Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Marshall Rosenberg - Εισαγωγή στη Μη Βίαιη Επικοινωνία







Ένα βίντεο που αξίζει το χρόνο και την προσοχή σας.

(Μπορείτε να το δείτε και με ελληνικούς υπότιτλους, πατώντας το κουμπί "caption" που βρίσκεται δεξιά στη γκρι μπάρα  στο κάτω μέρος του βίντεο του youtube. )








Το β' μέρος, ακόμα πιο ενδιαφέρον, με εκτενή αναφορά στην έκφραση των αναγκών και των αιτημάτων και μεγάλη έμφαση στις σχέσεις των δυο φύλων.  





Η Mη Bίαια Eπικοινωνία (Nonviolent Communication) υποστηρίζει ότι οι περισσότερες συγκρούσεις μεταξύ των ατόμων ή των ομάδων προκύπτουν από την κακή επικοινωνία σε σχέση με τις ανθρώπινες ανάγκες τους, λόγω της καταναγκαστικής ή επεμβατικής γλώσσας, που στοχεύει να προκαλέσει το φόβο, την ενοχή, την ντροπή κ.λπ. Αυτοί οι «βίαιοι» τρόποι επικοινωνίας, όταν χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια μιας σύγκρουσης, εκτρέπουν την προσοχή των συμμετεχόντων μακριά από τη διευκρίνιση των αναγκών τους, των συναισθημάτων τους, των αντιλήψεών τους, και των αιτημάτων τους, διαιωνίζοντας κατά συνέπεια τη σύγκρουση.


Η NVC υποστηρίζει ότι ορισμένοι τρόποι επικοινωνίας τείνουν να αλλοτριώνουν τους ανθρώπους από την εμπειρία της συμπόνιας: 


  • Οι ηθικοπλαστικές κρίσεις που υπονοούν την αδικία ή την κακία εκ μέρους των ανθρώπων που δεν ενεργούν σε αρμονία με τις αξίες μας. Οι επιπλήξεις, οι προσβολές, οι ταμπέλες, η κριτική , οι συγκρίσεις και οι διαγνώσεις, θεωρούνται όλες ως μορφές κρίσης.  Η χρήση των ηθικοπλαστικών κρίσεων χαρακτηρίζεται ως ένας απρόσωπος τρόπος έκφρασης που δεν απαιτεί από κάποιον  να αποκαλύψει τι συμβαίνει  στο εσωτερικό του. Αυτός ο τρόπος θεωρείται ότι έχει ως αποτέλεσμα «η προσοχή μας να στρέφεται στην ταξινόμηση, στην ανάλυση, και στον καθορισμό επιπέδων λάθους, παρά στο τι εμείς και οι άλλοι χρειαζόμαστε και δεν λαμβάνουμε».
  • Οι απαιτήσεις που σιωπηρά ή ρητά απειλούν τους ακροατές με την επίπληξη ή την τιμωρία εάν δεν συμμορφωθούν.
  • Η άρνηση της ευθύνης, μέσω της γλώσσας που κρύβει τη συνειδητοποίηση της προσωπικής ευθύνης. Υποστηρίζεται ότι αρνούμαστε την ευθύνη για τις ενέργειές μας, όταν αποδίδουμε την αιτία τους: σε ασαφείς απρόσωπες δυνάμεις («έπρεπε») στην κατάστασή μας, σε διάγνωση, σε προσωπική ή ψυχολογική ιστορία μας, σε πράξεις άλλων, σε προσταγές κάποιας εξουσίας, σε πίεση από κάποια ομάδα, θεσμική πολιτική, κανόνες και κανονισμούς, σε κοινωνικούς ρόλους φύλου, κοινωνικούς ρόλους ή ρόλους ηλικίας ή σε ανεξέλεγκτες παρορμήσεις. 
  • Η παραγωγή συγκρίσεων μεταξύ των ανθρώπων. 
  • Η προϋπόθεση ότι ορισμένες ενέργειες αξίζουν την ανταμοιβή ενώ άλλες αξίζουν την τιμωρία. 


Μετάφραση απο κείμενο της Wikipedia.













Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου