Η Θεωρία της Αιώνιας Ζωής (μέρος Α')

Το βιβλίο του Rodney Collin, «Η θεωρία της αιώνιας ζωής» είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο, αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Σκέφτηκα να κάνω μια περίληψη του βιβλίου, το οποίο μάλιστα το είχε μεταφράσει η Σοφία Άντζακα στα ελληνικά.

Παραθέτω εδώ ένα απόσπασμα από τον πρόλογό της στο βιβλίο:

«Ο Ρόντνευ Κόλλιν είχε δεχθεί τα νάματα της διδασκαλίας των Γκουρτζίεφ – Ουσπένσκυ, αλλά σ’αυτό το βιβλίο χειρίζεται τις βασικές αρχές με έναν τρόπο τόσο πρωτότυπο που δεν θυμίζει και πολύ την πηγή από όπου άντλησε. Τα όσα έχει να πει είναι συγκλονιστικά επειδή θίγουν με τρόπο ανεπανάληπτο το καίριο θέμα του θανάτου.

Η πρωτοτυπία του έγκειται στο ότι τοποθετεί σε επιστημονική βάση όχι μόνο αυτά που πήρε από το δάσκαλό του, αλλά και όσα συγκέντρωσε από την αρχαία σοφία της Ανατολής και της Δύσης. Έτσι διατυπωμένα και φωτισμένα με το φως της σύγχρονης επιστημονικής γνώσης, αφήνουν βαθιά ίχνη στον νου του αναγνώστη.

Για όσους είναι εξοικειωμένοι με το έργο του Ουσπένσκυ «Αναζητώντας τον Κόσμο του Θαυμαστού» και με το βιβλίο του Μπέννετ «Πνευματική Ψυχολογία», η συμβολή του Κόλλιν θα αποδειχθεί κάτι παραπάνω από πολύτιμη αφού, όπως είπαμε, φέρνει στο προσκήνιο το ζωτικό θέμα του θανάτου και της μεταθανάτιας επιβίωσης που οι παραπάνω συγγραφείς ελάχιστα το θίγουν.»

·  Στο πρώτο κεφάλαιο (η ζωή ανάμεσα στη γέννηση και στο θάνατο) ο συγγραφέας μας αναφέρει περιληπτικά τα εξής:

Η γέννηση δεν είναι η αρχή για τον άνθρωπο, καθώς η ατομική σταδιοδρομία του αρχίζει από τη στιγμή της σύλληψης.

Στη συνέχεια ο συγγραφέας μας περιγράφει τη διαδικασία σχηματισμού του υλικού οχήματος ή οργανικού σώματος, της προσωπικότητας και της ψυχής του ανθρώπου.

Προχωράει στην ανάλυση του θέματος της επιβράδυνσης του χρόνου, λόγω της φύσης της κυτταρικής ζωής. Το συμπέρασμά του είναι ότι η ζωή κινείται όλο και πιο αργά καθώς προχωράει από τη σύλληψη στο θάνατο. Επίσης, ότι η ταχύτερη εμπειρία που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος μέσα σε ένα υλικό σώμα είναι κατά τη στιγμή της σύλληψης.

Βάση της λογαριθμικής κλίμακας «χωρίζει» τη ζωή του ανθρώπου σε εννέα μέρη, στα οποία εμφανίζονται συγκεκριμένες λειτουργίες.

Στο σημείο 9 της λογαριθμικής κλίμακας, που ισοδυναμεί στα εβδομήντα πέντε ή εβδομήντα έξι χρόνια, η φύση βάζει σε λειτουργία μέσα στον άνθρωπο μια ενέργεια τόσο έντονη, ώστε το κυτταρικό σώμα δεν μπορεί να αντέξει και αφήνεται στη διάλυση (θάνατος).

Αυτή η υπέρτατη ενέργεια, αν και καταστρέφει το υλικό ή οργανικό σώμα του ανθρώπου, εντούτοις συνδέει το θάνατο και τη σύλληψη. Η στιγμή του θανάτου είναι ταυτόσημη με τη στιγμή της σύλληψης. Η αίσθηση του ανθρώπου για το χρόνο, έχει την πηγή της στη φυσιολογία του σώματός μας. Τη στιγμή του θανάτου όμως, μπαίνουμε στο άχρονο (κατάσταση όπου όλα τα σημεία μέσα στο χρόνο είναι το ίδιο προσιτά). Οπότε, τόσο η σύλληψη όσο και ο θάνατος συνδέονται έξω από το χρόνο με την θεία ένταση της ενέργειας που παρεμβαίνει.

Δυστυχώς όμως, η συνείδηση του κοινού ανθρώπου δεν μπορεί να περάσει πέρα από τον μονωτή του θανάτου. Οπότε η μνήμη του δεν μπορεί να τον ενημερώσει για το τι βρίσκεται πέρα από αυτόν, είτε προς τα εμπρός είτε προς τα πίσω. 

·   Στο δεύτερο κεφάλαιο (οι ζωές ανάμεσα στον θάνατο και τη γέννηση) ο συγγραφέας μας αναφέρει περιληπτικά τα εξής:

Η στιγμή του θανάτου και της σύλληψης συνδέεται με την ιδέα της Κρίσης.

Η Kρίση ή ο καθορισμός της μελλοντικής κατάστασης είναι ένα ακριβές μαθηματικό αποτέλεσμα των αιτιών που δημιουργήθηκαν στην παλιά ζωή.

Διάφορες διδασκαλίες περιλαμβάνουν αυτή την ιδέα. Ένα παράδειγμα είναι ο μύθος του Ηρός του Πλάτωνα (σημ. βρίσκεται στην «Πολιτεία»),

 «ο οποίος θεωρήθηκε νεκρός στη μάχη και ύστερα από δώδεκα μέρες, όταν βρισκόταν κιόλας στην νεκρική πυρά, ξανάρθε στη ζωή, περιγράφει πως οι ψυχές των ανθρώπων ξεκινούν για ένα μεγάλο ταξίδι και κατασκηνώνουν τελικά σ’έναν αγρό ανάμεσα στα στόμια του ουρανού και της κόλασης. Εδώ, αφού παρακολουθήσουν το ανέβασμα και το γκρέμισμα των ψυχών σύμφωνα με τις πράξεις τους, βλέπουν σε όραμα τις Τρεις Μοίρες – τη Μοίρα του παρελθόντος, την Μοίρα του παρόντος και τη Μοίρα του μέλλοντος. Από την ποδιά της Λάχεσης, της Μοίρας του παρελθόντος, πέφτουν κάτω αμέτρητα πρότυπα βίων που οι ψυχές διαλέγουν ανάλογα με τη φύση και τις επιθυμίες τους – αλλά πιο συχνά σύμφωνα με τις συνήθειες της προηγούμενης ζωής τους.

Εδώ εισάγεται  η ιδέα ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει την στιγμή της Κρίσης. Αν ένας άνθρωπος μπορέσει να φτάσει εκεί με πλήρη γνώση του τι υπήρξε και του τι θέλει να είναι, θα μπορούσε να εκλέξει. Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να διανοηθούν μια διαφορετική ζωή, γι αυτό αναγκαστικά διαλέγουν ό,τι τους είναι γνωστό. Επομένως, γι αυτούς δεν υπάρχει στην ουσία εκλογή».

Ακόμα, όπως αναφέρει  η Θιβετανική Βίβλος των Νεκρών:

«ο ασώματος νεκρός περνάει τρεισήμισι μέρες σε λιποθυμική κατάσταση, για να αναδυθεί σε υπέρτατη ευδαιμονία για μιαν ώρα, ύστερα από την οποία κατεβαίνει βαθμιαία μέσα από τους αόρατους κόσμους ώσπου – σε κάποια στιγμή μετά την δέκατη όγδοη μέρα – φθάνει στην κρίση και στην ίδια την είσοδο της μήτρας από την οποία θα γεννηθεί ξανά. Όλη η ιεραρχία των Θεών είναι παρούσα σ’αυτή την κρίση, στην οποία ο τελικός μάρτυρας είναι ο καθρέφτης του κάρμα ή το παρελθόν της ίδιας της ψυχής.

