα πρέπει να μεταβιβάσει τέτοιαν ένταση συνειδητότητας και συγκίνησης στη στιγμή της ίδιας του της σύλληψης ώστε αυτή να μεταδοθεί στους γονείς του.

Αυτή η μυστηριώδης ιδέα αναφέρεται με την παρακάτω διατύπωση στη Θιβετανική Βίβλο των Νεκρών:

“… κατεύθυνε την επιθυμία σου και μπες μέσα στην μήτρα. Ταυτόχρονα, ρίξε τα κύματα – δώρα σου (της χάρης ή της καλής προαίρεσης) επάνω στη μήτρα που μέσα της μπαίνεις (μεταμορφώνοντάς την έτσι) σε ουράνιο παλάτι.”

Ο ανώτερος άνθρωπος δεν μπορεί να περιμένει. Πρέπει να βελτιώσει την ίδια του την κληρονομικότητα, να ρυθμίσει την ίδια του τη γέννηση.

Στους ανθρώπους που δεν είναι ούτε άγιοι, ούτε εγκληματίες, παρατηρούμε, αντίθετα, μόνον μια βαθμιαία και ίσως αδιόρατη αλλαγή από τη μια ζωή στην άλλη – είτε όταν κάποιο γνώρισμα τείνει να καταπιεί όλα τα άλλα, είτε, αντίθετα με την βαθμιαία κλίση προς την αρμονία και την ισορροπία του συνόλου. Αυτή είναι η αιώνια επαναστροφή που περιγράφει ο Νίτσε και την οποία επικαλείται ο Ουσπένσκυ στο μυθιστόρημά του «Η παράξενη ζωή του Ιβάν Οσοκίν.»

Αλλά για πόσες ζωές είναι δυνατό να περιμένει κανείς ότι θα ισχύουν αυτές οι αδιόρατες αλλαγές; Όπως γνωρίζουμε από τα εγγράμματα της κάθε ζωτικής διεργασίας, τίποτα στη φύση δεν ακολουθεί για πάντα μια ευθεία κλίση. Αργά ή γρήγορα καμπυλώνεται ή προς τα επάνω ή προς τα κάτω. Πόσο υπομονετική είναι η φύση στην περίπτωση του ανθρώπου; Πόσες ζωές θα μπορεί να ζήσει πριν από τον τελικό απολογισμό, από την κρίση των κρίσεων; Ακόμα και εδώ, οι παλαιοί θρύλοι δεν μας αφήνουν χωρίς νύξεις:

“Τώρα, στο ίδιο μέρος από το οποίο έρχεται η κάθε ψυχή (έτσι αναφέρεται στον μύθο του Φαίδρου), δεν ξαναγυρίζει παρά μόνο αφού συμπληρωθούν δέκα χιλιάδες χρόνια. Γιατί νωρίτερα καμμιά ψυχή δεν αποκτά φτερά, εκτός από την ψυχή εκείνου που αναζητά χωρίς δόλο την Αληθινή Σοφία ή που έχει αγαπήσει τον Σύντροφό του με τα δεσμά της Σοφίας. Αν οι ψυχές λοιπόν αυτών των ανθρώπων, αφού τελειώσει ο τρίτος κύκλος από χίλια χρόνια, διαλέξουν αυτή τη ζωή τρεις φορές στη σειρά, αποκτούν φτερά και τότε αποχωρούν πραγματικά.”

Τι μπορεί να σημαίνουν τα παραπάνω; Δέκα χιλιάδες χρόνια, σύμφωνα με τους υπολογισμούς που αναφέραμε ειδικά στον παράλληλο μύθο του Ηρός, είναι εκατό ζωές. Ένας τέτοιος υπολογισμός ίσως να περνούσε απαρατήρητος αν δεν μας θύμιζε εκπληκτικά τις εκατό οκτώ χάντρες στο περιδέραιο του Βούδα, που η κάθε μια τους συμβολίζει και μιαν ενσάρκωση.

Οπωσδήποτε, το απόσπασμα μοιάζει να υπαινίσσεται μια πάρα πολύ μεγάλη περίοδο για τη μάζα της ανθρωπότητας. Η περίοδος αυτή θα μπορούσε ίσως να υπολογιστεί σε έναν αιώνα από ζωές. Στη διάρκεια αυτού του αιώνα, η αργή παλίρροια που επηρεάζει το σύνολο της ανθρωπότητας, θα μπορούσε είτε να είχε επιτελέσει το έργο της είτε όχι. Σε αυτή την κλίμακα, η βελτίωση δεν έχει τίποτα το προσωπικό. Θα έλεγε κανείς ότι δίνεται στον άνθρωπο η ευκαιρία να πάρει μέρος σε κάποια γενική και αδιόρατη άνοδο στον ρυθμό των διεργασιών που ισχύουν για ολόκληρη τη φύση.

Ταυτόχρονα, υπάρχει το όραμα ενός πιο σύντομου δρόμου, θα λέγαμε, «για εκείνους που αναζητούν την Αληθινή Σοφία χωρίς δόλο.» Φαίνεται ότι στους ανθρώπους με συμπληρωμένο το ένα τρίτο των συνολικών βίων που τους έχουν χορηγηθεί δίνεται μια διαφορετική ευκαιρία. Μπορεί να τους δοθεί η ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με έναν διδάσκαλο ή με μια σχολή κι έτσι να μάθουν το μυστικό της αναγέννησης. Με ειδική γνώση, ακριβή καθοδήγηση, εντατική εσωτερική εργασία και με τύχη, ίσως μπορέσουν να ανέβουν άμεσα, να ξεφύγουν από τον κύκλο των γεννήσεων και των θανάτων. Αυτή τη δυνατότητα απεικονίζουν οι Ρωσσικές εικόνες της Δευτέρας Παρουσίας, όπου μερικοί μοναχοί, που ξέφυγαν από την γενική Κρίση, πετούν κάθετα στο δεξί περιθώριο ίσια προς τον ουρανό.

Αλλά ο χρόνος όσων έχουν μάθει αυτό το μυστικό, μετριέται αμέσως με διαφορετικό μέτρο. Ο άνθρωπος δεν έχει πια μπροστά του ολόκληρες εικοσάδες βίων. Του δίνεται μια ειδική ευκαιρία, αλλά θα πρέπει να την αξιοποιήσει πολύ γρήγορα. Θα πρέπει να φτάσει σε ένα καθορισμένο επίπεδο σε πολύ λίγες ζωές. «Αν οι ψυχές αυτών των ανθρώπων…. διάλεξαν αυτή τη ζωή τρεις φορές στη σειρά, αποκτούν φτερά και τότε αποχωρούν πραγματικά.»

Τι παράξενο, αλήθεια, να συναντήσουμε αυτή τη συναρπαστική και τρομερή ιδέα, με την ίδια ακριβώς αντήχηση εικοσιπέντε αιώνες αργότερα, στη δική μας σκεπτικιστική εποχή! Στο βιβλίο του Ουσπένσκυ «Η παράξενη Ζωή του Ιβάν Οσοκίν» ο ήρωας φτάνει επιτέλους στο σημείο να δει με τραγική καθαρότητα τον αδιάκοπα επαναλαμβανόμενο κύκλο της ίδιας του της ζωής. Συναντά έναν μάγο που του εξηγεί κάτι περισσότερο. Αλλά επάνω στην έξαψή του που έμαθε κάτι παραπάνω, ούτε καν άκουσε τι πρόσθεσε ο μάγος:

«Ο άνθρωπος που έχει αρχίσει να μαντεύει το μεγάλο μυστικό, θα πρέπει να το χρησιμοποιήσει, διαφορετικά αυτό θα στραφεί ενάντιά του. Δεν είναι ένα ασφαλές μυστικό. Όταν κανείς το συνειδητοποιήσει, θα πρέπει να συνεχίσει, διαφορετικά θα βουλιάξει. Όταν ένας βρει το μυστικό ή ακούσει γι αυτό, δεν του μένουν παρά μόνον δυο ή τρεις, οπωσδήποτε, πολύ λίγες ζωές ακόμα.»

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Lisa Gerrard - Eternity