Τρέφει η καρδιά μια ελπίδα απατηλή ;

Τρεμουλιαστές μορφές έρχεστε πίσω

σεις που νωρίς είδε η ματιά η θολή.

Να δοκιμάσω εδώ να σας κρατήσω;

Τρέφει η καρδιά μια ελπίδα απατηλή;

Ορμάτε! Να με αδράξετε ας αφήσω,

ως βγαίνετε από αντάρα γύρω αχνή·

σπαράζοντας το στήθος ξανανιώνει

στη μαγική πνοή που σας φουντώνει.

Βλέπω εικόνες καιρών ευτυχισμένων,

κι αγαπητοί ίσκιοι βγαίνουν μπρος· σα μιά

ηχώ μύθων παλιών μισοσβυσμένων,

αγάπη πρώτη και φιλία ξυπνά·

ο πόνος ξαναζεί, τον μπερδεμένον

της ζωής δρόμο ο θρήνος πάει ξανά,

και μου λέει τους καλούς, που γελασμένοι

στην ευτυχία τους, πρίν μου είναι χαμένοι.

Όσοι τους έχω τα πρώτα ειπωμένα,

τα κατόπι τραγούδια δε θ’ ακούν·

τα πλήθη πάνε πια τα ευλογημένα,

οϊμέ σβυσμένοι οι πρώτοι αχοί σιωπούν.

Ο πόνος μου αντηχεί σε πλήθη ξένα

που με τρομάζουν κι όταν με παινούν,

κι όσους έχει ο σκοπός μου ευχαριστήσει,

ακόμα αν ζουν, στον κόσμο έχουν σκορπίσει.

Καϋμός ξεμαθημένος πια με αδράζει

κατά τη σφαίρα αυτή τη μυστική,

το τραγούδι μου τώρα τρεμουλιάζει

με αχό θολό σαν άρπα αιολική·

ρίγος με αρπά, δάκρυ στο δάκρυ στάζει,

και μαλακώνει κι η καρδιά η σκληρή·

ό,τι έχω το θωρώ μακριά στα βάθη,

και ζωντανό μού γίνεται ό,τι εχάθη.

Goethe - Φάουστ

Η ψεύτικη προσωπικότητα, με τις πολυάριθμες μάσκες της, τα πολλαπλά «εγώ», ο μεγαλύτερος και πιο ύπουλος εχθρός. Υπονομεύει διαρκώς, εφευρίσκει τρόπους για να μας αποπροσανατολίσει, να μας απογοητεύσει, να μας φοβίσει, να μας κάνει να αμφιβάλουμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός από τον ψεύτικό εαυτό μας.

Μα ό,τι και αν μας προβάλλει, είτε ελκυστικό, είτε οδυνηρό, σημασία έχει να είμαστε σε επαγρύπνηση.

Ούτε αυτό-οίκτος, ούτε ανυπομονησία. Ούτε ταύτιση, ούτε μηχανικές αντιδράσεις.

Αποστασιοποίηση.

Και υπομονή…