Ωστόσο, η Θιβετανική Βίβλος των Νεκρών μιλάει ανοιχτά για εκείνο που όλες οι άλλες εκδοχές υπαινίσσονται, ότι δηλαδή η Κρίση είναι η απόδοση στον ασώματο εαυτό ενός νέου σώματος ανάλογου με το ιστορικό του. Μέχρι τη στιγμή της Κρίσης, η ψυχή πάντα ελπίζει ότι θα μπορέσει να βελτιώσει τη μελλοντική της μοίρα με κάποια τελική πράξη λατρείας ή κατανόησης. Αλλά μια και γίνει η Κρίση, ποτέ δεν αντιστρέφεται και ο εαυτός, προικισμένος τώρα με το νέο όχημά του, πρέπει να περάσει από ολόκληρο τον κύκλο της σωματικής ζωής, προτού ξαναβρεθεί μπροστά στο δικαστήριο και στην ίδια ευκαιρία».

Οι διάφορες περιγραφές αυτών των διδασκαλιών ταιριάζουν επίσης μεταξύ τους στο ότι ανάμεσα στον Θάνατο και την Κρίση υπάρχει ένα διάλειμμα (το οποίο μάλιστα μπορεί να υπολογιστεί επακριβώς) κατά το οποίο ο εαυτός είναι ασώματος και έτσι μπορεί να αντιληφθεί τα διάφορα μέρη του κόσμου τα οποία, όσο είχε σώμα του ήταν απροσπέλαστα.

Όπως αναφέρει ο Κόλλιν, «είναι το αόρατο και άπειρο διάλειμμα ανάμεσα σε δυο ταυτόσημα σημεία. Ο θάνατος και η σύλληψη είναι ένα. Κι όμως, ανάμεσά τους βρίσκεται μια ολόκληρη ύπαρξη. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε μιαν άλλη διάσταση.»

Η ταχύτερη εμπειρία που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος μέσα σε ένα υλικό σώμα είναι κατά τη στιγμή της σύλληψης, όπως αναφέρθηκε πρωτύτερα. 

Αυτή η ταχύτητα είναι παρόμοια με την ταχύτητα της μοριακής ενέργειας. Αυτή είναι η φύση της εμπειρίας στον αόρατο κόσμο.

Στη συνέχεια ο συγγραφέας προχωράει και σε συμπεράσματα σχετικά με τον υπολογισμό των υποδιαιρέσεων του χρόνου στους 3 κόσμους-κύκλους (κυτταρικό, μοριακό, ηλεκτρονιακό).

Ο ηλεκτρονιακός κόσμος βρίσκεται στην τρίτη διάσταση του χρόνου, όπου πραγματοποιούνται όλες οι δυνατότητες.

Στο τελικό σημείο αυτού του κύκλου τα πάντα είναι ένα δισεκατομμύρια φορές ταχύτερα και λεπτότερα από ότι στον κόσμο του υλικού σώματος. Επομένως ο ετοιμοθάνατος βλέπει ολόκληρη τη ζωή του σαν ένα στίγμα.

Μια πλευρά των ανώτερων κόσμων είναι ότι σε αυτούς τα πράγματα βιώνονται ή γνωστοποιούνται σε πιο σύντομο χρόνο.

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του λογικού νου είναι ότι βιώνει ένα πράγμα κάθε φορά (τα γεγονότα μπορούν μόνο διαδοχικά να περάσουν από μέσα του). Επομένως, καθώς μεταβαίνει στην επόμενη εμπειρία, δεν μπορεί να διατηρήσει την προηγούμενη πείρα ή γνώση. Άρα, ο άνθρωπος του λογικού νου, αναγκαστικά θα ξεχνά.

