«Το ρόδο που μόλις είδαμε πριν από λίγο διηγείται με το
άρωμά του όλη την ιερή Αίγυπτο μέσα στη νύχτα που τρέμει. Είναι καθώς
ιλιγγιωδώς επιστρέφει στον εαυτό του, η τραχηλιά της ίβιδος, του ιερού πτηνού
κι απ’ αυτό βγαίνουν όλα τ’ άρμενα που μπορεί να απαιτεί το όνειρο του ανθρώπου
για να ορθοποδήσει πάνω στο ακροβατικό σκοινί και να κάνει να γλιστρήσει ξανά
το λευκό του πέλμα, χαραγμένο στην κατεύθυνση των νευρώσεων των φύλλων, στο
τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στ’ αστέρια.
Το ρόδο λέει πως η ικανότητα να ξαναγεννιέσαι είναι
απεριόριστη, κάνει τον χειμώνα, με όλες του τις σκληρότητες και τα τραύματά
του, να θεωρείται πάντοτε μόνο μεταβατικός, ακόμη καλύτερα, ότι τα μαστίγιά του
πρέπει περιοδικά να χτυπούν τους δρόμους για να ανακαλούν την ενέργεια, για να
συγκεντρώνουν με τις άκρες τους τις χίλιες μέλισσες της ενεργείας που με τον
καιρό θα μπορούσαν να αποκοιμηθούν μέσα στο υπερβολικά μεθυστικό ρόδι του
ήλιου.»
Αντρέ Μπρετόν – ΑΡΚΑΝΑ 17
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου