Η ικανότητα να ξαναγεννιέσαι είναι απεριόριστη

«Το ρόδο που μόλις είδαμε πριν από λίγο διηγείται με το άρωμά του όλη την ιερή Αίγυπτο μέσα στη νύχτα που τρέμει. Είναι καθώς ιλιγγιωδώς επιστρέφει στον εαυτό του, η τραχηλιά της ίβιδος, του ιερού πτηνού κι απ’ αυτό βγαίνουν όλα τ’ άρμενα που μπορεί να απαιτεί το όνειρο του ανθρώπου για να ορθοποδήσει πάνω στο ακροβατικό σκοινί και να κάνει να γλιστρήσει ξανά το λευκό του πέλμα, χαραγμένο στην κατεύθυνση των νευρώσεων των φύλλων, στο τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στ’ αστέρια. 

Το ρόδο λέει πως η ικανότητα να ξαναγεννιέσαι είναι απεριόριστη, κάνει τον χειμώνα, με όλες του τις σκληρότητες και τα τραύματά του, να θεωρείται πάντοτε μόνο μεταβατικός, ακόμη καλύτερα, ότι τα μαστίγιά του πρέπει περιοδικά να χτυπούν τους δρόμους για να ανακαλούν την ενέργεια, για να συγκεντρώνουν με τις άκρες τους τις χίλιες μέλισσες της ενεργείας που με τον καιρό θα μπορούσαν να αποκοιμηθούν μέσα στο υπερβολικά μεθυστικό ρόδι του ήλιου.»

Αντρέ Μπρετόν – ΑΡΚΑΝΑ 17

 

Ο θάνατος, η ανανέωση και μια (ωραία) πεταλούδα

Cupid and Psyche - Antonio Canova

"Η πεταλούδα στριφογυρίζει. Όσο κρατούσε αυτός ο τελευταίος λόγος, στεκόταν ακίνητη απέναντί μας, σαν φτερωτό τσεκούρι καρφωμένο στο λουλούδι. Το φτεροκόπημά της αποκαλύπτει τώρα το τριπλό της φτερό πασπαλισμένο με τη σκόνη όλων των πολύτιμων λίθων. Η προβοσκίδα της σταμάτησε να λειτουργεί, κάποιος χρόνος σημειώνεται στη διαδρομή μιας βιομηχανίας ελάχιστα υλικής, με αβαρή όργανα, που εξελίσσεται ξεκινώντας από τον χυμό του άνθους. Και, πριν να πετάξει για να επιδοθεί στη διασπορά της γονιμοποιού ουσίας, πριν να ξαναπάρει την εστιγμένη και σκολιά γραμμή που κατευθύνει το πέταγμά της, δεν μοιάζει να υπάρχει παρά μόνο για να κάνει αισθητή στο βλέμμα την πολυτέλεια αυτού του φτερού. Και με τη σειρά της μιλάει για να πει ποιο παρήγορο μυστήριο υπάρχει στην εμφάνιση των διαδοχικών γενεών. Ποιο νέο αίμα αδιάκοπα κυκλοφορεί και, για να μην πάσχει το είδος από τη φθορά του ατόμου, ποια επιλογή επιτελείται πάντοτε εγκαίρως, καταφέρνει να επιβάλλει τον νόμο της παρά ταύτα. Ο άνθρωπος βλέπει να τρέμει αυτό το φτερό που είναι, σ’όλες τις γλώσσες, το πρώτο κεφαλαίο γράμμα της λέξεως Ανάσταση.

Ναι, οι πιο υψηλές σκέψεις, τα πιο μεγάλα συναισθήματα μπορούν να γνωρίσουν μια συλλογική πτώση και επίσης η καρδιά του ανθρώπινου όντος μπορεί να συντριβεί και τα βιβλία μπορούν να γεράσουν και όλα οφείλουν, εξωτερικά, να πεθάνουν, αλλά μια δύναμη που σε τίποτα δεν είναι υπερφυσική κάνει αυτόν τον ίδιο τον θάνατο προυπόθεση της ανανεώσεως. Διασφαλίζει προκαταβολικά όλες τις ανταλλαγές που φροντίζουν ώστε τίποτα πολύτιμο να μη μπορεί να χαθεί εσωτερικά, και μέσα από τις σκοτεινές μεταμορφώσεις από εποχή σε εποχή η πεταλούδα ξαναπαίρνει τα ζωντανά της χρώματα."

Αντρέ  Μπρετόν -  Αρκάνα 17

Είδες το φτεράκι της...;