Αν όλα αυτά που γνωρίζει (η πείρα του) μπορούσαν να συμπιεστούν σε συντομότερο χρόνο, λιγότερα πράγματα θα έπεφταν στη λήθη και «θα έρχονταν στο προσκήνιο αμέτρητες συνδέσεις αιτίας και αποτελέσματος καθώς και σχέδια κοσμικών επιδράσεων»

«Το ατομικό κάρμα συμπιέζεται υπερβολικά και τότε γίνεται ορατό μέσα από τους φακούς των πεποιθήσεων, έτσι ώστε ό,τι καλό και κακό υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, στον ένα εμφανίζεται σαν μια συγκέντρωση αγγέλων και διαβόλων, σ’έναν άλλο σαν μαθηματικοί νόμοι που γίνονται ορατοί, σ’έναν τρίτο σαν ευεργετικές και τρομερές φυσικές δυνάμεις, σ’έναν τέταρτο σαν ζωντανά σύμβολα, σ’έναν πέμπτο σαν ένας εφιάλτης φόβων και φαντασμάτων.

Αυτή η σύλληψη, που βρίσκεται σε πολλές ερμηνείες της κόλασης και του ουρανού, μοιάζει να υποβάλει την ιδέα ότι η εκστατική ή η συγκλονιστική εμφάνιση των αόρατων κόσμων θα μπορούσε να εξηγηθεί απλώς σαν μια εξαιρετική συμπύκνωση της πείρας που αποκόμισε μια ψυχή στη διάρκεια μιας ζωής.»

Με λίγα λόγια, αυτή η συμπίεση του χρόνου σημαίνει ότι βιώνονται ταυτόχρονα και με μεγάλη δύναμη όλες οι εικόνες, οι συγκινήσεις, οι αντιλήψεις και τα συναισθήματα της ζωής.

Αν η ζωή ήταν γεμάτη από ευχάριστες συγκινήσεις, γνωριμίες, εντυπώσεις, η συμπίεση θα προκαλούσε μια εκστατική εμπειρία. Αν αντίθετα ήταν γεμάτη από βία, φόβο, μνησικακία, πρόκληση πόνου στους άλλους, το αποτέλεσμα της συμπίεσης θα ήταν μια εξαιρετικά τρομακτική εμπειρία. Αυτό ίσως είναι εκείνο που περιγράφεται στις διδασκαλίες ως άνοδος στον ουρανό και κάθοδος στην κόλαση. 

· Στο τρίτο κεφάλαιο (η ψυχή στον μοριακό κόσμο) ο συγγραφέας μας αναφέρει περιληπτικά τα εξής:

«Η ύλη σε μοριακή μορφή απολαμβάνει πολύ μεγαλύτερη ελευθερία από την ύλη σε κυτταρική μορφή. Οι ιδιότητες της ύλης σε μοριακή μορφή μπορούν να μελετηθούν καλά στα αρώματα και στις οσμές. Αυτή η ύλη έχει εξαιρετικές δυνάμεις διάρκειας, διείσδυσης και διάχυσης, χωρίς να αλλάζει τη δική της φύση.»

Η φύση της ψυχής μοιάζει με τη φύση του αρώματος. Είναι αεριώδης.

«Ας φανταστούμε τώρα την ανθρώπινη συνείδηση προικισμένη με τις ιδιότητες της μοριακής ύλης. Τότε, θα μπορούσε να κάνει πολλά από τα θαύματα που αποδίδονται στους μάγους. Για την ακρίβεια, θα είχε τις ιδιότητες που συχνά αποδίδονται στην ψυχή μετά τον θάνατο. Θα μπορούσε να είναι παρούσα σε πολλούς τόπους ταυτόχρονα, θα μπορούσε να περάσει μέσα από τοίχους, θα μπορούσε να πάρει διάφορα σχήματα, να μπει μέσα στους άλλους ανθρώπους, να νιώσει τι γίνεται στα διάφορα όργανά τους κ.ο.κ»

Εδώ λοιπόν γίνεται λόγος για ικανότητες κίνησης σε όλες τις κατευθύνσεις ταυτόχρονα, καθώς και  είσδυσης μέσα σε συμπαγή αντικείμενα. Ικανότητες δηλαδή, που στον υλικό-κυτταρικό κόσμο θεωρούνται υπερφυσικές.  

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να απολαμβάνει τις ιδιότητες που ανήκουν στην μοριακή ύλη, γιατί η συνείδησή του είναι περιορισμένη μέσα στο υλικό / κυτταρικό σώμα.

Με το θάνατο όμως του υλικού σώματος, γεννιέται ένα νέο σώμα μοριακής ύλης. Αυτό απολαμβάνει την ελευθερία μιας άλλης διάστασης.

Όμως σε μια τέτοια συνείδηση, η φυλάκιση μέσα σε ένα υλικό σώμα, θα προκαλούσε τρόμο.

Σχετικά με αυτό το θέμα ο Κόλλιν αναφέρει το αρχαίο ερμητικό κείμενο «Κόρη Κόσμου» από το οποίο και το παρακάτω απόσπασμα:

«Τότε, το πρώτο που μάθαιναν οι ψυχές ήταν το ότι ήταν καταδικασμένες. Και θλιμμένη ήταν η όψη τους. Όταν πλησίαζε η στιγμή να φυλακιστούν στα σώματα, άλλες θρηνούσαν και στέναζαν. Μόνον αυτό και τίποτα άλλο. Άλλες, όμως, πάλευαν ενάντια στην καταδίκη τους, όπως τα ευγενικά ζώα όταν πιάνονται στις πανούργες παγίδες των σκληρών ανθρώπων και ξεριζώνονται από τη ζούγκλα, τον τόπο διαμονής τους, αγωνίζονται ενάντια σε εκείνους που τα έχουν αιχμαλωτίσει. Και μια άλλη στρίγγλιζε και, στρέφοντας συνεχώς τα μάτια της μια επάνω και μια κάτω, έλεγε: «Ω, συ, ουρανέ, πηγή του είναι μας και σεις λαμπερά αστέρια και ανέσπερο φως του ήλιου και της σελήνης. Και συ, αιθέρα και αέρα και άγια ζωογόνα πνοή Εκείνου που μόνος κυβερνάς, συ που μοιραζόσουν το σπίτι μας, τι σκληρό που είναι να μας ξεριζώνουν από πράγματα τόσο μεγάλα και μεγαλειώδη.

Όπου να ναι θα μας διώξουν από την άγια ατμόσφαιρα και από έναν τόπο κοντά στον θόλο του ουρανού και από την μακάρια ζωή που ζούμε εδώ και θα μας φυλακίσουν σε τόσο ταπεινές και ευτελείς κατοικίες… Τι μισητά πράγματα θα πρέπει να κάνουμε για να καλύψουμε τις ανάγκες αυτού του σώματος που θα πρέπει τόσο γρήγορα να πεθάνει! Τα μάτια μας θα έχουν λίγο χώρο για να προσλάβουν τα πράγματα. Θα βλέπουμε τα πράγματα μόνο με τη βοήθεια των ρευστών που περιέχουν οι βολβοί των ματιών. Και όταν θα βλέπουμε τον Ουρανό, τον ίδιο μας τον προπάτορα, συμπιεσμένο σε μια μικρή πυξίδα, ποτέ δεν θα βλέπουμε άμεσα. Γιατί, αλλοίμονο, θα έχουμε καταδικαστεί στο σκοτάδι. Και όταν θα ακούμε τους ανέμους, τους συγγενείς μας, να φυσούν στον αέρα, βαθειά θα λυπόμαστε που δεν θα αναπνέουμε μαζί με αυτούς. Επειδή, αντί να κατοικούμε σ’αυτόν εδώ τον υψηλό κόσμο, μας περιμένει η καρδιά ενός ανθρώπου, ένας χώρος τόσο μικρός. Οι δύσμοιροι εμείς! Σε τι φταίξαμε να αξίζουμε τέτοιες τιμωρίες;»

Ο Κόλλιν αναλύει το γεγονός ότι οι τρεις κόσμοι (κυτταρικός, μοριακός, ηλεκτρονιακός) συνυπάρχουν και ότι οι πιο λεπτοί κόσμοι διαπερνούν τους πιο χονδροειδείς. Με λίγα λόγια, ο μοριακός κόσμος διαπερνά τον κυτταρικό και ο ηλεκτρονιακός τον μοριακό.

Και καταλήγει:

«Μόνο αν μπορέσει να αναπτύξει μέσα του τώρα κάτι ανάλογο με το άρωμα στο φυτό, δηλαδή μια ψυχή ή μιαν αρχή συνείδησης, θα μπορέσει να αρχίσει να κινείται σ’αυτό τον άλλο κόσμο όσο είναι ακόμα ζωντανός σ’αυτόν εδώ.

Πως μπορεί να γίνει αυτό; Η ψυχή ή το σώμα του μοριακού κόσμου, μπορεί να δημιουργηθεί μόνον τεχνητά, με μεγάλη συγκέντρωση των πιο λεπτών ενεργειών που παράγει ο υλικός οργανισμός και με την κρυστάλλωσή του χάρη στην συνεχή προσπάθεια να αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του. Αλλά ο συνηθισμένος άνθρωπος δεν μπορεί να μην σπαταλήσει την ενέργειά του μόλις τη βρει διαθέσιμη – στο φόβο, στον θυμό, στον φθόνο, στις επιθυμίες και στον συνηθισμένο αυτοερωτισμό του ή στην έλξη του προς τον κόσμο γύρω του. Για να συγκρατήσει αυτή την σπατάλη, θα πρέπει να δημιουργήσει βούληση μέσα του. Για να δημιουργήσει βούληση θα πρέπει να έχει ένα στόχο. Για να έχει έναν στόχο, θα πρέπει να έχει μάθει όλες τις πλευρές του εαυτού του και να τις έχει αναγκάσει να δεχτούν την εξουσία της ηθικής του συνείδησης. Πριν από αυτό, θα πρέπει πρώτα να αφυπνίσει την ηθική συνείδηση από τον ύπνο της.»

·  Στο τέταρτο κεφάλαιο (το πνεύμα στον ηλεκτρονιακό κόσμο) ο συγγραφέας μας αναφέρει περιληπτικά τα εξής:

Η κατάσταση της ύλης στον ηλεκτρονιακό κόσμο είναι πολύ ταχύτερη και εκλεπτυσμένη από αυτή του μοριακού κόσμου.

Ως παράδειγμα αυτής της κατάστασης, φέρνει το φως. Το φως ταξιδεύει ταυτόχρονα σε τρεις κατευθύνσεις (σε ολόκληρο τον όγκο ενός χώρου). Επίσης φωτίζει κάθε τι πάνω στο οποίο πέφτει. Επομένως ένα σώμα από ηλεκτρονιακή ύλη θα είναι αυτόφωτο και θα αντιλαμβάνεται τα πάντα με τη δική του δύναμη διείσδυσης, η οποία θα περιλαμβάνει τόσο τα μικρά όσο και τα μεγάλα αντικείμενα.

Αυτού του είδους η συνείδηση θα είχε επίσης και την εξής ιδιότητα: θα αντιλαμβανόταν ταυτόχρονα όλες τις πλευρές του κάθε αντικειμένου που θα «φώτιζε».  Θα ένιωθε οτιδήποτε συνέβαινε σε αυτά τα αντικείμενα σαν να είναι δικό της. Θα ένιωθε τη φύση τους. Θα μπορούσε να εισχωρήσει μέσα τους και να τα συντηρήσει και να τα ζωογονήσει. Αυτή η κατάσταση παραπέμπει στις θεολογικές περιγραφές της φύσης του Θεού.

Ακόμα, θα μπορούσε να ταξιδέψει όπου υπάρχει ηλεκτρονιακή ύλη, όπως ακριβώς ο υλικός/ κυτταρικός άνθρωπος μπορεί να ταξιδεύει σε όλη την επιφάνεια της γης, που αποτελείται επίσης από κυτταρική ύλη. Επομένως ένα ηλεκτρονιακό σώμα, λόγω της φύσης του, θα συμμετείχε στη φύση του ήλιου, εφόσον η ακτινοβολία του ήλιου είναι ηλεκτρονιακή. Είναι αυτό που η θεολογία αποκαλεί πνεύμα.

Και συνεχίζει:

«Μια τέτοια εμπειρία, άρρητη σε οποιαδήποτε γλώσσα ή ανέκφραστη σε κάθε ιδέα προσιτή στον υλικό άνθρωπο, αναγκαστικά θα μεταφραστεί στη γλώσσα της φιλοσοφίας, την τόσο οικεία στους φωτισμένους με αυτό τον τρόπο. Ο Χριστιανός Άγιος Μακάριος «ανεβαίνει στου Ουρανό για να λατρέψει τον Πανάγαθο Θεό». Ο Βουδιστής λάμα γίνεται «αδιαχώριστος από το Μεγάλο Σώμα της Ακτινοβολίας». Και μεις διατυπώνοντας τα συμπεράσματά μας στη σύγχρονη επιστημονική γλώσσα, μάλλον διαπιστώνουμε ότι αυτό δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα άλλο από το να ελευθερωθεί κανείς από ολόκληρο το ηλιακό σύστημα και να ανέβει στην ίδια την πηγή της ηλεκτρονιακής ενέργειας, που είναι ο ήλιος.»

Παρακάτω ο Κόλλιν κάνει μια αναφορά σε ένα απόσπασμα από το  όραμα του Ηρός, από τον μύθο του Πλάτωνα, καθώς και ένα ακόμα από την Αποκάλυψη του Ιωάννη.

Η πεποίθησή του είναι ότι τέτοιες περιγραφές προφανώς προέρχονται από συνειδήσεις που μπήκαν στον ηλεκτρονιακό κόσμο ενώ ακόμα ζούσαν στο υλικό σώμα.

Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να είχαν αποκτήσει όχι μόνο μια ψυχή αλλά και ένα πνεύμα, δηλαδή να είχαν καταφέρει να μεταφέρουν τη συνείδησή τους σε ένα «όχημα» πολύ λεπτότερο από οποιαδήποτε ενέργεια μέσα τους.

(Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι για το θέμα αυτό, όπου αναφέρεται ο όρος «ψυχή» εννοούμε την κατάσταση μιας συνείδησης στον μοριακό κόσμο, ενώ με τον όρο «πνεύμα» την κατάσταση μιας συνείδησης στον ηλεκτρονιακό κόσμο, με όσες ιδιότητες και δυνατότητες αυτές συνεπάγονται.)

Αν η κατανόηση της απόκτησης ψυχής έχει έναν βαθμό δυσκολίας, μπορούμε να φανταστούμε πόσο μεγαλύτερη δυσκολία έχει η κατανόηση της απόκτησης πνεύματος. Το πνεύμα αποτελείται, θα λέγαμε, από υλικά που δεν είναι διαθέσιμα στον άνθρωπο, καθώς δεν εκπέμπει ηλεκτρονιακή ενέργεια.  

O Κόλλιν καταλήγει : 

«Η επίτευξη του πνεύματος προϋποθέτει την μεταστοιχείωση της ύλης. Ο άνθρωπος θα πρέπει πρώτα να αποκτήσει μια ψυχή με το να στρέψει όλη τη μοριακή του ενέργεια σε αυτόν τον ένα και μοναδικό σκοπό. Ύστερα, θα πρέπει να μάθει πώς να συνδέει αυτή την ψυχή με ένα ακόμα πιο υψηλό επίπεδο – με ένα επίπεδο που δεν μπορεί να μπει σε κακή χρήση. Πρέπει να την μεταστοιχειώσει σε μιαν ένταση στην οποία δεν μπορεί η ατομική προσωπικότητα να ζήσει και όπου, επομένως, η κατανόηση είναι μόνη. Τέτοια ένταση βρίσκεται μόνο στο ηλεκτρονιακό επίπεδο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει η ψυχή να εμποτιστεί με πνεύμα. Θα πρέπει να μάθει πώς να μετατρέπει, μέσα του, την μοριακή ύλη σε ηλεκτρονιακή, δηλαδή πώς να διασπά το άτομο και να ελευθερώνει εσωτερικά έναν βαθμό ενέργειας, πράγμα που μόνο στη δική μας εποχή μπορεί να γίνει κατανοητό. Και μόνο η αποδέσμευση αυτής της ενέργειας μπορεί να τον μεταφέρει στον θείο κόσμο των οραματισμών που αναφέραμε.»

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Διαβάστε το Β' μέρος εδώ.